Duijker stelt bloggers in het gelijk

Het is zover! De wijnbloggers worden eindelijk serieus genomen. Werden we in november 2006 door René van Heusden in Perswijn nog afgedaan als opportunistische nepjournalisten en recent door Ilja Gort in een radio-interview als zelfbenoemde wijnkenners, vandaag krijgen we van Hubrecht Duijker in zijn actueel maandbericht gewoon gelijk! Je kunt het eens of oneens zijn met Hubrecht Duijker, hij is en blijft de nestor van de Nederlandse wijnjournalistiek. Zijn boeken vormen de basis van de wijnkennis van menig Nederlands wijnliefhebber. Hij is auteur van talloze populaire boeken over wijn en werkte samen met de Engelse wijnschrijver Hugh Johnson bovendien mee aan internationale standaardwerken als The World Atlas of Wine. En nu vinden wij hem dan aan 'onze' zijde. Niet dat het voor ons nu persé een strijd is. Maar het voelt toch een beetje als een overwinning, eerlijk gezegd. Waarin krijgen we nu gelijk van Hubrecht Duijker?

Alweer bijna twee weken geleden proefden we met een aantal bloggers de nieuwe Qool-serie van Ilja Gort. Die Qool-wijnen hebben slechts 8% alcohol en werden met veel bombarie gepresenteerd. De rode Qool is volgens ons niet te drinken, de rosé en de witte zijn wel geschikt als feest- en terraswijn. Wat dat betreft zit Ilja dus redelijk goed. Maar wat veel erger was: we ontdekten die avond dat Gort de kluit bedondert. De etiketten suggereren dat Gort die nieuwe wijn zelf bedacht en zelf gemaakt heeft. Niets is echter minder waar: ze komen van het gerenommeerde Zuidfranse bedrijf La Colombette, waar vader en zoon Pugibet zich al jaren met succes inzetten voor wijnen met een laag alcoholpercentage.
In een radio-interview met Pia Dijkstra, ging Gort nog verder. Hij beweerde er onwaarheden over het sulfietgehalte en wuifde alle kritiek op de Qool-wijnen van de hand. In één moeite door werden onze conclusies weggewuifd als onzin én werd Hubrecht Duijker, die eerder al door de AVRO om commentaar was gevraagd, afgedaan als 'een beetje in de war'.

Maar vandaag reageert Hubrecht Duijker zelf op de hele kwestie. Hij had dat ook in een radiocolumn willen doen, maar Gort voelde zich zo aangevallen dat hij met juridische stappen dreigde. Duijker had daar, terecht, geen zin in en liet de column op de radio vervallen. Het verhaal op de website blijft te lezen en Duijkers conclusies zijn niet mals. Hij heeft Gorts beweringen uitgezocht en bevestigt met zijn bevindingen alles wat wij over de verlakkerij op de etiketten concludeerden. Ik ga er hier geen woorden meer aan vuil maken. Lees op Hubrechts site, op Drinkblog, Winelog en Foodlog alle achtergronden van de kwestie.

En hoewel de hele kwestie natuurlijk niets zegt over of je de Qool-wijnen nu lekker vindt of niet (dat is aan jezelf), ben ik van mening dat alle wijndrinkers zich wel vragen zouden moet stellen bij de aanpak van Gort. Als je het niet erg vindt in de maling genomen te worden door de informatie die op het etiket staat, koop dan vooral die wijnen. Tenslotte zijn we gewend dat we in de voedselindustrie genept worden, dus ach, waarom niet ook in wijn?
Wil je echter wel graag weten waar jouw wijn vandaan komt en wat er allemaal bij komt kijken en verzet je je tegen dit soort praktijken, of het nu food of wine is, lees dan de hierboven genoemde achtergrondliteratuur.
Ben je geïnteresseerd in alternatieven voor Qool-wijnen: onder andere bij Henri Bloem kun je de broertjes van Qool halen, namelijk de Plume-serie van vader en zoon Pugibet. Deze hebben slechts 1% meer alcohol, hebben meer smaak en mogen van de Franse wijnwet ook wijn heten (volgens de Franse wijnwetten moet een drank minimaal 9% alcohol bevatten).

Tot slot: we mogen dan volgens Gort en sommige wijnjournalisten 'zelfbenoemde wijnkenners' zijn, feit blijft dat we met zijn allen wel razendsnel de marketingtrucs van een wijnproducent hebben achterhaald. Daarin worden we nu dus gesteund door Hubrecht Duijker. En daar ben ík in ieder geval heel erg blij om. Dan hebben we uiteindelijk niet voor niets al die jaren onze mening over wijn op het wereldwijde web verkondigd!

Geproefd: Pinot Noir Beerenauslese 2005

Waar moet ik beginnen vandaag? Ik wil wat schrijven over de Pinot Noir Beerenauslese 2005 van Willi Opitz, maar heb nog niet de juiste invalshoek gevonden.
Zal ik schrijven dat dit - in tegenstelling tot veel zoete wijnen - een rode wijn is? Ik weet nog goed hoe verbaasd we zelf waren toen we ontdekten dat er ook zoete wijn van blauwe druiven gemaakt werd. We proefden jaren geleden een St. Laurent Eiswein, ook uit Oostenrijk, net als de Pinot Noir Beerenauslese. Waarom is dat eigenlijk, dat grote zoete wijnen (met uitzondering van de versterkte wijnen als port) meestal wit zijn? Zou het iets te maken hebben met het tanninegehalte in de schillen?

Of zal ik schrijven over de eenvoud van het etiket? Naast Pinot Noir Beerenauslese 2005 staat daar alleen nog Willi Opitz - Illmitz Austria en Limited Edition. Dat laatste is niet zo informatief, de andere gegevens wel. 'Illmitz' is een plaatsje aan de Neusiedlersee, een ondiep meer aan de Oostenrijkse grens met Hongarije. Het plaatsje staat bekend om de fantastische zoete wijnen die er vandaag komen. Het klimaat is er namelijk uitermate bevorderlijk voor botrytis cinerea, de schimmel die de druiven een gewenste rotting bezorgt.
De overige gegevens leveren ook de nodige informatie: '2005' was bijvoorbeeld wat dat edele rotten betreft een topjaar aan de Neusiedlersee. Het jaar was vochtig en warm en er schijnen in 2005 heel goede zoete wijnen gemaakt te zijn. 'Beerenauslese' vertelt ons dat de druiven met de hand geplukt zijn. Sommige van die druifjes waren aangetast door botrytis, andere niet. Maar alle druiven waren zo goed als overrijp, hebben heel lang aan de stok gehangen en bevatten enorme ladingen suiker. Als alle druiven door botrytis waren aangetast en de druiven met de hand geselecteerd waren, dan had de wijn Trockenbeerenauslese geheten.
De naam 'Willi Opitz' is misschien nog wel het meest veelzeggend: hierdoor weet je dat je een topwijn in huis hebt. Opitz is samen met Aloïs Kracher één van de grote mannen binnen de Oostenrijkse zoete-wijnwereld, al is zijn domein heel klein. Maar door slimme marketing heeft hij een wereldwijde naam opgebouwd en worden zijn wijnen overal geroemd.
Het achteretiket meldt nog wat andere essentialia: 13% alcohol bijvoorbeeld en de melding dat de wijn sulfieten bevat.

Ik geloof dat ik nu alles wel heb verteld over deze wijn. Ik had nog kunnen kiezen voor de 'wijn-spijs'-invalshoek. Dan had ik verteld dat deze heerlijke zoete wijn uitstekend paste bij de frambozentaart die ik dit weekend bakte. Willi Opitz zelf raadt de wijn aan bij lam, kippenborst, wild zwijn of vis. Tijdens een proeverij heb ik er een stukje gerookte zalm (gravad lachs) bij gegeten, wat ook niet te versmaden was. Eigenlijk doen wij in Nederland veel te weinig met dit soort wijnen. Ik zou willen dat ik al deze combinaties eens uit kon proberen!

Tot slot had ik de wijn nog kunnen beschrijven. Dan zou het op de klassieke manier iets worden als: in de geur ontdek je rood fruit, vooral frambozen en aardbeien; de smaak is fris, met duidelijke aanwezige sporen van botrytis. Ik heb geprobeerd dat te beschrijven, maar dat vind ik erg lastig. Misschien komt een bittertje nog het meest in de richting, of iets van heel bittere chocolade. Ik had iets kunnen toevoegen over het bewaarpotentieel: je kunt de wijn 10 tot 15 jaar bewaren. Dat houdt geen mens echter uit, hij smaakt nu al zo goed!
En als ik een wat modernere benadering had gekozen, had ik gezegd: dit is een wijn voor slechts twee personen: jij en je partner, na een rustig dineetje, waarna je nog even in de tuin met het laatste drupje gaat nagenieten. Van zo'n wijn laat je niemand meegenieten, die drink je helemaal lekker samen op.

Geproefd: Casa del Valle 2006 Rosé Syrah

Van een kennis uit Berkel en Rodenrijs kregen wij onlangs de tip de 2006 Casa del Valle Rosé Syrah uit te proberen. Deze rosé wordt gemaakt in de Aconcagua Vallei in Chili en in Nederland geïmporteerd door Wine World Holland b.v. te Schagen. De prijs is € 4,95. Toevallig kon ik een fles kopen toen ik bij mijn zus op bezoek was, bij dezelfde wijnwinkel als waar de tipgeefster haar wijn haalt: Wijnhandel van Vianen in Berkel en Rodenrijs. Hoewel wijnen uit de Nieuwe Wereld niet onze voorkeur hebben, is het om bij te blijven toch altijd leuk dergelijke tips op te volgen.
Het bleek gelukkig ook een uitstekende tip: onze kennis had niets teveel gezegd. Deze rosé is prachtig donker van kleur, ruikt naar kruiden én zacht rood fruit en smaakt lekker vol en sappig. Donderdagmiddag in de tuin was de fles in no time leeg! We dronken de rosé bij een tomatentaart, wat een prima combinatie was.
De wijn heeft slechts één nadeel: het alcoholpercentage is voor een rosé toch echt wat te hoog met 14%. Trouw aan ons eerder deze week beleden nieuwe geloof hebben we er dan ook gul ijsblokjes in gegooid, om de wijn iets te verdunnen. Ook toen bleef de smaak heerlijk vol en kruidig; dit soort wijnen kan een paar ijsblokjes rustig hebben.
Let ook binnenkort bij Rosé aan Zee eens op de alcoholpercentages in de wijnen; aarzel niet om de ijsblokjes te vragen als dat hoger is dan 12%.

TOH!

Na al dat geschrijf over vieze wijnen wordt het tijd voor weer eens iets verrukkelijks. Onlangs kwam er uit onverwachte hoek weer een pracht van een wijn op ons af, waar we helemaal van ondersteboven raakten. We dronken vorig weekend een fles TOH! van Massimo diLenardo, wijnmaker in Friuli, Italië. De TOH! is een witte wijn van de tocai friulano, een druivensoort die eigenlijk niet meer zo mag heten omdat de term tocai sinds 1 april van dit jaar is voorbehouden aan een wijn in Hongarije. In Friuli bedenken ze er van alles op om de naam toch vast te houden, omdat ze hem al eeuwenlang gebruiken. Het etiket van TOH! vermeldt dan ook trots 'da uve tocai friulano'.

Massimo diLenardo is een zeer eigenzinnige wijnmaker. Op zijn website omschrijft hij het zo: The "Di Lenardo Vineyards" estate produces quality wines from the grapes coming from its four large properties vineyards of Ontagnano, in the middle of Friuli region ... the far North/East of Italy. So ... physically the estate and the cellar are located in the famous DOC area of Grave del Friuli, but I always like to say that we're located ... on the moon , because our wines are very particular and their tastes are not typical from the area but are very typical of ... ours!
De TOH! is volgens eigen zeggen zijn beroemdste witte wijn. Evenals zijn andere wijnen draagt deze wijn een bijzondere naam. Naast TOH! heeft diLenardo namelijk ook een Just me (merlot) en een Pass the cookies (dessertwijn van verduzzo).

Friuli heeft, net als diverse andere Italiaanse wijngebieden, sinds de jaren negentig een enorme inhaalslag gemaakt op kwaliteitsgebied. Er wordt al eeuwen wijn verbouwd, maar pas sinds een aantal decennia wordt er ook goede wijn gemaakt. DiLenardo is één van de bedrijven die aan deze inhaalmanoeuvre hebben deelgenomen, met groot succes. Ruim 70% van de 600.000 flessen die het bedrijf jaarlijks produceert wordt geëxporteerd

Nico maakte vorige week al kennis met de wijn, bij een dineetje met 'gewone' asperges in botersaus. Geheel onverwacht kregen we later die week een fles in handen, die we dit weekend natuurlijk ook weer bij asperges hebben uitgeprobeerd. Wat een wijn was dat! Vanuit het glas komt je een heerlijk volle geur tegemoet, met een hint van sinaasappelbloesem. Vervolgens proeft je volop fruit, vooral heerlijk sappige zoete druiven, maar zonder dat de wijn zoet smaakt. In de afdronk proef je vooral citrusfruit, nu eens geen citroenen of grapefruits, maar eerder volle, rijpe sinaasappel. De wijn heeft ook een aangenaam bittertje, wat goed combineert met asperges en andere verse groentes.
Bij de aspergesalade met kalkoenham, aardappeltjes, gekookt ei en een sausje met kerrie was het een prima combinatie. Het recept vind je terug op Herberg De Ketel en de Kurk. Wat ons betreft is de uitspraak van de eigenaar van Wijnhandel Alexander in Amersfoort terecht: TOH! is de ultieme aspergewijn. TOH! is behalve bij Wijnhandel Alexander verkrijgbaar bij de wijnhandels die aangesloten zijn bij Les Genereux. De prijs is € 8,70.

Ondertussen bij.... de wijnboer zelf

Vanavond keek ik uit nieuwsgierigheid nog eens even op het blog van onze Nederlandse wijnboer zelf (Ilja Gort dus, voor oningewijden). Wat een zalige onwetendheid heerst er aldaar nog over de spetterende verslagen die we op Winelog, Drinkblog en Foodlog hebben gepubliceerd.... We kunnen er wel volop genieten van foto's van de lanceringsparty, inclusief diverse BN-ers.

Weet je wat me net inviel: de wijnen werd gepresenteerd in de Xtra Cold Bar! En in die bar is het dus koud. En wat doet kou met de Qool Wines, hebben we vandaag al geconstateerd? Juist ja, je proeft niet meer dat het wijn is en dat er alcohol in zit. Het zal toch niet......

Laagalcoholische gevaren

Het is momenteel aan de orde van de dag: het alcoholgebruik onder jongeren neemt schrikbarende vormen aan. Ondanks dat blijven zoete drankjes als breezers gewoon verkrijgbaar in de supermarkt. Lekker gekoeld drinkt het stevig door, zonder dat je merkt dat je uiteindelijk een enorme lading alcohol binnenkrijgt, met alle gevolgen vandien.
Als ouder van opgroeiende pubers slaat de schrik me regelmatig om het hart. Om me heen maken vriendinnen hetzelfde mee: vervelende avonturen van hun kroost met alcohol. Vanzelfsprekend wordt je je dan ook steeds meer bewust van wat er op de markt is. Vanuit dat uitgangspunt was de afgelopen proefavond van laagalcoholische wijnen ook heel interessant, met conclusies die eigenlijk vreselijk zijn.

Mijn conclusie is: laagalcoholische dranken zijn eigenlijk nog gevaarlijker voor de jeugd dan dranken met 'normale' alcoholpercentages. Want wat blijkt: koel een laagalcoholische wijn van 8% heel stevig en je proeft absoluut niet meer dat je een drank met alcohol nuttigt. Het ergst was dit maandag het geval met de Qool Merlot van Ilja Gort. Op kamertemperatuur was het gewoon een vreselijke wijn, dat is elders en ook op Wijnkronieken al vastgesteld. Maar na een uurtje of twee in de ijskast proefde het gewoon als water! Geef zo'n fles aan jongeren onder het mom van "het kan minder kwaad", en ze drinken er geheid veel te veel van!

Daarnaast is er veel te veel van dit soort troep. We proefden onder andere een ondrinkbaar mengsel van Chardonnay en bronwater met 5,5% alcohol, genaamd Sprizzo en 'wijnen' van Carl Jung met 0,5% alcohol waarvan iedereen zei: neem toch gewoon druivensap! En dan natuurlijk de Qool Wines, die het ongetwijfeld toch goed gaan doen, vooral onder jongeren.
Diverse malen is het maandag gezegd: als je wel wijn wilt drinken, maar niet teveel alcohol wilt binnenkrijgen, vermeng dan gewoon rosé of witte wijn met koel bronwater of gooi er ijsblokjes in. Met wat citroen erbij voor de pit heb je heerlijke dorstlessers. In de landen om ons heen kun je het gewoon op het terras bestellen. In Duitsland en Oostenrijk bestaat de Gespritzter: half om half bruisend bronwater en witte wijn met een schijfje citroen.
Volgens mij is dat bovendien een goed voorbeeld voor de jeugd: gewoon als ouder regelmatig je wijn met water aanlengen. Er volgt dan vanzelf discussie waarom je dat doet en je kunt weer eens goed uitwijden over de gevaren van drank. Ik ga het in ieder geval uitproberen deze zomer!

Uit de oude doos: rosé met ijsblokjes

Eerder hebben we lekker uitgehaald naar de etiketten-onzin van de Qool Wijnen van Ilja Gort. Maar uiteindelijk gaat het toch om de kwaliteit van die wijnen, nietwaar? Daar ging het ons allemaal om in de inmiddels beroemde bijeenkomst van maandagavond. Een van de uitgangspunten van de avond was een stelling van Nico, geuit nadat we de rosé al op dinsdag 15 mei hadden gedronken. Die stelling luidde: volgens mij kun je net zo goed water bij een stevige rosé gooien om hetzelfde effect te krijgen dat Gort nu met ingewikkelde en dure technieken bewerkstelligt. Die proef hebben we op de som genomen, zoals het filmpje van Petra prachtig laat zien.

Het draait allemaal om de techniek van de omgekeerde osmose: je maakt eerst gewone wijn, van zeg 13%. Daar neem je een deel van en haalt er een mengsel van water en alcohol uit. Uit het water-alcoholmengsel wordt vervolgens de alcohol gedestilleerd, het liefst met geavanceerde apparatuur zoals bijvoorbeeld in bezit van La Colombette in Beziers. Het water voeg je weer toe aan de achtergebleven ontwaterde wijn en je houdt een wijn over met, zeg 4%. Voeg dat in gelijke delen weer toe aan de wijn van 13% die je achtergehouden had, en je krijgt een wijn van 8,5%.
Wij hebben ook een fles van bijna 13% gepakt, hebben daar een deel water bij gevoegd om zo ongeveer op 8% (het percentage van de Qool Wijnen) uit te komen. De reacties staan op het filmpje! Met dank aan Meisje, die dit prachtige filmpje voor ons monteerde.



Onze conclusie: neem toch gewoon bij warm weer een fles goede maar niet te dure rosé, gooi er een handvol ijsblokjes in en hang een schijfje citroen aan het glas. Dat deden we altijd al, maar het mocht nooit, want we vonden het barbaars. Vanaf nu geven wij hier hoogstpersoonlijk toestemming om deze methode toe te passen. Je bent een dief van je portemonnee als je het niet doet!

Voor het complete beeld geef ik Nico's proefnotities van alle Qool-wijnen.

Qool rosé 8%: Duidelijk lichter van kleur dan de La Tulipe rosé. Beide
worden gemaakt van merlot-druiven, maar La Tulipe heeft een 'normaal' (wat
is normaal?) alcoholpercentage van 12.5%. De licht-alcoholische Qool-rosé van 8% is aangenaam fris in de mond, maar heeft zo goed als geen afdronk. Van de drie Qool-wijnen is dit de op een na beste.

Verdunde La Tulipe: heeft duidelijk afdronk, in tegenstelling tot de
Qool-rosé. Een paar druppels vers citroensap in de verdunde Tulipe-rose
doen trouwens wonderen voor de smaak!

Qool merlot 8%: Kleur is lichtrood. Ruikt naar wijn, met een licht metalige toets (roestig ijzer). Merlot-karakter ontbreekt absoluut! In de mond is er nog wel een impressie van onrijp fruit, maar de afdronk is waterig met hints van kurk en tannines.

Qool wit 8%: Deze partieel gedealcoholiseerde wijn (opnieuw omgekeerde
osmose) ruikt duidelijk druivig, licht zoetig zelfs, en een beetje boterig
(chardonnay-druiven). De smaak is aangenaam, prettig fris en
fruitig en het alcoholgehalte is merkbaar lager, zonder dat de wijn
verdund overkomt. Vreemd genoeg doet de wijn qua smaak sommige proevers meer denken aan sauvignon blanc. Voor een terraswijn is dit niet oninteressant. Aan de negatieve kant: het zoet en het zuur staan een beetje los van elkaar, en de wijn heeft wat groene kantjes, volgens sommige proevers snij- of sperziebonen. Proeven we hier deels onrijp fruit, mechanisch geoogst fruit, ...? Unaniem de beste van de drie Qool-wijnen.

Let op de postcodes!

We kijken allemaal niet echt vrolijk op deze foto, vind je niet? En met reden, kan ik je verzekeren. Gisterenavond waren namelijk een aantal gerenommeerde namen uit de wijn(bloggers)wereld bijeen om zich te buigen over de nieuwe Qool-wijnen van Ilja Gort (zie artikelen op Foodlog en Drinkblog). We wilden onderzoeken of die wijnen drinkbaar waren, hoe ze zich verhielden tot andere laagalcoholische wijnen en of de claim van Gort dat zijn jaren arbeid in het laboratorium een uniek product had opgeleverd nu wel iets inhield. Nico, mijn echtgenoot, had bovendien de stelling geponeerd dat je net zo goed letterlijk water bij de wijn kunt doen om hetzelfde effect te krijgen als de Qool-rosé.

Zo gezegd zo gedaan: Dick Veerman en partner, Ailko en Lucette Faber, Petra de Boevere, Aldo Wink en ondergetekende met partner hebben er een serieuze avond van gemaakt. De avond heeft schokkende ontdekkingen opgeleverd, dat kan ik alvast verklappen. Op Foodlog wordt daarover al een tipje van de sluier opgelicht. Petra presenteert op Drinkblog de avond op haar geheel eigen wijze en Ailko komt er op Winelog ongetwijfeld ook op terug. Op Wijnkronieken zijn we altijd wat zakelijk: we zullen de avond dan ook presenteren aan de hand van drie thema's. Vandaag vraag ik aandacht voor de marketingtrucs die op etiketten worden gebruikt, en morgen en overmorgen ga ik samen met Nico in op de Qool-wijnen en de andere laagalcoholische dranken. Geen gruwelijk detail zal mijn lezers worden bespaard.

Vandaag dus aandacht voor de etiketten van de Qool-wijnen en de marketingtrucs die hiermee uitgehaald worden. Wat leert een beginnend wijnkenner altijd als eerste? Antwoord: dat je de etiketten moet kunnen begrijpen. AOC, DO, mis en bouteille: al die termen hebben hun achtergronden en zijn al dan niet beschermd. Ze zeggen iets over de wijn in de fles en de consument heeft er over het algemeen enige houvast aan. Zoniet de etiketten van Ilja Gort. Laat ik maar eens met de voorkant beginnen. Het begint al goed: Premium Chardonnay from the sunny heart of France. Sunny heart of France? Ilja Gort maakt toch wijn in de Bordeaux? Dat is toch niet de sunny heart of France? Dat zonnige hart ligt ergens in het Centraal Massief en daar wordt vrij weinig wijn gemaakt. De alarmbelletjes beginnen al te rinkelen. Onderaan staat nog French New World Wines. Wat moet de consument daar nu mee? Komt die wijn nu uit Frankrijk of uit de Nieuwe Wereld?

Ik sla de heel kleine lettertjes op het etiket aan de voorkant even over en ga naar het rugetiket. Daar wordt namelijk de idylle 'Nederlandse wijnboer' weer verder uitgesponnen. Al lezend krijgen we opnieuw (net als bij La Tulipe) dat beeld van de wijnboer die met pet op, stokbroodje onder de arm en koel sapje bij de hand in een heerlijk zonnetje zijn eigen druifjes met de hand plukt, onder het neuriën van één van zijn zelfgecomponeerde deuntjes. Qool Wines worden vervolgens kwaliteitswijnen genoemd (uiteraard geen beschermde term, dat mag iedereen beweren), die minder alcohol hebben en minder calorieën. De suggestie wordt gewekt dat deze wijnen gewoon beter voor je zijn. Dat we nu zo'n fijne serie risicoloze wijn hebben, danken we allemaal aan Ilja, wil het etiket ons doen geloven. Nobel, toch? Helaas zijn die wijnen niet zo gevaarloos; daar komen we morgen nog op terug.

De werkelijkheid is anders. We gaan namelijk weer terug naar de kleine lettertjes van de voorkant. Daar staat, voor wie de foto niet kan lezen: mis en bouteille par L.C. à F-34500 pour eurl La Tulipe. Letterlijk vertaald is dat: in de fles gedaan door L.C. in Frankrijk - Beziers, voor eurl La Tulipe. 34500 is namelijk de postcode van Beziers, in de Hérault, in de Zuidfranse Languedoc, zo kan iedereen nagaan. En daar is ook het bedrijf La Colombette gevestigd, waar een van de duurste en modernste installaties voor omgekeerde osmose van heel Frankrijk staat.
Deze wijn is dus helemaal niet in Bordeaux door onze wijnboer met eigen handen gemaakt, maar in het gebied van de grote wijnplas besteld door onze slimme marketingman. Lees op Foodlog meer hierover.

Gelukkig dat etiketten dus inderdaad heel veel geheimen prijs geven, maar in dit geval ongetwijfeld anders dan door de producent bedoeld. Slechts een postcode was nodig om te ontdekken dat Qool Wines uit het zuiden van Frankrijk komen en alleen in opdracht van Gort gemaakt zijn. Ik denk dat de wijncursussen komend najaar zeker aangepast moeten worden. In alle syllabi en handboeken moet de waarschuwing komen te staan: let op de postcodes!

Druiven in de Ark-3: Sitges Malvasia

Na de Frühburgunder uit de Ahr en de Zwitserse Servagnin de Morges is het de hoogste tijd voor een nieuwe aflevering in de serie Druiven in de Ark. (In de Ark van de Smaak van Slow Food zijn 10 druivensoorten en wijnen opgenomen.)
Deze keer valt de eer te beurt aan de malvasia uit Sitges, een havenplaatsje in Spanje, ten zuiden van Barcelona. Sitges-malvasia is echt een zeldzaamheid; er zijn slechts een paar hectares met deze druivensoort in productie. Van de malvasia zijn internationaal 84 variëteiten erkend, waarvan Sitges-malvasia er één is.

Spanje is met Italië één van de belangrijkste landen waar de al uit de Middeleeuwen bekende druivensoort is overgeleverd. Malvasia ontleent zijn naam aan een verbastering van de havenstad Monemvasia op de zuidoostelijke punt van de Peloponnesos. De wijn werd niet rond de havenplaats gemaakt, maar op de diverse nabijgelegen Griekse eilanden. Vanuit Monemvasia werd de wijn vervolgens naar heel Europa verscheept. In Spanje, onder andere rond Sitges, is de druivensoort al sinds 1300 bekend.
De zoete zware wijn die malvasia opleverde was onder adel en geestelijkheid eeuwenlang een grote favoriet. Ook het Utrechtse stadsbestuur dronk het vaak en graag rond 1500.

In 1935 overleed de Catalaanse diplomaat Manuel Llopis de Casades, laatste in de lijn van het adellijke geslacht Llopis. In zijn testament liet hij zijn bezit geheel na aan het Hospitaal van Sint Jan Baptista in Sitges, onder de voorwaarde dat zij de Sitges malvasia zouden blijven maken van de Llopis-wijngaarden. De 2.5 hectare wijnstokken zijn er nog steeds, en worden inderdaad door de liefdadigheidsinstelling geëxploiteerd. Het zijn de laatste paar hectares waar deze speciale variëteit van de malvasia staat aangeplant.
Tegenwoordig wordt de wijn gemaakt door de jonge oenoloog Ana Baqués, die hiermee in de voetsporen van haar grootvader treedt. Ook grootvader Baqués heeft lang toezicht gehouden op de productie van de zoete, zware wijn van de malvasiadruif. De druiven blijven lang aan de stokken handen, totdat ze helemaal ingedroogd zijn. Pas dan wordt er geoogst en geperst. Uiteraard levert dat een kleverige, stroperigere vloeistof, die vervolgens wordt vergist.
Het is vooral de kalkhoudende bodem, de zeewind en de beschutting door de bergen die voor de malvasia in Sitges een zeer beschut microklimaat creëren, waarin allerhande bekende druivenziektes niet voorkomen.
De wijn verkreeg in 1991 de Denominacion d'Origen Penedès. Hij is verkrijgbaar bij Lavinia in Spanje voor slechts € 10,95.

Oproep: oude gevelreclame gezocht

Ken je ze, die oude gevelreclames voor allerhande producten en bedrijven? Overal in Nederland, vooral in grote steden, kom je ze tegen op blinde muren van oude panden: geschilderde teksten, soms erg verweerd en nauwelijks meer leesbaar, soms helder in de verf alsog ze gisteren aangebracht zijn. Dat helder in de verf zitten is vaak het gevolg van restauratieprojecten door werkgroepjes en commissies die zich inzetten voor het behoud van historisch erfgoed. In Utrecht is zo'n werkgroep actief, en vanuit Amsterdam werd ik onlangs benaderd door de Werkgroep Historische Gevelreclames Amsterdam. Zij vroegen mij informatie over N.V. Wijnhandel Atlantic, waar ik eind vorig jaar kort over schreef.
Op de website van de WHGA trof ik leuke informatie aan over uithangborden en geveltekens: "Reclame maken is van alle eeuwen. Op vele wijzen werd verwezen naar allerhande koopwaar of diensten. Op straat vond en vindt men nog steeds een rijke schakering van reclame-uitingen. Deze maken deel uit van onze dagelijkse leefcultuur en de antieke gevelschilderingen vormen daarom historisch gezien belangrijk cultureel erfgoed. Wij kunnen onze maatschappij niet meer voorstellen zonder reclame. De oude Egyptenaren plaatsten al reclames langs hun wegen. In de Romeinse stad Herculaneum, die in 79 na Christus onder de lava verdween, vonden archeologen een uithangbord van een herbergier, waarop twee slaven een wijnvat droegen. En tien eeuwen later, in de middeleeuwen, etaleerde de ambachtsman zijn beroep en koopwaar nog steeds door middel van een bord aan de gevel of op de stoep. In de oudheid moest een geschilderde reclame het overigens meestal zonder wervende tekst doen. Zo omzeilde men taalproblemen zoals analfabetisme."

Zelf wil ik al tijden foto's maken van de wijnreclame die ik in Utrecht weet te hangen, maar ik kom er nooit toe. Het berichtje van de WHGA bracht mij op het idee om eens wat van die reclames op Wijnkronieken te verzamelen. Daarom de volgende oproep: weet je een oude wijnreclame te hangen, verweerd of prachtig hersteld, stuur me dan een foto met eventueel jouw verhaal erbij. Ik plaats de foto's op Wijnkronieken en leg zo een archiefje aan van wijnreclames in Nederland. Ook als je er geen verhaal bij hebt, mail me de foto. Dan ga ik zelf wat onderzoek doen naar de achtergrond van de firma bijvoorbeeld. Uiteraard geef ik zelf het goede voorbeeld: die reclame uit Utrecht volgt binnenkort.

Op de foto de reclame voor N.V. Wijnhandel Atlantic (of is het Atlantia?) aan de Vierwindenstraat in Amsterdam. Foto's via de WHGA.

Strop voor beleggers Bergwater

Wijnvallei werd beleggersstrop: dat kopte de NRC van zaterdag 12 mei in het katern Economie. "Beleggen in wijngaarden of teakhout valt sinds vorig jaar onder toezicht van de AFM. Van de 44 ingediende aanvragen is er maar één toegekend. Die van Bergwater wijn werd afgewezen." Anderhalf jaar geleden schreef ik al eens over dat Bergwater in Zuid-Afrika en ze adverteren (helaas) ook wel eens op dit blog.
Nu staat het bedrijf aan de rand van een faillissement en miljoenen zijn in de zaken van de oprichters verdwenen. Saillant détail is dat er ook banden schijnen te zijn met Scientology.
De 250 mensen die geld in Bergwater hebben gestopt, kunnen nu grotendeels naar dat geld fluiten. Onder die 250 is Nederlands bekendste wijnschrijver Hubrecht Duijker. Duijker was een aantal jaren geleden erg enthousiast over het bedrijf en werd er zelfs adviseur. Een maand geleden schreef hij nog een stuk over Bergwater in The Flying Dutchman, het in-flight magazine van de KLM. KLM serveert de wijnen bovendien aan boord.....
In een reactie in het NRC verdedigt Duijker de kwaliteit van de wijnen en blijft hij achter het bedrijf staan, onder andere vanwege de gecreëerde werkgelegenheid. Tsja....

Blijkbaar zijn er toch altijd mensen die op deze manier een droom willen verwezenlijken: zelf een wijngaard bezitten. Als je geld hebt, doe dan liever wat een kennis van me gaat doen: koop een mooi perceel in een fraaie AOC in Frankrijk en ga er aan de slag. Zoals echte wijnliefhebbers weten: in wijn moet je niet beleggen, wijn moet je drinken.

Bron: NRC Handelsblad 12 mei 2007

Ilja's qoole wijnen

Helaas, het wordt een event waar ik niet bij zal zijn vanmiddag. Meisje van Drinkblog wel, dus wil je foto's van BN-ers aan de wijn, kijk dan later daar even. Maar onder het genot van een glaasje 'qoole' rosé tik ik dan nu maar dit blogje. Over wat voor event ik het heb? Ilja Gort presenteert vanmiddag in Amsterdam zijn nieuwe wijnlijn aan de pers. Maar zoals gezegd, het komt mij nu even niet uit om naar Amsterdam te reizen. Niet getreurd, mijn Albert Heijn verkocht de rosévariant al, dus die staat hier nu naast me.

Waar gaat het om? Zoals al vaker beschreven is, stijgen de alcoholpercentages van wijn de laatste jaren fors. Witte wijnen en rosé van 13 - 14% zijn geen uitzondering, rode wijn onder de 13% wordt een zeldzaamheid. Ilja Gort - bekend van La Tulipe - besloot samen met zijn wijnmaker mee te gaan in een ontwikkeling die nog maar schoorvoetend navolging vindt: het maken van wijn met een lager alcoholpercentage, slechts 8%. Wil je meer weten over de technieken hoe dat bereikt kan worden, kijk dan even hier. Meisje legt het prima uit.

En hoe smaakt die wijn met een laag alcoholpercentage dan? Eerlijk gezegd, niet slecht! Zeker voor het meer gedachteloze wegslobberwerk zal bijvoorbeeld de Qool rosé het uitstekend doen. Het lijkt mij een fles die je prima mee kunt nemen naar dat feestje waarvan je weet je er toch teveel alcohol gaat drinken. Trek jij lekker die laagalcoholische fles open en blijf je een stuk helderder. De wijn is niet te zoet en heeft een fris-zure 'bite'. Misschien dat Meisje Ilja straks ook nog heeft weten te ontfutselen via welk proces hij de wijn heeft gemaakt; want daar zijn we natuurlijk best benieuwd naar.
Zodra ik de overige soorten, rood en wit, te pakken heb gekregen, zal ik ook daar over berichten. Tot nu toe was ik niet onder de indruk van laagalcoholische wijnen, maar deze nieuwe lijn van Ilja Gort maakt wat mij betreft een goede kans om dit soort wijnen bij een groter publiek bekend te maken.

Overigens blijkt Ilja naast de nieuwe Qool Wines nog een hele range aan andere labels geproduceerd te hebben. Hij heeft het afgelopen jaar niet stil gezeten. Voor ieder verkoopkanaal werd zelfs een ander etiket ontworpen: Burning Desire voor de Hema, Paradis voor C1000 en French Rebel voor de Aldi bijvoorbeeld.
Op al die etiketten staat de aanduiding French New World Wine. Wijnen uit Frankrijk, maar gemaakt met technieken die in de Nieuwe Wereld gebruikt worden. Als dat geen slimme marketing is.....

Naschrift: Helaas, de meningen gisteren op het feestje waren niet onverdeeld positief. Zie voor de mening van een aantal BN-ers inderdaad Drinkblog. Zij dronken zo te zien vooral de rode; zelf had ik de rosé in het glas, die later bij het eten inderdaad wel ging vervelen. De tijd zal leren wat het publiek gaat doen. Wij zullen er eens een proeverijtje mee organiseren!

Picolit en Ramandolo

Gisteren kwam Nico thuis met enthousiaste verhalen over een witte wijn die hij bij de asperges had gedronken: een Tocai uit Friuli (Noord-Italië, noordoostelijk van Venetië). Inmiddels denk ik dat ik de wijn achterhaald heb, waarschijnlijk verkrijgbaar bij de winkels van Les Genereux. Daarover binnenkort meer, als ik die intrigerende wijn ook uitgeprobeerd heb, bij de asperges.
Waar het me in dit blogje om gaat, is het feit dat er nog zo veel meer is dan het vertrouwde. Naar welke wijn grijp je snel als je asperges gaat eten? Juist ja, een Pinot blanc of een Weissburgunder. Wat drink je als je lamsbout met Pasen op tafel zet? Rode Bordeaux, uit de Medoc, van de klassieke druivenrassen cabernet sauvignon en merlot. Zo zijn er talloze standaardcombinaties waar helaas nog te weinig van afgeweken wordt. En dat terwijl er dus ontelbare spannende wijngebieden zijn waar ook goede wijnen vandaan komen, die mogelijk net zo goed bij een bepaald gerecht passen als de wijnen die we er altijd bij drinken.
De Tocai uit Friuli is een goed voorbeeld. Wie heeft er in Nederland nu eigenlijk van dit wijngebied gehoord? Ik toevallig wel, maar met 'gehoord' is dan ook alles gezegd.

Hoewel, nu ben ik aan het jokken: op Prowein heb ik wel een aantal wijnen uit Friuli geproefd, en nog een paar hele mooie ook. Het gebied Friuli-Venezia-Giulia was met een grote stand aanwezig en de geïnteresseerde bezoeker werd overladen met informatiemateriaal. In mijn blauwe Friuli-tas trof ik een dik naslagwerk over de wijnen van Friuli, diverse toeristische folders en een aantal brochures van wijnmakers. In de stand proefde ik zes fantastische zoete wijnen, van de druivensoorten ramandolo en picolit. Ramandolo heeft een eigen DOCG, de hoogste categorie met herkomstbenaming in Italië. Picolit valt onder het herkomstgebied Colli Orientali del Friuli - Sottozona Rosazzo. Volgens de spreker was de Picolit typisch zo'n wijn die de bevolking vroeger voor eigen gebruik maakte, voor feesten en partijen. Het is een minder belangrijke druivensoort, die echter anno 2007 wel wijnen van topkwaliteit levert. Totale aanplant van de picolit is 50 ha., van de ramandolo 60 ha. Goede producenten zijn bijvoorbeeld Dario Coos en Jacùss. We kregen bij de wijnen zoete koekjes van maismeel en stukjes licht-zoute koemelkse kaas, één van de vele specialiteiten van het gebied. Beide hapjes combineerden uitstekend.
De beide edelzoete wijnen kunnen goed bewaard worden, minstens zo'n 10 à 20 jaar. Helaas zijn ze buiten het gebied nog weinig verkrijgbaar; de database van het Wijninformatiecentrum meldt mij dat er een handjevol Picolits in Nederland verkrijgbaar is en geen Ramandolo.
En ergens heb ik ook wel mijn twijfels of dat nu echt jammer is. Volgens de spreker van de presentatie op Prowein moesten de halve literflesjes zoete Picolit en Ramandolo tussen de 12 en de 25 euro opbrengen. Niet echt heel duur voor goede zoete wijnen, maar of ze de concurrentie met andere 'stickies' aankunnen, bijvoorbeeld uit Duitsland en Oostenrijk, vraag ik me af.
Feit blijft dat er veel interessante wijngebieden in Europa zijn, soms totaal onbekend voor de wijnliefhebber. Wat hebben we nu toch in Chili of Zuid-Afrika te zoeken, als er dichter bij huis zulke spannende wijngebieden te ontdekken zijn?

Rosé de Phélan Segur

Rosé is everywhere, lijkt het wel. De mailingen over rosé blijven binnenstromen: iedere internetwijnwinkel heeft wel een topper in het assortiment. Vanuit de Loire bereikte mij nieuws over tien medailles voor Loire-rosés op het prestigieuze Mondial du Rosé, waar de Franse rosés er überhaupt niet slecht afkwamen. Tussen die tien zaten overigens ook een paar rosés met bubbels, dus ook die trend zet zich door.
Net liep ik langs het roséschap van AH, hielp een vriendin met de keuze van een fles en merkte de nieuwe Qool-rosés van Ilja Gort al op. De persproeverij is pas a.s. dinsdag, maar blijkbaar verwachten ze dit weekend toch al mooi weer bij de supermarkt.

De rosétrend geldt niet alleen voor de supermarktwijnen, overigens: vorige weekend proefde ik voor het eerst de rosé van een bekend chateau in Bordeaux, Rosé de Phélan Segur, uit St. Estephe. Blijkbaar voelen ook die zich geroepen op de trend in te spelen. En ik moet zeggen: die rosé was helemaal niet verkeerd. Een frisse, kruidige wijn, prima geschikt voor bij de barbecue met wat pittig gekruide sausjes bijvoorbeeld. Hij zal het ook goed doen op een feestje, voor de buis bij een voetbalwedstrijd en op het strand. Hoewel: de prijs verhindert enigszins het gedachteloos wegslobberen. Met zijn € 9,50 vond ik de fles wel een beetje aan de dure kant. Toch denk ik dat het een blijvertje is, die Rosé de Phélan Segur: al is het alleen maar omdat rosé hiermee toch weer een beetje meer status lijkt te gaan krijgen!

Melody Hill - wijnreclame

Is het geen schattig filmpje? Via Wijn Top 5 kwam ik bij deze video uit, een ruim 50 jaar oud reclamefilmpje voor vijf verschillende soorten wijn van de productlijn Melody Hill. Zo'n stukje wijngeschiedenis mag natuurlijk niet ontbreken op Wijnkronieken! De enige soort wijn die ik in het filmpje kon ontdekken was een ruby port. De Melody Hill-lijn bestond uit ingekochte wijnen, op de markt gebracht door een distributeur, Marven M. Lasky van Capitol Hill, in de Amerikaanse Midwest. Lasky's bezittingen werden begin jaren vijftig overgenomen door de National Liquor Company - tegenwoordig National Wine & Spirits Inc., één van de grootste distributeurs van de USA, en nog weer later door Gallo. Wat er daarna met Melody Hill is gebeurd, heb ik nog niet kunnen achterhalen. Ik zal er mijn Amerikaanse kennissen eens over mailen.

Een ware held: Estola Reserva 2001

Dat Spaanse wijnen hun mannetje staan tegenwoordig, dat heb ik al vaker verkondigd. Vandaag hebben we daar weer een fraai staaltje van meegemaakt. Onze fles, uit La Mancha, bleek een echte held, zeker in staat het op te nemen tegen de reuzen die we eerder die middag geproefd hadden.
Vandaag waren we aanwezig op weer een prachtige proeverij Van Wageningen en de Lange, waar veel betaalbare wijnen werden gepresenteerd. In Slot Zeist konden we 64 verschillende wijnen proeven, wat we natuurlijk niet gedaan hebben. Bij een proeverij van zo'n omvang moet je een plan maken: alleen wit, alleen bepaalde druivensoorten of alleen één of twee streken bijvoorbeeld. Ik ging vooral voor de rosé's, al heb ik ook één en ander aan lekker rood en wit geproefd.
Ik noem alleen even een paar uitschieters, omdat ik eigenlijk ergens ander heen wel met dit blogje. We proefden: een heerlijk frisse witte Italiaanse witte wijn uit het diepe zuiden, de Marese Bombino Bianco, DO Castel del Monte; een verrassende rosé van het bekende Bordeaux-chateau Phélan Segur in St. Estèphe; een overheerlijke romige rode Portugees, de Dignitas Reserva 2001 uit de Alentejo; of de knisperende witte Rueda van Marquis de Riscal, met zijn geur van grapefruit en kruisbessen.

Enigszins bezorgd vroegen we ons na afloop af: wat zal er na dit heerlijks nog smaken bij de barbecue straks? Voor een verjaardag hadden we een Spaanse rode uit La Mancha gekregen, Estola Reserva 2001, gemaakt van cabernet sauvignon en tempranillo. Helaas hebben we regelmatig slechte ervaringen met cadeauwijnen, dus we waren wat aarzelend. We hebben 'm een beetje gekoeld en namen op hoop van zegen een glas als aperitief. Zou deze Don Quichot het kunnen opnemen tegen de reuzen van eerder die dag? Gelukkig: Don Quichot bleek wel degelijk een held. De Estola 2001 bleef helemaal overeind: nog voordat we aan de vleesspiezen toe waren, was de fles al bijna leeg. Dit bleek een prima wijn te zijn: veel fruit, fris, soepel, kruidig, uitermate geschikt voor ons doel, niet saai, heel verrassend.
De Estola wordt gemaakt door Bodegas Ayuso, het bedrijf dat als eerste in La Mancha een reserva maakte, in 1965. De wijn is geschonken aan de pauselijke nuntius en aan de Spaanse koning, dus we bevonden ons vanavond in goed gezelschap...
Reserva houdt in dat de wijn minimaal drie jaar gerijpt is, waarvan minimaal één jaar op eiken vaten. Aangezien 2001 volgens de boeken een prachtig jaar was voor Spaanse wijnen, over de hele linie, hadden wij met deze fles dus eigenlijk gewoon een toppertje bij de barbecue. En we hebben ervan genoten!

De Estola wordt geïmporteerd door Huinck en Co. te Schiedam, en werd bij een slijterij gekocht.

Sherry-avonturen

Valt het jullie misschien ook op? Volgens mij zijn niet alleen bubbels in, sherry is ook weer bezig aan een come-back. Ik kom de laatste tijd regelmatig reclame voor sherry tegen. Eerst in het blaadje van de Vrienden van de Goede Wijn, onlangs in de uitgebreide wijnfolder van de Makro/Lukas Klamer. Beide keren Lustau sherry's, ook nog. Al jaren ben ik nieuwsgierig naar echt goede sherry, maar het is er nog zelden van gekomen iets te proberen. Als ik wel eens een glas sherry probeerde in een tapasrestaurant hier te lande, viel het me altijd zwaar tegen. Vieze zure drankjes vond ik het vaak. In een opwelling heb ik dan ook de drie geadverteerde Lustau-sherry's maar eens in huis gehaald.

De eerste, East India Solera, bleek een heerlijke madera-achtige wijn, die perfect smaakte bij de pecannotenmuffins. Vandaag als aperitief en na het eten in de tuin met een boek was het ook niet te versmaden. Het is niet verwonderlijk dat de wijn ons zo deed denken aan madera: hij ondergaat eenzelfde soort proces, en de oorsprong van de wijn is vergelijkbaar met die van madera. Vaten sherry werden in de zeventiende eeuw op lange zeereizen meegenomen. Het schudden en de hitte gaven de wijn in die vaten het karakter dat we nu van madera en dus van East India Solera kennen. Alleen gaat de wijn nu niet meer op reis, het effect wordt aan land nagebootst.

De tweede fles bevatte een zware zoete wijn, gemaakt van de druivensoort pedro ximenez. Zelfs voor een liefhebber van edelzoete wijnen als ik was dit toch wel erg heftig: een heel sterk karakter van rozijnen en tamelijk stroperig, eigenlijk alleen geschikt om in heel kleine glaasje bij een chocoladedessert te drinken. Maar wel goed, dat wel. De druiven van deze sherry worden eerst in de zon gedroogd voordat ze geperst gaan worden, om zo een nog hoger suikergehalte te krijgen. Net als met ijswijn is de opbrengst aan sap dan ook vrij klein.

De derde is een heel bijzondere fles. Het gaat om een zogenaamde almacenista, gerijpte ongemengde wijnen die door particulieren wijnmakers vastgehouden werden om later aan grote bodega's te verkopen. Lustau was zelf een almacenista tot de jaren vijftig; daarna werd het bedrijf opgekocht door de Caballerogroep, dat op een gegeven moment deze wijn onder de naam almacenista op de markt te bracht. Het is dus geen type sherry: de fles die ik kocht is een fino, maar ook de andere sherrytypes kunnen als almacenista op de markt gebracht worden.

Overigens weet ik vrij weinig van sherry, ik leer bij met iedere fles die ik openmaak. De almacenista, een Fino del Puerto Sherry, Solera Matured by Jose Luis Gonzalez Obregon in El Puerto de Santa Maria heb ik nog niet geproefd. Zodra ik dat gedaan heb en ik weer wat bijgeleerd heb, volgt weer verder nieuws van mijn sherry-avonturen.