Rode Sancerre

Om onze reis naar het zuiden te onderbreken hebben we dit jaar speciaal een bekend wijngebied uitgezocht. Het was nauwelijks om wanneer we niet van Parijs rechtstreeks de autoroute naar Bourges namen, maar die naar Nevers. Ter hoogte van Sancerre kun je dan weer doorsteken naar Bourges. Onze aanpak werd beloond: Sancerre is een prachtig plaatsje, waar je uitstekend één of twee overnachtingen kunt plannen. Vooral komend vanuit het zuiden en het westen heb je een indrukwekkend gezicht op het middeleeuwse stadje, omringd door wijngaarden.
Rond het stadje liggen ook een aantal wijndorpjes, onder andere Bué. Hier gingen we op zoek naar wijnmakers waar we in de Revue de Vin van mei over hadden gelezen: Robert en François (vader en zoon) Crochet. Hun rode Sancerre werd erg geprezen en was ook aantrekkelijke geprijsd.

We troffen op een hete vrijdagmiddag zo rond 17.00 uur vader Crochet, bezig in de kelders van het zeer bescheiden huis. Geen wijngaarden direct in de buurt, eigenlijk wees weinig op het feit dat dit een wijndomein was. Gelukkig stond er wel een bordje in de voortuin.
Nadat bleek dat we wel wat Frans spraken, werd Monsieur Crochet wat spraakzamer en vertelde ons een en ander over zijn rode Sancerre's, de angst voor hagelbuien en de verschrompelde trossen in de zomer van 2003.

Ondertussen proefden we zijn wijnen: een prima witte, een 'gewone' rode en de Reserve de Marcigoué, die ook in de Revue de Vin was besproken. Vooral van de beide rode wijnen waren we zeer onder de indruk. Rode Sancerre wordt gemaakt van pinot noir en stond tot voor kort niet zo goed bekend. Voor de grote phylloxera-uitbraken echter van rond 1870 was zelfs 90% van alle Sancerre rood en dus pinot noir.

De rode Sancerre's van Robert en François Crochet (er zijn vele Crochet's in Bué) bewezen dat er in Frankrijk nog steeds heel goede pinot noir voor een redelijke prijs wordt gemaakt – als je maar verder kijkt dan de Bourgogne! Veel fruit, goede structuur, goede balans, elegant en voor de Reserve de Marcigoué stevige tannines. De gewone rode ging mee voor de camping. De Marcigoué hebben we op de terugweg naar Nederland opgehaald, voor over een aantal jaren. Prijzen: € 8,50 voor de rouge 2004, € 12,50 voor de Reserve de Marcigoué.

Mas de Daumas Gassac

Eigenlijk ben ik meer onder de indruk van de omgeving en de plek van het domein dan van de wijn, geloof ik. Tijdens onze vakantie bleken we niet al te ver van het beroemde Mas de Daumas Gassac te zitten. Dus bezochten we dit domein aan het eind van een prachtige dag wandelen bij St. Guilhem-le-Désert en zwemmen in de Herault.
Nog nooit zijn we een Franse wijnmaker tegengekomen die zo voortvarend zijn eigen domein promoot. Zodra je Gignac via de D32 richting Aniane verlaat, zie je de borden al verwijzen naar Daumas Gassac. En dat wordt iedere paar honderd meter herhaald, zeker 2 km lang. Bordjes in alle soorten en maten. In die wilde, prachtige omgeving is dat ook wel geruststellend, want het smalle weggetje slingert zich tussen akkertjes met wijn en ruige bossages, de veel geroemde 'garrigue'. En dan plotseling is er een afslag, een karrenspoor op. Een bordje geeft aan dat je de tegenoverliggende 'parkeerplaats' kunt gebruiken om de draai beter te maken. De tegemoetkomende vrachtwagen had dat absoluut nodig!
Bij de chai – gehuisvest in een oude molen aan het riviertje de Gassac – aangekomen, heerst de drukkende hitte en stilte van het omringende platteland. Een paar auto's staan er geparkeerd, enkel Fransen.
We worden ontvangen door twee vriendelijke Franse meiden, die ons rondleiden langs de druivenstortplaats, de cuvée's en de vaten. Ook het verhaal van monsieur Guibert die in de jaren '70 een huis kocht, wordt niet vergeten: Guibert had helemaal niet het oogmerk wijn te gaan maken, maar een bevriende geoloog wees hem op het feit het terrein rond de 'mas' daar uitermate geschikt voor was. Professor Emile Peynaud, beroemd oenoloog verbonden aan de universiteit van Bordeaux, ook een vriend, werd ingeschakeld om nadere adviezen over het terroir te komen geven, met alle gevolgen van dien. Een fantastisch domein was geboren, waarbij de omringende natuur een net zo belangrijke rol speelt als de aanwezige bodemsoorten. Heel bewust zijn de akkertjes op open plekken midden tussen de garrigue geplaatst, zodat vlinders, kruiden, bloemen en planten hun rol kunnen spelen. Bestrijdingsmiddelen worden niet gebruikt, en de folders en de website spreken van wijnstokken die niet gekloond zijn. Of dat betekent dat ze ook niet geënt zijn op Amerikaanse wortelstokken weet ik nog niet, daar moet ik nog eens achter zien te komen. Volgens mij is het verboden en zo niet, een hele risicovolle onderneming, gezien de ravages die de phylloxera kan aanrichten.

Mas de Daumas Gassac is bekend om zijn twee grote wijnen, een rode en een witte. Daarnaast worden ook series tweede wijnen gemaakt onder het label Moulin de Gassac. De tijd en verveelde kinderen lieten niet toe dat we alle wijnen proefden, dus hebben we ons beperkt tot de twee toppers.
Vooral de witte (2004) beviel mij zeer, zeer goed: viognier, chenin, chardonnay en petit manseng. Voornamelijk druiven die in de AOC's van de Languedoc niet zijn toegestaan. De wijnen van Mas de Daumas Gassac hebben dan ook VDP op het etiket: Vin de Pays de l'Herault.
Over het algemeen ben ik een voorstander van het verbouwen van druiven in de streek waar ze thuishoren. Hier bij Mas de Daumas Gassac ga je echter ook beseffen dat terroir soms zo dwingend kan zijn dat je wel andere druivensoorten móet proberen. Guibert heeft naar mijn mening een fantastische beslissing genomen: bodem en omringende natuur laten bepalen welke druiven hier verbouwd moeten worden om de beste wijnen te kunnen maken.

De rode (2003) was nog zeer gesloten, tanninerijk. Ik heb altijd veel moeite daardoorheen te proeven, maar ondanks dat kon je wel 'aanvoelen' dat dit over zeven jaar een hele mooie wijn gaat worden. En nu maar hopen dat we die zes flessen zolang kunnen laten liggen.

Tot slot proefden we een zeer bijzondere vin de liqueur, Vin de Laurence, gemaakt van sercial (madeira-druif!) en muscat. Een verrassend frisse combinatie, die echter wel heel duur verkocht werd: 50 euro voor 50cl. Het ging me aan het hart, maar die hebben we maar niet mee terug genomen. Volgend jaar misschien. Want dat we teruggaan, dat is zeker. Om te wandelen in de garrigue, om de overige wijnen te proeven, om te genieten van de prachtige omgeving. De folders met info van het domein hoop ik deze winter te vertalen, goed voor mijn Frans!

Terug van weg geweest

Zo, na een prima vakantie in Frankrijk is er weer veel te vertellen: binnenkort verhalen over rode Sancerre's, Mas de Daumas-Gassac, Picpoul de Pinet, Cotes de Millau, Roquefort combineren met wijn, Franse supermarktwijnen, eendeborst a la Onno Kleijn, de fascinerende geschiedenis van de phylloxera (boek van Christy Campbell gelezen) etc... Zelfs in de nieuwe Harry Potter (Harry Potter and the Half-blood Prince) kwam ik wijn tegen. Nog even geduld, eerst moet de was opgeruimd en het huis aan kant!