Stilleven met citroen (en ook kapoen)

Dit schilderij, Stilleven met een gebraden kapoen, is in bezit van het Rijksmuseum Twente in Enschede. Recent kon het toegeschreven worden aan David Rijckaert II, een Antwerpse stilleven schilder die leefde van 1586 tot 1645.

De conservator maakt in het Magazine van het tijdschrift (nr. 1, 2009) een interessante opmerking: de citroen zou afgebeeld zijn omdat die daar lag om de wijn in de roemer 'een wat fruitiger smaak te geven'.
Laat ik nou altijd gedacht hebben dat alle voorwerpen op zo'n stilleven symbolisch waren... Zou die citroen daar echt gelegen hebben met dat praktische doel? Wel een intrigerende gedachte! Frisse zuren kunnen een wijn inderdaad zeer ten goede komen, en die 17e-eeuwse witte wijnen zullen vaker niet dan wel fris geweest zijn, bij gebrek aan inzicht in vinificatietechnieken zoals we die nu toepassen.

Zin in Zinfandel?

Een tijdje terug waren we door vrienden uitgenodigd om te komen eten. En of we ook de foto's van onze Californië-reis zomer 2007 wilden meenemen? Ze willen namelijk deze zomer een reis maken langs diverse natuurparken in de westelijke staten van de VS. Wij hebben ons destijds – niet verrassend natuurlijk – beperkt tot één natuurpark en diverse wijnmakers ten noorden van San Francisco. Al bladerend langs de vele foto's van wijngaarden kwamen we op het idee de volgende dag een fles te openen die we destijds met veel zorg hadden meegenomen: Ridge Geyserville 2004.

Ridge is een grote naam in Californië en hoofd-wijnmaker Paul Draper is een van de hoofdrolspelers in de recente geschiedenis van de Californische wijnindustrie, niet in het minst vanwege zijn werk om klassewijnen te maken van de ooit als obscuur beschouwde zinfandeldruif. De Geyserville-wijngaard ligt in de Alexander Valley, een wijde open (dus iets warmere) vallei waar de Russian River door stroomt, net boven de stad Healdsburg in het Sonoma-gebied.

Normaal ben ik niet zo onder de indruk van Californische zinfandel-wijnen, omdat de meeste te jammy zijn. Deze wijn, een blend van 75% zinfandel, 18% carignan en 7% petite syrah, was een uitzondering: geweldig rijk, prachtig fruit (braam, framboos), totaal niet jammy en een fraaie begeleider van mooie ribeye-steaks die we de dag ervoor bij onze (biologische) slager hadden gekocht. Het alcoholgehalte is met 14.9% nogal hoog voor mijn begrippen, maar deze wijn heeft zoveel te bieden aan smaak en rijkdom dat het hoge alcoholpercentage in het begin niet opvalt. Natuurlijk wordt het snel merkbaar als je aan het tweede glas begint!

Zinfandel is een bewerkelijke druif in de wijngaard en de betere zinfandel-wijnen zijn dus niet goedkoop, hoewel deze fles destijds voor $ 33 over de toonbank ging, wat met de gunstige dollarkoers meeviel. En ik heb al één wijnhandelaar in Nederland gevonden die latere jaargangen van de Ridge Geyserville in het assortiment heeft voor rond de 30 euro, dus wie weet ...

Elf Silvaners op een rij

Er zijn er meer van in Europa dit jaar: Silvanerproeverijen. Recent nog werden door de Italiaanse journalist Gian Luca Mazzella 26 legendarische Silvaners bijeengebracht in een grootse proeverij, met bekende journalisten en wijnschrijvers. Allemaal om de 350ste verjaardag van het druivenras te vieren. Natuurlijk kon Wijnkronieken niet achterblijven. Op initiatief van een gerenommeerde importeur van Duitse wijnen organiseerde ik recent een huiselijke proeverij met elf Duitse Silvaners. Oorspronkelijk zou ook Ed van Wijnerij aanwezig zijn, maar dat heeft helaas niet meer zo mogen zijn. Ed zou niet teleurgesteld geweest zijn, vermoed ik: er zaten heel mooie exemplaren tussen.
Aanwezig waren zeven wijnliefhebbers, deels vinoloog, deels bijna vinoloog en één echte liefhebber. Daaronder ook drie importeurs van wijn en een medewerkster van een wijnhandel.

Eigenlijk zijn er maar twee wijngebieden waar de Silvaner het goed doet: Franken en Rheinhessen, beide in Duitsland. Daarnaast is er nog wat aanplant in de Elzas, waar ook uitstekende producenten gevonden kunnen worden. Vertegenwoordigd op de proeverij waren de huizen Winter en Wagner Stempel uit Rheinhessen en Am Stein uit Franken. Eén van de genodigden verraste ons nog met een fles van producent Horst Sauer, ook uit Franken. Sauer wordt door Oz Clarke in zijn Grapes and Wines als een van de beste Silvanerproducenten genoemd. En dat zal blijken.....

De wijnen konden gegroepeerd worden in sets van drie: Gutsweine, wijnen met kwaliteit Kabinett en wijnen met kwaliteit Spätlese. De resterende twee waren respectievelijk een Winzersekt Silvaner Brut, waar we mee openden, en een afsluitende edelzoete Silvaner Auslese.

Tijdens de proeverij zochten we naar overeenkomsten of verschillen, karakteristieken. Ik ga daarom ook niet zozeer individuele proefnotities geven voor iedere wijn afzonderlijk, maar meer een algemeen beeld. Want hoe smaakt dat nu, Silvaner? En waar drink je het bij? Wanneer drink je het? Wat kost het?

Over de basiswijnen (Gutsweine) kunnen we kort zijn: geef ons maar de Kabinetten! Als je beide series naast elkaar gaat proeven, ging de voorkeur van alle aanwezigen uit naar de serie Kabinetten. Niet dat er bij de basiswijnen van de wijnhuizen slechte wijnen zaten, maar ze waren gewoon veel minder spannend. Voor de Gutsweine moet gemiddeld 8-10 euro betaald worden.

Met de Kabinetten kwamen we pas goed op gang. Tussen producenten kunnen we niet echt kiezen: de één gaf de voorkeur aan de Dittelsheimer Leckerberg van Winter (en nam de restjes van zowel deze als van de Silvaner Trocken van Winter mee naar huis), zelf ben ik een grote fan geworden van de Würzburger Stein Kabinett Trocken van Am Stein. Maar voor een flesje Eschendorfer Lump Kabinett Trocken van Sauer bij de asperges ben ik ook wel in.... De Silvaner van Sauer heeft ook een prettig prijsje: € 9,95 tegen prijzen rond de 11-12 euro voor de andere twee.

Al snel waren we het er over eens dat de Gutsweine en de Kabinetten als geheel frisser waren dan de Spätleses. Die laatste hoorden alledrie - uiteraard, zou ik bijna zeggen - tot een meer rijpere stijl. De Kabinett van Horst Sauer zat er een beetje tussenin: rijp en vol, maar toch heel erg fris.

Ook tussen producenten is die scheidslijn te trekken: Am Stein en Sauer maken in onze ogen frissere, vrolijkere Silvaners, met meer fruitige zuren, dan Wagner Stempel en Winter. Niet toevallig speelt daar het onderscheid Rheinhessen - Franken een rol, en daaraan gekoppeld het verschil in bodem. Am Stein van Ludwig Knoll is gelegen in de beroemde Würzburger Stein, dé wijngaard voor Silvaner, zo wordt gezegd. De bodem bestaat er uit dikke lagen mosselkalk. Denk voor het effect van kalkbodems op witte wijn aan Champagne en de Chablis, bijvoorbeeld! Sauer, ook in Franken, bezit eveneens een beroemde wijngaard op mosselkalk: de Eschendorfer Lump, waar de druiven voor onze Kabinett Trocken vandaag kwamen.
Wagner Stempel heeft in Siefersheim vooral bodems van zand op porfier, een hard gesteente. De Dittelsheimer Leckerberg is weer tamelijk kalksteenrijk, waardoor de wijnen van Winter inderdaad net iets frisser zijn dan die van Wagner Stempel, maar nog altijd minder fris dan die van Am Stein en Sauer.

Komen we aan de Spätleses: allemaal prachtige wijnen, maar wel om bij te eten! De Spätleses zijn rijker en voller dan de Kabinetten, maar om ze nu ook beter te noemen... De aanwezigen zagen voor deze wijn vooral gastronomische toepassingen. Mijn favoriet was de Vinz Stettener Stein alte Reben van Am Stein, maar Nico koos voor de Siefersheimer Silvaner van Wagner Stempel. De prijs van deze serie ligt rond de 15-17 euro.

De Auslese tenslotte had weinig succes; we misten de zuren van een goede Riesling dessertwijn! Maar, zo verzekerden twee aanwezige kenners mij, dat maakt deze Silvaner Auslese nu juist zo geschikt om bij een dessert te combineren, dat gebrek aan zuren. En inderdaad, bij wat ijs met aardbeien later die avond mocht de Silvaner Auslese inderdaad blijven.

Ben ik al honderden woorden verder en heb ik nog geen enkele smaakindicatie gegeven. Eerlijk gezegd kwamen we daar ook moeilijk uit. Oz Clarke benoemt het karakter en de smaak van Silvaners als aards, maar zegt ook: 'Silvaner seems to have more of a style than an actual flavour'. Die stijlen, daar zijn we het volledig mee eens. In de frisse stijlen, zeg maar de Gutsweine en de Kabinetten, is vaak wat groene appel, of ook wel citrus te ontdekken. Maar soms duikt daar dan ook weer banaan in op.
In de rijpe, volle stijlen duikt de banaan regelmatig op (voor mij dan, anderen konden het niet in een woord vangen). Die 'flavour' zouden wij uiteindelijk, na nogmaals uitgebreid proeven, omschreven als 'wee fruit'; denk opnieuw aan bananen, maar ook aan ingeblikte lychees of ananas bijvoorbeeld. Waarschijnlijk is dit hetzelfde als het aardse van Oz Clarke. Onze Silvaners waren nauwelijks aromatisch en hadden milde zuren.

We kunnen ook geen van allen zeggen: 'Silvaners zijn mijn wijnen'. Silvaners als groep zijn wat ongrijpbaar, maar ieder van ons vond wel een of meerdere Silvaners zeer de moeite waard. Dat deed ons afvragen: is er wel genoeg reden om Silvaners naar Nederland te halen? Ter plekke, op een terras in Rheinhessen na een mooie wandeltocht: prima, doe mij maar een frisse Kabinett. In een restaurant in Würzburg: heerlijk, geef mij maar een Spätlese bij de vis of zelfs bij de kreeft. Maar exporteren? Pfoe, een lastige .... Een tweetal aanwezigen, zelf importeurs van Duitse wijn, meende dat Silvaners juist door die wat milde zuren en ingehouden fruitige tonen goed kon vallen bij het publiek. Maar de fles van Horst Sauer die een vinologe in opleiding meebracht, kwam van het schap van de winkel waar zij al enige tijd werkt. Hij was haar nooit eerder opgevallen........

En toch: maandag en dinsdag hebben Nico en ik nog wat nageproefd van de restjes. Maandag bij een komatsunataart met pijnboompitten en geraspte kaas, vergezeld van een komkommer-fetasalade; dinsdag bij een andijviemaaltijdsalade met in kerrie gebakken stukjes kip, ananas en bleekselderij. De combinatie met welke Silvaner we ook maar naproefden, was uitstekend! We konden ons bij beide gerechten geen andere wijn bedenken die het zo goed zou doen als de Silvaners. De milde zuren konden op tegen komatsuna en feta, maar ook tegen bittere andijvie en kerrie. We probeerden de salade al eerder met heel wat wijnen, van Riesling tot Sauvignon Blanc, van Bianca di Custoza tot Zuidfrans wit, maar Silvaner is pas DE combinatie! Toch een markt, dus?

Tot slot: een groot deel van de flessen, zelfs de Bocksbeutels van Am Stein, waren afgesloten met schroefdoppen. Wat een genot! Makkelijk openen, makkelijk weer wegzetten in de ijskast, makkelijk neerleggen. Verdient absoluut navolging.

En dan nu: de line-up

1 Franken 2006 Winzersekt Silvaner brut Am Stein
Veel mousse, gist en bananenschuim in de neus, vrolijk en fruitig in de mond, helaas geen afdronk; spat als een zeepbel uit elkaar, aldus een van de aanwezigen.

Gutsweine
2 Franken 2008 K-Silvaner Trocken Am Stein
3 Rheinhessen 2008 Silvaner trocken Wagner Stempel
4 Rheinhessen 2007 Silvaner trocken Winter
Als groep noch als individu vielen de Gutsweine erg in de smaak. Naar onze smaak soms te weinig zuren en te veel wee fruit. Weinig spannend, maar verder correct. Ondanks dat volgens de kenners veel potentieel op de terrasmarkt: milde zuren!

Kabinetten
5 Rheinhessen 2006 Dittelsheimer Leckerberg Silvaner Trocken Winter
6 Franken 2008 Würzburger Stein Kabinett Trocken Am Stein
7 Franken 2006 Eschendorfer Lump Kabinett Trocken Horst Sauer
De groep die het beste beviel. Oordelen als: spritzig en fris (Am Stein); prikkelend en fruitig, mineraliteit (Winter), subtiel en vol (Sauer). Mijn toppers: Am Stein en Sauer. De laatste heeft ook nog eens een goede prijs-kwaliteit verhouding.

Spätleses
8 Rheinhessen 2008 Siefersheimer Silvaner Trocken Wagner Stempel
9 Franken 2007 Würzburger Stein Silvaner Spätlese Trocken Am Stein
10 Franken 2008 VINZ- Silvaner, Stettener Stein alte Reben Am Stein
Allemaal rijp en vol, wee fruit dat meer naar voren komt dan in de Kabinetten; voorkeuren lopen sterk uiteen, oordelen ook. Vooral gastronomisch inzetbaar.

11 Franken 2006 Würzburger Stein Silvaner Auslese Am Stein
Mist de frisse zuren van een grote zoete Riesling, maar zal het bij desserts daarom goed doen. Als aperitief minder geschikt, naar mijn oordeel.

Met veel dank aan Weingut Am Stein Ludwig Knoll en Weingut Wagner Stempel. Zij worden in Nederland vertegenwoordigd door Riesling Partners. Veel dank ook aan Noordwest Wijn, voor de wijnen van Weingut Winter. De Silvaner van Horst Sauer is verkrijgbaar bij Henri Bloem Wijnkoperijen.

Perswijn 2.0

Het heeft even geduurd, maar ons aller wijnblad is helemaal Web 2.0 aan het worden. LinkedIn groep, blog, digitale Nieuwsbrief, het kan niet op. En nu zijn er zelfs foto's van Ontdek de Nieuwe Wereld op Flickr. Alle foto's - net als deze die ik even geleend heb - zijn van Reinder Weidijk.

U treft er zelfs uw Wijnkronieken-correspondent, hard aan het werk tijdens een masterclass, waar ook sommige andere aanwezigen de woorden van Philip Laffer wel heel erg serieus namen....

Een procentje meer of minder.....

Als je je al wat langer bezighoudt met wijn, vergeet je wel eens de simpelste dingen, en dus schrijf je er niet over. Maar wat ik nu ga schrijven, kan zeker geen kwaad regelmatig te herhalen.
Onlangs vertelde een collega mij het volgende: op zoek naar een niet al te dure wijn voor een gezelschap vrienden op Koninginnedag ging zij naar haar vaste wijnadresje. Normaal gesproken koopt ze daar een Sauvignon Blanc, uit Quincy. Een Loirewijn dus, en een verrassend originele keus, vond ik zelf. Wel eentje waar ik het van harte mee eens kan zijn. Vorig jaar heeft Quincy ook op mij een grote indruk gemaakt.
Voor dat Koninginnedagfeestje, op een boot, vond zij die Quincy echter wat te duur, en liet zich een goedkopere Sauvignon Blanc aanraden. Het werd een Chileen.

Mijn collega was wel nieuwsgierig en probeerde de fles samen met een vriend alvast uit, om even te kijken of hij lekker was. Lekker wel, maar oef, wat viel die wijn 'zwaar'. Ze kregen de fles samen niet op en snapten er eerlijk gezegd niets van. Na overleg met een andere collega, goed thuis in de wijnwereld, bleek het volgende: de Chileen had een alcoholpercentage van 14%, de Quincy waaraan ze gewend was maar 12%! En dat tikte aan. Op de Koninginnedagboot zijn de Chilenen er grif doorgegaan, maar mijn collega koopt die flessen niet meer....

Let dus inderdaad op het alcoholpercentage als je een nieuwe wijn gaat uitproberen! Als je normaal gesproken wijnen van 12-13% gewend bent, kan een fles met 14-14.5% hard aankomen. Het lijkt niet veel, die 1 à 2%, maar als je het niet gewend bent, is het precies te veel.

Masterclass Shiraz

Ik bezocht Ontdek de Nieuwe Wereld vorige week zondag vooral vanwege de masterclasses door diverse wijnmakers. Voor mij waren deze masterclasses bedoeld om eens rustig een aantal nieuwwereldse wijnen door te kunnen proeven, iets wat staande aan een tafeltje met om je heen tientallen andere belangstellenden nooit goed lukt.
Philip Laffer, sinds 1995 chief wine maker van Jacob's Creek (Australië), hield een masterclass over shiraz - hoewel een presentatie over 'new varietals' werd aangekondigd. (Die komen binnenkort op een andere manier nog aan de buurt hier op Wijnkronieken).

Tijdens de masterclass werden vijf wijnen doorgenomen - na een aangenaam bubbelend indrinkertje. De vijf wijnen waren:
- Cabernet - Shiraz 2007
- Shiraz 2007
- Shiraz Reserve 2006
- Cabernet Sauvignon Reserve 200?
- Johann Shiraz Cabernet 2002

In Australië is shiraz het meest aangeplante druivenras; ongeveer 40% van alle rode druiven die jaarlijks in Australië geperst worden is shiraz!
Australische Shiraz wordt in verschillende stijlen gemaakt. Aan de ene kant van het spectrum zijn dat zachte, makkelijk drinkbare wijnen waarbij de nadruk ligt op het fruitkarakter. Aan de andere kant zijn er de stevige, volle, rijke, tanninerijke wijnen, gemaakt van stokken met lage opbrengst en de mogelijkheid ze lang te laten ouderen.

In Australië heeft veel shiraz de neiging weinig zuren te ontwikkelen, naast een beperkte hoeveelheid tannine en een hoog fruitbom gehalte; wat we meestal 'jammy' noemen. Om toch elegante, gebalanceerdere wijnen te krijgen, wordt vaak cabernet sauvignon bijgemengd. Bovendien - en misschien wel als belangrijkste reden - wordt de Shiraz zo makkelijker te combineren met eten.


De vijf wijnen die we proefden, illustreerden het gelijk van deze uitleg. De beste twee waren voor mij inderdaad de simpele Cabernet Shiraz 2007 en de Johann Shiraz Cabernet 2002, die ik ook al bij de lunch had gedronken. De pure Shirazwijnen hadden veel smaak en fruit, maar weinig zuur, tannine of elegantie. Daarbij was de Shiraz Reserve 2006 echt het soort Shiraz dat we uit Australië kennen: dieppaars, vol, met duidelijke houtrijping (15-18 maanden), veel zwart fruit als cassis, kruidigheid die vooral ook van het hout leek te komen. De pure Cabernet, uit Coonawarra, had herkenbaar de zure bessigheid en de elegantie die je verwacht.
Op het moment dat deze twee elementen samengevoegd werden in de Johann 2002, ontstaat een zeer complexe, krachtige en interessante wijn. Johann wordt gemaakt van circa 65% shiraz en 35% cabernet, variërend al naar gelang het jaar. En nu maar hopen dat ik geen fouten meer maak in het blind beoordelen van Australische Shiraz....

Naast deze verhelderende les in Australische shiraz viel me in de presentatie van Laffer ook de enorme aandacht voor terroir op: er is down under zeer veel aandacht voor de beste percelen, de invloed van het klimaat en de geografie op de wijngaarden, voor de juiste druivenrassen op de juiste plaats én uiteraard voor de beschikbaarheid van water. Maar dat is weer een heel ander verhaal.....

Wijnmakerslunch

Montana, Etchart en Jacob's Creek kennen we van de schappen in de supermarkt. Alledrie de wijnmerken zijn er goed vertegenwoordigd. Alledrie maken ze deel uit van drankenmultinational Pernod-Ricard. Maar weinig wijnliefhebbers in Nederland weten dat die firma's ook topwijnen voortbrengen. Want die zijn helaas niet voor de gewone consument te koop, en ook niet voor prijsjes tussen de 5 en 10 euro. Alleen bij de groothandel (Hanos bijvoorbeeld) zijn ze te krijgen.

Afgelopen zondag mocht ik tijdens een lunch met drie wijnmakers kennismaken met die topwijnen. Philip Laffer van Jacob's Creek (Australië), Jeff Clarke van Montana (Nieuw-Zeeland) en Victor Marcantoni van Etchart en ook Graffigna (Argentinië) lichtten tijdens de lunch in het Amsterdamse Mövenpick Hotel hun beste wijnen toe. Daarnaast vertelden de heren aan hun respectievelijke tafels veel over hun werkzaamheden, wijngaarden en wijnen. De lunch was georganiseerd in het kader van Perswijn's evenement Ontdek de Nieuwe Wereld en trok zo'n 30 belangstellenden.

De koks van het Silk Road Restaurant hadden een fraaie lunch bereid; bij de meeste gangen kwamen de wijnen dan ook uitstekend tot hun recht. Wat dacht je bijvoorbeeld van risotto met langoustines en vergeten groenten, geserveerd met Montana Letter T Terraces Pinot Noir 2007 én Jacob's Creek Heritage Reevespoint Chardonnay 2005? Zowel de rode als de witte wijn deed het uitstekend bij de romige risotto. De zuren van de zeer mooie Nieuw-Zeelandse Pinot Noir waren precies genoeg voor de langoustines en risotto, maar de wijn paste nog beter bij de consommé van langoustine.
Pinot Noir in Nieuw-Zeeland houdt niet zo van de vlakten, en met het oog daarop heeft Montana een perceel in de heuvels van de Brancott Valley ( Marlborough) uitgehouwen, waar inmiddels de pinot noir voor deze topwijn groeit. Voor de rijping wordt 40% nieuw houten vaten gebruikt, de rest bestaat uit vaten van diverse leeftijden.

Twee andere toppers waren de Graffigna Centenario Pinot Grigio 2008 en de Montana Letter B Brancott Sauvignon Blanc 2008, geserveerd bij de eerste gang van sashimi, panna cotta van asperges en een dressing van gember en chili.
Pinot Grigio in Argentinië is een zeldzaamheid: slechts 220 ha. staan aangeplant, waarvan 25% in handen is van het huis Graffigna. De wijn wordt gemaakt om uiterst fris en jong te drinken, en was erg geslaagd. Zelden rook ik een aromatischer Pinot Grigio, al was hij wat erg overdadig in de mond. Geen wijn om samen een flesje te delen!

Na een hoofdgerecht van springbok gecombineerd met Argentijnse Malbec en een zeer fraaie Jacob's Creek Heritage Johann Shiraz - waarin ook een percentage cabernet sauvignon was verwerkt - werd de lunch afgesloten met bavarois in verschillende vormen en tropische smaken. Daarbij werden twee Argentijnse 'stickies' geschonken: Graffigna Grenacio Tardio (late harvest) Malbec 2008 en idem een Viognier 2007. Beide interessant om eens te drinken, en gelukkig 'slechts' 12.5% alcohol, maar niet heel spannend.

Een leuk initiatief, deze lunch met wijnmakers. Jammer dat ik - meen ik - de enige 'pers' was, en jammer dat niet iemand van Perswijn zelf mee aanzat. Maar de aanwezigen hebben genoten. Voor degenen onder de aanwezigen die vandaag of binnenkort examen voor het Wijnbrevet doen: veel succes!

Foto 1: uiterst links Philip Laffer van Jacob's Creek; foto 2: Jeff Clarke van Montana.

Cava bij de pannenkoeken

Het was even stil aan het cavafront, maar dat betekent niet dat ik niet verder ben gegaan met mijn naspeuringen. Afgelopen weken waren er weer twee uitstekende cavamomenten, waarbij drie verschillende en nog niet eerder geproefde cava's opengingen.

Een fantastisch cavamoment is bijvoorbeeld na een dagje zeilen, in het zonnetje in de kuip van de boot. Heerlijk met een glaasje, een hapje en goede vrienden. Eigenlijk hoef je dan nergens meer heen!
We dronken van Albet i Noya een Petit Albet Brut, Can Vendrell, een cava die je in de biologische winkels kunt kopen, voor circa 13 euro. Het bedrijf Albet i Noya werkt geheel biologisch en heeft het logo van Agricultura Ecologica op het achteretiket staan. Bovendien wordt de datum van het degorgement vermeld. Proefnotities heb ik niet, maar hij beviel uitstekend. Ik herinner me vooral de milde, zonnige indruk die de cava maakte.
De tweede fles die open ging was een Zeta Brut Reserva van Bodegas d'España, gekocht bij Martijn de Kleuver ook voor circa 13 euro. Wat strenger dan de vorige cava, verder heb ik ook hier geen proefnotities van. We hebben gewoon genoten!

Ook bij pannenkoeken smaakt een cava uitstekend, merkten we gisteren. Of er nu spek, suiker, kaas of aardbeien op zit: een cava kun je doordrinken bij iedere pannenkoek. Een Brut Reserva van Sumarroca ging open, aangeschaft bij Gall&Gall voor € 7,99. Sumarroca is een familiebedrijf dat pas recent in de Penedes is neergestreken. Zij werken onder andere mee aan het Vineyard of the World project, waarbij onderzoek gedaan wordt naar de overeenkomsten tussen druivenrassen in de wereld. Deze cava van Sumarroca was stevig, niet heel complex, maar wel fris en mild in de afdronk. In de geur heel licht wat gisttonen en een hint van zoete, verrimpelde appeltjes (lach niet, daar deed het me gewoon aan denken ;-), in de mond een bescheiden mousse en wat citrusfruit in de afdronk. Alcoholpercentage 11,5%.

Sumarroca en Zeta krijgen een categorie 2, de Albet i Noya willen we nog wel eens drinken: categorie 1 dus.

Heb je nog tips voor cava die hier nog niet aan de orde is geweest? Geef ze maar door, want de speurtocht is nog niet over. Codorniú en Freixenet moeten nog behandeld worden bijvoorbeeld, en de cava's van Mireia's Import, waaronder het huis Ribot. Wordt vervolgd!

Dit is een aflevering in mijn serie over cava. De overige afleveringen vind je hier.

Proeverij bij Gall&Gall

Om mijn proefvaardigheden op peil te houden, ben ik op een dinsdagavond maar eens naar een proeverij bij Gall&Gall Exclusief geweest, in Amsterdam, achter het Paleis op de Dam. René van Hoven organiseert daar met grote regelmaat thematische proeverijen waar iedereen op in kan schrijven. Het proeflokaal bevindt zich midden in de winkel, en door de glazen wanden heb je mooi zicht op de schappen met duurdere flessen wijn.

Mijn avond was gewijd aan een rondje Frankrijk. En speciaal voor mij werden de wijnen die avond blind geserveerd, zodat ik ten over staan van de overige zeven proevers mijn 'kunnen' moest vertonen ;-) Gelukkig ging het goed: de drie witte wijnen herkende ik op druivenras, streek en alcoholpercentage. Bij de rode was het was lastiger, maar de Torus van Brumont, een wijn met een fors percentage tannat, haalde ik er wel uit.

Twee wijnen haal ik nog even naar voren (jaartallen dom genoeg niet genoteerd):
1. De Minervois van Château Villerambert-Julien, met 70% syrah en 30% grenache. Een sappige, fruitige wijn, met mooie ronde tannines en een stevig alcoholpercentage van 14%. Voor € 15,49 zeker een categorie 1 wijn: yes, daar wil ik meer van.
2. De topper van de avond, Châteauneuf-du-Pape van Louis Bernard, een samenwerkingsverband van 40 wijndomeinen. Een subtiele geur van zoet en kruidig, een klassieke smaak, heel gebalanceerd, geen fruitbom, heel elegant, alle elementen mooi geïntegreerd. Voor € 18,99 bij Gall&Gall Exclusief, misschien ook bij andere, grotere filialen. Zo smaakt een Châteauneuf-du-Pape, weet ik nu weer!

Vin de fleurs

Zes jaar geleden gingen wij bij Toul de snelweg naar het zuiden af, op zoek naar wijn. We bezochten de vrij onbekende Côtes de Toul, een gebied waar sinds eind 19e eeuw nauwelijks meer wijnbouw voorkomt, maar waar we bijvoorbeeld prima vin gris haalden. Het is een van de vele gebieden in Frankrijk waar anno 2009 wijn gemaakt wordt die zelden of nooit het buitenland bereikt.

Vorige week kwam mijn collega met een zelfde soort verhaal weer op het werk. Tijdens een korte vakantie in Frankrijk was zij in de buurt van Langres terecht gekomen, en bezocht daar het dorpje Coiffy, waar oenologe Florence Pelletier haar wijnen maakt. Coiffy ligt in de Haute Marne, een streek die na de phylloxera-ramp van het eind van de 19e eeuw en de oorlogen van de 20ste niet meer aan wijnbouw deed.

Op verlaten akkertjes schijn je nog oude hybriden druivenstokken van kort na phylloxera te kunnen vinden: auberlin, culman, baco, noha, en léon millot bijvoorbeeld. Maar daar maakt Pelletier geen wijn van: sinds 1983 staan in de streek ook weer pinot noir, gamay, chardonnay en auxerrois. De wijnen vallen onder herkomstbenaming Vin de Pays des Coteaux de Coiffy. Pelletier studeerde wijnbouw in Beaune, en maakt sinds 1996 een twaalftal wijnen voor haar Caves de Coiffy. Naast stille wijnen ook mousserende, volgens de traditionele Champagne-methode, en een aantal specialiteiten, zoals vin de fleurs. Van één zo'n vin de fleurs had mijn collega een fles meegebracht, en ik mocht deze week een glaasje proeven, na de lunch, achter ons bureau...

Vin de fleurs is gewone wijn, gearomatiseerd met bloemen, vergelijkbaar met meiwijn. In Coiffy maken ze onder andere wijn met een keur aan veldbloemen en met viooltjes. Daarnaast is er wijn met 'susier', maar een vertaling hiervan heb ik nog niet kunnen vinden. Mijn collega bracht een vin arômatisé à la violette mee. Naast viooltjes, voor het aroma, is ook suiker toegevoegd. Het resultaat is een zoete dessertwijn van 16% alcohol, die koud gedronken heel aardig smaakt. Niet om glazen vol van weg te werken, wel lekker bij een chocoladetaartje of schaaltje bonbons. Grappig dat zo kort na de cava met bloesem nu ook de vin de fleurs langs komt. Toeval bestaat niet, zeggen ze wel eens....

Geproefd: Spätburgunder Trocken 2005, Weingut Winter

Een fles Spätburgunder Trocken 2005 kwam onlangs op mijn weg, met een verzoekje erbij van de importeur: of ik eens wilde kijken wat ik van de houdbaarheid van de wijn vond? Kon hij nog wat langer liggen, of moest hij nu op? Wat was mijn mening? Grappig genoeg was ik net bezig met nieuwe wijnweetjes rondom het bewaren van wijn voor nummer 4 van Taste!, dus zo kon ik mijn uitspraken over rode wijn gelijk even testen....

Het betrof een Spätburgunder uit Dittelsheim in Rheinhessen, het forse wijngebied zuidelijk en westelijk van de Rijn, onder het stuk rivier dat halverwege Duitsland van oost naar west loopt. Maker is Stefan Winter, lid van Message in a Bottle, een club van de 20 meest ambitieuze, meestal jonge, wijnmakers van Rheinhessen. Wijnschrijver en Duitsland-kenner Stuart Pigott is een groot liefhebber van Winter's wijnen.

De druiven voor deze wijn komen grotendeels van de Leckerberg, direct ten noorden en westen van Dittelsheim. De helling ligt op het zuid/zuidoosten. De druivenstokken zijn ongeveer 15 jaar oud. Alle druiven worden met de hand geplukt. Fermentatie duurt een week en vindt plaats op de schillen. Daarna worden de druiven geperst en in 300 en 500 liter grote houten vaten gepompt. Hiervan is rond de 30% nieuw, de rest is een mix van twee, drie en vier jaar oud. De wijn heeft daar 20 maanden in gerijpt alvorens in de fles te gaan. Op dit moment wordt op het Weingut de jaargang 2007 gebotteld.

Nico en ik vonden het een uitstekende wijn, die echter niet beter zal worden van verder bewaren. Je kon proeven dat er veel fruitigheid in de wijn aanwezig was geweest, maar dit was toch wel naar de achtergrond verdrongen. We zouden hem liever fruitiger en dus jonger gedronken hebben. De tannines waren mooi afgerond, de zuren in balans, de invloed van houtrijping wel merkbaar maar heel mooi geïntegreerd in de wijn. Nu drinken leverde een prima wijnervaring, langer bewaren zou de wijn misschien zelfs wel verslechterd hebben. Opvallend was nog dat de wijn een vrij hoog alcoholpercentage had, 14,5%, maar dat je daar weinig 'last' van had.

Voor de wijnweetjes heb ik geschreven dat 90% van alle wijn tegenwoordig gemaakt wordt om binnen één, maximaal twee jaar na botteling te drinken. Verder heb ik geschreven dat droge rode wijn in verband met de tannines vaak iets langer bewaard kan worden dan wit. Deze Spätburgunder 2005 was gebotteld in 2007, en zat inmiddels twee jaar in de fles. Mijn weetjes gaan dus voor deze fles in ieder geval op!

Spätburgunders en andere wijnen van Weingut Winter worden geïmporteerd en verkocht door Noordwest Wijn.

Video: lancering nieuwe Champagne-sluiting

Klik hier voor een demonstratie van het openen van een champagnefles met een geheel nieuwe sluiting

Posted using ShareThis

Voor Taste! schreef ik onlangs een aantal Wijnweetjes over afsluitingen van de wijnfles: kurken, schroefdoppen, vinolok, maar ook bag-in-box bijvoorbeeld. Net te laat voor dit artikel was de vernieuwing waar het Champagne huis Duval-Leroy op de International London Wine Fair mee kwam: een metalen capsule met hendel voor flessen met bubbels, die ook nog 'plop' zeggen bij het openen. De nieuwe sluiting zal uitgetest worden op de Clos de Bouverie-range van Duval-Leroy, om te kijken hoe de markt reageert. De nieuwe sluiting is ontworpen door Alcan Packaging, ook verantwoordelijk voor de originele Stelvin schroefdoppen op flessen stille wijn.
Het nieuws reist al vrolijk de wereld rond: van Marianne ontving ik een berichtje uit De Pers waarin het einde van de champagnekurk voorspeld wordt. De orde van sabreurs zou zich zorgen maken en met uitsterving bedreigd worden ;-)

Belgische wijngaarden

Het begint er nu toch echt wel op te lijken: het wijntoerisme in de Benelux krijgt forse kansen. De wijngaarden in Nederland en België breiden zich uit; een vakantie bij onze zuiderburen geheel gewijd aan wijn behoort zo langzamerhand zeker tot de mogelijkheden. En als leiddraad bij de voorbereiding van zo'n vakantie kan uitstekend het prachtige boek Belgische wijngaarden dienen, dat recent bij Lannoo verscheen. De auteurs erkennen dat de Belgische professionele wijnbouw nog heel pril is, maar geven met liefde en kennis een gedegen stand van zaken anno 2009. In twee inleidende hoofdstukken komen respectievelijk de 1200 jaar wijnbouw in België en de verbouwde druivenrassen van de 21ste eeuw aan bod. Daarna volgt een beschrijving van de wijngaarden en producenten, geordend per wijnstreek.

Het historische hoofdstuk is zeer de moeite waard en levert bovendien voor de wijnhistoricus in mij weer heel wat nieuw studiemateriaal. Zo wordt er gewezen op een laat negentiende- eeuwse wetenschappelijk studie van Joseph Halkin over de geschiedenis van de Belgische wijnbouw, van Karel de Grote tot de 19e eeuw. Die studie blijkt nog via internet raadpleegbaar ook.
Tevens gaat het hoofdstuk in op de eerste Belgische pioniers die zo'n 40-50 jaar geleden de verdwenen wijnbouw weer nieuw leven inbliezen, vaak uit hobbyisme maar met een doorzettingsvermogen dat uiteindelijk geleid heeft tot de huidige, hoopgevende stand van zaken.

De ordening van de wijngaarden is op herkomstgebied: België heeft er inmiddels diverse. Hageland, Haspengouw, Heuvelland, Côtes de Sambre et Meuse, Vins de Pays des Jardin de Wallonie, Vlaamse landwijn en twee aanduidingen voor mousserende wijnen. Vooral die laatste wijnen zitten erg in de lift; het schijnt dat vooral Vlaanderen inmiddels zeer fraaie mousserende wijnen volgens de méthode traditionelle voortbrengt.

De opsomming van wijngaarden wordt afgewisseld met informatieve portretten van domeinen en producenten. Daarnaast zijn er zeer veel sfeervolle 'groene' foto's, die je onmiddellijk zin doen krijgen naar België af te reizen. Bijvoorbeeld naar het wijndomein Aldeneyck van Karel en Tine Henckens in Maaseik, waarvan de lege fles van de recent gedronken Pinot Gris 2007 nog op mijn bureau staat. Een fraaie Pinot Gris, met drop, laurier en andere kruiden in de neus, een volle, rijke smaak met een heel licht prikkeltje, 12,5% alcohol. Uitstekend bij de tagliatelle met asperges, room en spekblokjes.

Deze Pinot Gris werd speciaal voor mij door Wijnerij in Maaseik gehaald, wat voor Ed een klein tochtje naar de overkant van de Maas was. En Ed, hij was geweldig! Jammer dat we er niet samen nog eens een bezoekje kunnen brengen...

De druiven voor de Pinot Gris zijn pas in 2003 aangeplant, na grondig onderzoek naar de beste rassen voor de licht glooiende helling langs de Maas. Henckens is ervan overtuigd de goede wijn in de wijngaard wordt gemaakt, en beperkt de opbrengsten daarom sterk (45 hl/ha). Er wordt laat geoogst, om optimale rijpheid te krijgen. Deze Pinot Gris werd gevinifieerd in roestvrijstalen kuipen; er is echter een ook variant op barrique. Als vinificatieruimten dienen de koelcellen van het fruitbedrijf van de familie.

Eric Boschman, Kris Van de Sompel en Marc Vanel, foto's Joris Luyten, Belgische wijngaarden, Lannoo 2009, isbn 978 90 2098278 7, prijs € 29,95

Service bij Frascati

Het eerste meiweekend was het weer tijd voor een weekendje zeilen, opnieuw vanuit Willemstad. Een van de leukste aspecten aan zo'n kort verblijf in eigen land is voor mij het uit eten gaan, en dat kan in Willemstad gelukkig uitstekend. Opnieuw aten we bij Frascati, en opnieuw hebben we genoten. Uitstekende kreeft, verse oesters, mooie desserts.
Wat mij het meest opviel dit keer was de prima service én de uiterst decoratieve wand met wijnflessen (vorige keer aten we buiten, op het terras).

Over die prima service het volgende: met vier volwassenen ergens uit eten gaan nodigt al gauw uit tot een tweede fles van dezelfde wijn. We hadden gekozen voor een simpele, maar lekker frisse Sauvignon Blanc uit Rueda, van Marqués de Riscal. De eerste fles werd netjes te proeven aangeboden, zoals het hoort en bijna overal wel gebeurt. Maar wat een verrassing toen ook de tweede fles te proeven werd aangeboden, mét speciaal een schoon proefglas erbij. Dat hadden we onlangs in een Utrechts restaurant wel verkeerd zien gaan....
Prima, Frascati, zo hoort het... En voor wie het punt even mist: ook de tweede fles kan - helaas nog steeds - gekurkt zijn!

Glas, glas en nog eens glas

Glas is op meer dan één manier recyclebaar: gewoon, door het een tweede leven te geven bij een volgende eigenaar of met een nieuwe toepassing, én door omsmelting tot nieuwe voorwerpen.
Over dit laatste gaat een vrolijk filmpje van Hank the Glass Bottle. Hank is zijn leven - heel toepasselijk natuurlijk - begonnen als wijnfles, heeft de alcohol enige tijd afgezworen, maar is later toch weer aan de wijn gegaan. En Hank heeft een missie: je hoort en leest er alles over in het filmpje en de informatie eromheen.
Het is te groot voor dit blog, maar je vindt het op YouTube en op site van de Friends of Glass.


Dat andere tweede leven trof je vorige week donderdag weer door het hele land aan. Het leuke van veel rommelmarkten voor mij is niet alleen de grote hoeveelheid boeken, maar ook de stapels afgedankt glaswerk. Bijna iedere verkoper op een vrijmarkt of kinderbraderie heeft wel een paar oude wijn- of bierglazen, een leuk flesje of een glazen vaas staan. Ik móet altijd even snuffelen, op zoek naar die ene vondst. Soms heb ik geluk, soms ook niet. Dit jaar was de glasoogst 0, maar dat werd weer vergoed door de bowlschaaltjes van Lizet.

Het ziekenhuis en de supermarkt

We doen het zelden, maar nood breekt wet: in een hypermarché in Beaune kocht ik onlangs een fles duurdere wijn. Om zonder fles mooie rode Bourgogne naar huis te gaan, kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Er moest toch iets mee voor die arme thuisblijver... Maar daar sta je dan om 08.30 uur tussen de wijnschappen, en je moet iets kiezen. Geen Guide Hachette bij je en het komt nu aan op parate kennis. Nu is dat voor de Bourgogne knap lastig, omdat er zoveel verschillende appellations met grote namen zijn, maar waar de producent dan meestal toch weer meer zegt dan de herkomst.

De vorige dag had ik het beroemde Hôtel Dieu bezocht, oorspronkelijke vestiging en onderdeel van het nog steeds bestaande ziekenhuis Hospices de Beaune, dus daar moest het dan maar een wijn van worden. De wijnen staan goed bekend, volgens mij. Nu is het met die Hospices de Beaune-wijnen eigenlijk nog ingewikkelder, bleek me later. Het ziekenhuis bezit al sinds eeuwen wijngaarden in diverse topappellations. Een wijnmaker in dienst van de instelling maakt jaarlijks de wijnen van al die verschillende bezittingen. Vervolgens worden die jonge wijnen in november van het oogstjaar geveild, en de kopers zorgen vervolgens voor de opvoeding van de wijn. Zij maken de keuzes omtrent de vaten, het oversteken, het filteren etc..... Gelukkig worden de opvoeders ook op het etiket vermeld, zodat de consument in ieder geval kan nagaan of hem de stijl van dat opvoedende huis bevalt (als je daar verstand van hebt).
Die veilig is een van de hoogtepunten van het wijnjaar in de Bourgogne, zo niet van Frankrijk. Toute la France viniviticole is daar aanwezig, en de opbrengsten van de veiling gaan naar de exploitatie van het ziekenhuis.

Om een lang verhaal kort te maken: na enig gedrentel tussen de wijnschappen van de Carrefour ging een fles Hospices de Beaune Pommard 2006 Cuvée Suzanne Chaudron mee naar huis, opgevoed door het bekende huis Reine Pédauque. Prijs € 37,00. De fles ligt inmiddels veilig in de wijnkast, om over zo'n jaar of vier, vijf misschien eens open te gaan..... (advies van Hugh Johnson, Wijngids 2009).

Palmares Féminalise

De palmares voor de geproefde wijnen op Féminalise zijn bekend. Een snelle blik leert me dat Château de Durette twee maal in de prijzen is gevallen: een bronzen medaille voor de Julienas 2008 en een zilveren voor de Régnié Vieilles Vignes 2008. Gefeliciteerd, Catherine!

Tevens valt mijn oog op een oude bekende: Domaine des Marrans van de familie Mélinand heeft een gouden medaille ontvangen voor de Chiroubles 2007. Ik heb hem recent thuis op: erg verdiend!

Wat betreft de Elzasser wijnen die ik zelf geproefd heb: voor zover ik kan nagaan, heeft mijn topper, de Gewurztraminer Grand Cru Goldert Moelleux 2005, een gouden medaille ontvangen. Hij is van Ernst Burn, La Chapelle - Clos St. Imer in Gueberschwir. Tenminste, als er niet meer Grand Cru Golderts 2005 hebben meegedaan. Hetzelfde geldt voor de Grand Cru Froehn Moelleux 2007, ook Gewurztraminer, van Jean Becker uit Zellenberg. Als ik zelf de uitslagen in de bus heb ontvangen, misschien nog wat meer informatie hierover.

Nieuwe ontdekkingen voor alledag

Het was weer even doorwerken, maar het is me gelukt: op de recente voorjaars- proeverij van Van Wageningen en de Lange stonden 84 wijnen. 54 ervan heb ik geproefd, waarbij ik slechts bij twee wijnen een slok heb genomen. Ik kwam fitter uit deze proeverij dan uit menig andere! Ik had deze proeverij dan ook behandeld als een voorbereiding op mijn volgende proefexamen ;-) En denk nou niet dat ik gespuugd heb vanwege de kwaliteit van de wijnen, integendeel. Nico en ik hebben weer een aantal fraaie ontdekkingen gedaan; sommige zullen onze huiswijnvoorraad gaan aanvullen. Over de geweldig Brouilly Les Terres Bleues, de prachtige madera Single Harvest 1995 van Henriques & Henriques en de prettige Chianti Fontello kom ik nog wel eens te spreken. Hieronder drie korte signalementen van wijnen voor alledag.

• Domaine de Blanville 2008, Vin de Pays d'Oc, wit & rosé. De witte moet wat sauvignon bevatten, naar ons oordeel, naast waarschijnlijk een blend met andere druiven. Het leverde een aangenaam milde wijn, met in de geur wat zacht wit fruit. Heel prettig als de buren, je ouders, of vrienden zomaar plotseling voor de deur staan, en ook nog eens prettig geprijsd: € 4,95. De rosé vonden we nog een slagje beter: fris en opwekkend, uitstekend om mee neer te ploffen na een dag blogjes schrijven of gewoon werken... Ook hier geen informatie over druiven op de fles, maar grenache zal er zeker in zitten, vermoed ik. Prijs eveneens
  € 4,95.

• LaVilla Real, Tempranillo/Syrah 2008, van Bodegas La Remediadora uit La Mancha. Een uitstekende vertegenwoordiger van dit gebied, dat volgens alle bladen en berichten enorm in de lift zit. Dankzij moderne technieken kunnen ze in dat bloedhete stukje Spanje steeds betere wijnen maken. Het fruit spoot eruit, uit deze wijn, waarbij hij ook nog voldoende zeggingskracht had om een aardig stukje vlees aan te kunnen. Uitstekend voor de barbecue, maar ook goed zomaar, of voor die eerder genoemde buren, ouders en vrienden die plotseling langskomen en rood willen.... Prijs € 5,15.

Liever Liversan

Een bekend Nederlands wijntijdschrift plaatste op het omslag van het eerste nummer van dit jaar de kop 'Terugkeer naar Bordeaux'. Het bijbehorende artikel begon met de vraag 'Bordeaux ... is dat niet hopeloos uit?' Gelukkig was de vraag rhetorisch en ging het artikel op een positieve noot verder: 'de streek toont een verrassende dynamiek en er gebeurt van alles.'

De afgelopen jaren zijn er in de wijnpers (Nederlandstalig en Engelstalig) regelmatig artikelen te vinden waarin de schrijver zijn/haar twijfels uit over de kwaliteit van wijnen uit de Bordeaux-streek, hun concurrentiepositie ten opzicht van vergelijkbare wijnen uit andere landen, al dan niet in Europa, of de alsmaar oplopende bedragen die wijnliefhebbers moeten betalen voor de betere Bordeaux-wijnen. Het lijkt onderdeel uit te maken van een meerjarige cyclus: een bepaalde periode is Bordeaux uit de gratie en een paar jaar later worden Bordeaux-wijnen weer 'herontdekt'.

In onze wijnvoorraad zijn (rode) wijnen uit de Bordeaux al ruim twintig jaar niet meer weg te denken. Op de eerste plaats omdat ik een francofiel ben, ook op wijngebied. Op de tweede plaats omdat deze wijnen – in ieder geval de betere – zo ontzettend mooi worden als je ze de kans geeft te rijpen.

Recent hadden we zin in eenvoudig, maar lekker eten: een stevig stuk lamsbout in de oven, met rozemarijn en knoflook (kijk in Jamie Oliver's The Naked Chef als je wilt weten hoe je dat klaarmaakt). De wijnkeuze viel die avond op de Château Liversan 2000 (Haut-Médoc), van de wijnen in de wijnkast op dat moment de oudste en volgens Hugh Jonhson's Wijngids 2009 een wijn die dit jaar moet worden gedronken. We werden niet teleurgesteld: een fraai gerijpte wijn, uitstekend op dronk, mooie helderrode kleur zonder oranjebruin randje, bijna fruitig als een mooie bourgogne en erg elegant.

Als ze jong zijn, zijn wijnen als deze diepviolet, soms bijna inktzwart van kleur, en staan de tannines nadrukkelijk op de voorgrond – eigenlijk niet om te drinken. Maar laat ze een aantal jaren liggen en je hebt een ideale begeleider voor gebraden lamsbout of rundvlees. Je moet natuurlijk wel geduld kunnen opbrengen en ze niet vroegtijdig ontkurken!

Bag-in-box: voor en tegen

Recent woedde op Foodlog een discussie over de voor- en nadelen van een bag-in-box. Zo'n doos waarin een zak van kunststof zit waarin wijn aangeboden wordt. Je tapt de wijn door middel van een kraantje aan de zak.

Genoemde voordelen van de bag-in-box, of bib, waren:
- wijn blijft langer houdbaar omdat er geen lucht bij komt;
- bib is milieuvriendelijker dan glazen fles;
- wijn in bib is goedkoper.

Tijdens de discussie heb ik mijn voorkeur voor de glazen fles verdedigd, al betekent dat helemaal niet dat ik tegen bag-in-box ben. Een bag-in-box kan handig zijn op feesten, bij openluchtbijeenkomsten als de familiebarbecue etc... Er zijn alleen een aantal nadelen aan bib die mij toch voornamelijk voor de glazen fles doen kiezen. En hang me niet op aan de volgorde van de argumenten. Daar zit geen rangorde in!

- Een bib is onhandig in de ijskast. Ze passen er wel in, maar nemen veel ruimte in. De kleinste bevat namelijk toch altijd nog drie liter wijn, of het equivalent van vier flessen. Dat brengt mij bij mijn volgende bezwaar.

- Ik heb helemaal geen zin om dagen achter elkaar dezelfde wijn te drinken. Ik wil iets pittig roods bij de gegrilde worstjes, iets wits bij de asperges, een mooie pinot noir bij mijn Bourgondische stoofschotel, een glaasje rosé in de tuin en cava de volgende dag als de buren langskomen. Dan zou ik dus al vier pakken open hebben, plus nog een fles bubbels. Waar laat ik al die open pakken? Want die drink ik samen met Nico niet in een dag (niet eens in twee) op. Blijft wel goed, zeggen de voorstanders, maar mijn ervaringen (ik geef toe: n=1) zijn negatief. Een geopende rosé in Vindicube vond ik na vier dagen niet meer lekker, vlak.

- Komen we bij de milieu-aspecten: niemand heeft me nog kunnen vertellen wat de energiebalans van beide verpakkingsmaterialen is. Glas is volledig recyclebaar, maar dat kost veel energie (hete ovens). Het papier van de bib is recyclebaar, maar is de kunststof zak dat ook? Of breekt die helemaal af? Geen idee, en de specialisten werden het niet eens op Foodlog.

- Komt verder nog bij: wie zegt mij dat kunststof dat langere tijd met een zure vloeistof als wijn in contact staat, daar geen stoffen aan afgeeft? Van glas weet ik zeker dat dat niet zo is.
Argumenten als dat een mens al jaren voedingsmiddelen (melk bijvoorbeeld) uit pakken nuttigt, veeg ik onder de tafel. Dat zijn namelijk meestal voedingsmiddelen die er niet langer dan een paar dagen in doorbrengen (tenminste, dat is meestal wel de bedoeling).

- Wijn in bib is goedkoper, ja dat wel. En het is ook goedkoper voor de producent: scheelt dure kurk, dure fles, duurder transport. Maar tot nu toe worden ook alleen de minste kwaliteiten wijn in bib aangeboden. De kwaliteit stijgt en schijnt zelfs goed te zijn in landen als Frankrijk en Spanje, maar de Swartland Cape Red die AH in bib heeft, wil ik toch echt niet drinken. Totdat de wijnen in Nederland in bib van hogere kwaliteit worden, zal ik dus niet experimenteren. Misschien straks, op vakantie in Zweden.....

- En ik vind een fles gewoon mooier! Ik ben dol op flesjes en potjes van glas, hergebruik regelmatig glas als vaasje, voorraadpotje of waxinelichthouder. Een glazen fles wijn op tafel, met mooi etiket, staat uitstekend, naar mijn idee. Tuurlijk, je kunt de wijn uit bib in een karaf tappen (komt hij toch weer in glas...), maar heb je wel eens een karaf moeten afwassen? Lastig hoor ;-)

Samenvattend: ik kies voorlopig voor een glazen fles wijn van 0,75 cl, om esthetische, culinaire en emotionele redenen en omdat de hoeveelheid wijn in een fles precies goed is voor twee personen. En zolang de milieu-aspecten niet opgehelderd zijn (ik zal me verder verdiepen, beloofd), blijf ik kiezen voor inert, schoon, recyclebaar glas!

Tot slot, voor de liefhebber: ook in de VS is de bag-in-box in opkomst. Men schijnt er over de vooroordelen heen te komen. Nu ik nog ;-)