Vorige week woonde ik voor mijn werk een lezing bij van trendwatcher Rob Creemers
Zijn boodschap hield onder andere in dat wij in het rijke westen op allerlei terreinen de concurrentie met de lage lonen in India en China niet aan zullen kunnen. In plaats van ons daarom te bekreunen moeten we ons juist gaan richten op dingen die niet elders gedaan kunnen worden, maar lokaal moeten gebeuren. Zo zul je niet snel naar de kapper in India gaan, dus kappers moeten we blijven opleiden. Maar een programmeur kan zijn werk net zo makkelik vanuit India doen dan hier in Nederland. Bovendien spreekt hij beter Engels en is hij goedkoper. Dus: geen programmeurs meer opleiden.
Vandaag zag ik ineens de analogie met de wijnwereld, dankzij een artikeltje dat mijn collega mij toestuurde. In dat artikeltje is een Italiaanse wijnmaker aan het woord, die het volgende zegt: ‘It is impossible to think of the wine without the culture that generated it ... That's the mistake of most technicians. They think that a wine is like a wheel, like a car you can build anywhere ... But you can't produce this wine somewhere else.’
En daar kan ik het alleen maar volledig mee eens zijn. Bovendien zouden veel wijnmakers deze uitspraak eens in het hoofd moeten knopen. Misschien dat veel problemen dan opgelost kunnen worden. Maak in Oostenrijk geen wijnen met merlot of cabernet sauvignon, maar gebruik zweigelt en blaufränkisch. Gebruik in de Languedoc de druiven die daar al eeuwen verbouwd worden en laat de chardonnay en de cabernet sauvignon links liggen.

Ik geef toe dat mijn verhaal in de Nieuwe Wereld dan een beetje stuk loopt, maar ook daar geldt: richt je op de druiven die het er goed doen en voeg er de eigenheid van de wijnmaker of het terroir aan toe. Er is geen behoefte aan plassen vol ondefinieerbaar rood of wit. De toekomst zit mijns inziens in wijn met een verhaal, een geschiedenis, van druiven die zonder al te veel technische poespas groeien in het klimaat waar ze thuishoren. Streekeigenheid, ambachtelijke producten, producten die met aandacht en liefde zijn gemaakt, daar kun je consumenten nog mee verleiden.
Maar ik ben geen trendwatcher en kan het mis hebben natuurlijk. Ik hoop het niet.

bron: Reveries Magazine, Cool News of the Day, Friday December 10 2004

De roze champagne van de Prins

Vele webloggers hebben al geschreven over het overlijden van prins Bernhard. Ze hebben daarbij ook zijn voorliefde voor roze champagne vermeld. Moet ik het er dan ook nog over hebben? Ja, misschien toch even wel. Om allerlei redenen: allereerst omdat ik in mijn ‘jonge’ jaren een groot fan was van het koninklijk huis. Sinds de vele affaires de afgelopen jaren is dat sterk veranderd, maar ik heb nog hele collecties met ansichtkaarten.
Wat ik aan Bernhard’s overlijden ontroerend vind is het volgende. De berichten over de relaties tussen Bernhard en Juliana waren de laatste jaren niet altijd even positief. De man zou buitenechtelijke relaties en kinderen hebben (gehad). Toch heeft hij de dood van zijn echtgenote met maar slechts zeven maanden overleefd. Ze hadden blijkbaar toch een zeer hechte band, en zonder Juliana had het voor Bernhard mogelijk niet echt meer zin.
Ten tweede heb ik ook nog een aardige herinnering aan Bernhard: ooit heb ik de prins in levende lijve meegemaakt, bij een opening in het Joods Historisch Museum begin jaren negentig. Bernhard zou de opening verrichten van een tentoonstelling met moderne kunst. De kunstenaars gaven hun visie op de Tweede Wereldoorlog. Erg geïnteresseerd kwam Bernhard niet over: tijdens de speeches leek het of hij sliep. Na de officiële opening volgde uiteraard de borrel. Normaal gesproken wordt er in het Museumcafé alleen kosjere wijn geschonken. Meegebrachte drank en etenswaren zijn niet welkom. Maar voor de prins werd natuurlijk een uitzondering gemaakt. Zijn roze champagne mocht uiteraard wel uitgeschonken worden, alleen voor hem zelf. Wij, personeelsleden en gasten, moesten het doen met gewone kosjere witte en rode wijn.
Toch kan ik wel met de prins meevoelen: het leven is tenslotte te kort om slecht wijn te drinken.

Wat was dan die roze champagne: Cuvée Louise Pommery Rosé. Helaas ben ik geen champagne kenner en kan er dus weing over zeggen. Het
AD heeft er gelukkig meer info over. Zou die champagne eigenlijk betaalbaar zijn voor de gewone man? Ik heb al diverse tips voor een fles champagine met Oud en Nieuw, maar ik zal toch ook eens deze in de gaten houden.

Gehoord bij de groothandel vanmorgen: een stel van middelbare leeftijd slaat wijn in, blijkbaar voor anderen: een doosje Zuid-Afrikaanse Paardendal rood. Gaat op zoek naar een witte zoete, van ‘Meerendal’. ‘Nou, het moet toch niet gekker worden’, zegt de man, ‘ze krijgen capsones met die wijn. Straks vragen ze nog om St. Emilion en Mouton-Rothschild.’
Geen verder commentaar.

Beaujolais Primeur

Ik doe het niet! Ik ga geen fles Beaujolais Primeur kopen. Tot nu toe ben ik er elk jaar weer ingetrapt, en elk jaar viel het weer zwaar tegen. Goedkope flessen, duurdere varianten, nooit haalde de primeur het bij een gewone goede cru uit de Beaujolais. Wat is nu lekkerder dan een goede Morgon of Fleurie? De laatste hadden we onlangs van Georges Duboeuf, prima wijn en niet duur. Overigens heeft de Primeur van Duboeuf ook een naam: het was de eerste Beaujolais Nouveau die de USA bereikte, in 1981. Wereldwijd schijnt het een zeer gewild ‘merk’ te zijn.
Primeurs – of zoals ze tegenwoordig vaker heten, Nouveau’s, uit de Beaujolais zijn als wereldwijd fenomeen nog niet zo oud. Oorspronkelijk, rond 1900, waren het jonge wijnen die slechts zes weken gerijpt hadden en per vat naar Lyon vervoerd werden. In de jaren vijftig vonden de vaten ook hun weg naar Parijse bistros, waar ze een ongekende populariteit genoten. De wijn was niet verkrijgbaar per fles en verliet de regio dan ook niet of nauwelijks. In de vijftiger jaren was de aanleverdatum 15 december, later vervroegd naar 15 november en inmiddels gesteld op de derde donderdag in november.
Vanaf de jaren zestig begon de wijnconsumptie in Europa enorm te stijgen. In Nederland dronken we in 1959 nog 1,6 liter per persoon per jaar, in 1969 was dat gestegen naar 5 liter! In de jaren zestig begonnen dan ook de grote promotieacties en feesten onder de slagzin Le Beaujolais Nouveau est arrivé. Er zijn tegenwoordig meer dan 100 feesten op diverse plekken in de regio. Uiteraard ook een in Beaujeau, de stad die de streek zijn naam heeft gegeven. En de rest van de wereld doet vrolijk mee. Tegenwoordig is de Beaujolais Primeur wereldwijd verkrijgbaar, inmiddels wel gebotteld. Grootverbruikers schijnen de Japanners te zijn, aldus een berichtje in de Volkskrant van vandaag.
Opvallende conclusie van datzelfde stukje in de Volkskrant is overigens het advies om toch vooral een wijn uit 2003 te kiezen als je wat meer euro’s te besteden hebt. Dat zijn in mijn ogen nu toch echt geen Primeurs meer! Het sterkt mij in ieder geval in mijn voornemen. Niet straks terugkomen van boodschappen doen met een fles van AH of Gall&Gall. Bij de pizza vanavond drinken wij lekker de Primitivo van Casa Girelli!

Onlangs kocht ik via Marktplaats op de gok een boekje over de wijnfirma Wed. G. Oud Pz. & Co. te Haarlem. Geen idee wat het precies inhield, maar het was maar € 1,50, de beschrijving was aardig en het leek historisch materiaal.
Toen ik enige dagen later de envelop openmaakte, wachtte mij een fantastische verrassing. Het bleek een prachtig vormgegeven reclamebrochure, in die strakke jaren dertig-stijl, met geweldige zwart-wit foto’s van de hand van A.D. Copier, de bekende glaskunstenaar.
Het lezen van zo’n boekje is erg leuk, de taal heerlijk vooroorlogs. Ik citeer: “Maar van hoe groot belang voor onze lage landen vanaf de 15e eeuw de handel met Bordeaux en z’n wijn was, toch weet men hier eigenlijk zoo weinig van wijn af. Het leven is zoo gejaagd, wij hebben geen tijd om dieper op iets in te gaan, wij accepteren maar. En dat is jammer, vooral voor den wijn.” Woorden geschreven rond 1930, maar nu nog steeds geldig. Er is niets nieuws onder de zon.
Wat voor wijnen komen er nu in zo’n brochure van voor de oorlog voor? Bordeaux uiteraard, Bourgogne, Rijn- en Moezelwijnen, port, sherry en zoete wijnen. Weer een citaat: “Een andere groote rubriek is die der z.g. zoete of dessertwijnen en, laten wij maar eerlijk zijn, door hen, die de voorkeur aan een glas Bordeaux geven, wordt hier wel eens een beetje minachtend op neergezien. Dat is absoluut verkeerd, want evengoed als de fijnste Bordeaux- en Bourgognewijn een product van de druiven is, even goed zijn dit b.v. de Spaansche en Kaapsche Moscadels.”
En ook dit is nog steeds waar: Bordeaux heeft nog steeds de naam, vooral onder mensen die er eigenlijk niet zoveel van weten, maar er is zoveel meer. Ook op zoet gebied.

Informatie over de firma Wed. G. Oud is van harte welkom. Tot nu toe weet ik alleen dat ze opgericht zijn in 1877 en in 1944 een poëziewedstrijd hebben uitgeschreven onder bekende Nederlandse dichters. Dezen moesten een gedicht over wijn indienen. Winnaar was Leonard Huizinga met het gedicht Voorlaatste wil. Zouden die gedichten gebundeld zijn?

Ik sluit af met een laatste citaat (het boekje is zo leuk, de kans is anders groot dat ik het hele boekje hier ga overtikken).

“Wij durven dan ook gerust te zeggen, dat iemand die zich het genot van een glas wijn ontzegt, zichzelf te kort doet. En het leven is zoo kort!”

Virtuoso Primitivo

Bijzonder toch hoe dingen soms lopen. Enige tijd geleden hadden mijn man en ik het idee dat we eens wat meer met Italiaanse wijnen moesten doen. We weten er eigenlijk heel weinig van. We kochten een wel aardige Orvieto Classico van Antinori bij de groothandel, maar tot meer kwamen we niet. In een recent Decanter-nummer las ik over de goede en betaalbare wijnen uit Puglia en Sicilië. Vooral de witte uit Sicilië moeten goed zijn. Helaas heb ik nog niet op kunnen zoeken of de in het artikel genoemde wijnen ook in Nederland verkrijgbaar zijn. Er werden ook wijnen van Donnafugata genoemd, en die naam heb ik ergens gezien…..
Afgelopen zondag had Van Wageningen en de Lange weer zijn najaarsproeverij. Voor ons veel bekende rode wijnen, maar verrassend genoeg ook twee Italiaanse, en die kenden we niet. We proefden de Virtuoso Primitivo van Casa Girelli uit 2001 en waren onmiddellijk verkocht (net als een groot deel van de overige aanwezigen overigens). Wat een prachtige wijn, fris, uitgebalanceerd, lengte, laurier, zoethout, goede rijpe tannines. En bovendien uit Puglia! De primitivo is overigens dezelfde druif als de zinfandel, die in Californië echte topwijnen kan opleveren. Onze zes flessen Primitivo werden ook nog geleverd in een prachtig houten kistje van de producent zelf.
Casa Girelli stamt van de vorige eeuwwisseling en is tegenwoordig een van Italië's meest efficiente wijnproducenten, met diverse productlijnen. Het bedrijf zelf is gevestigd in het noorden van Italië, maar bottelt wijnen uit vele Italiaanse wijngebieden. Recent is daar ook Puglia bij gekomen.

Hopelijk vormt deze wijn het begin van een nieuw Italiaans wijnavontuur. Nu op zoek naar de witte wijnen van Sicilië!

Wijnboeken

Lijst met films en boeken over wijn, wijnboeren, wijngaarden, wijnstokken etc..

Boeken
The Vintner's Luck - Elisabeth Knox
Wijneigen - Gjelt de Graaf (met dank aan Axel Graff)
Through a glass, darkly - Roald Dahl e.a.; vertaald als
Moorddadig bouquet - Roald Dahl e.a., met een voorwoord van Hubrecht Duijker
The Cup and the Sword - Alice Tisdale Hobart (Californische wijnwereld tijdens de Drooglegging..?)

Films
French Kiss - met Meg Ryan en Kevin Kline
Sideways - nog niet gezien in Europa