Riesling en restjes

Restjes en een top Riesling: een prachtige combinatie! Voor een familiediner dit weekend hadden we twee flessen Schloss Vollrads Kabinett halbtrocken 2002 ingeslagen. We zijn ervan uitgegaan dat ‘halbtrocken’ zowel de schoonzus die van zoete wijn houdt als de rest van de familie zal bevallen.
Maar omdat we toch erg nieuwsgierig waren, maakten we bij het eten vanavond vast een fles open. We aten restjes van de kerstdiners: hazenrug, gerookte eendeborst en kip, kort roergebakken met wat bleekselderij, wortel, champignons, ui en smaakmakers. De smaakmakers: balsamico-azijn, glaasje port, gemberpoeder, oestersaus en knoflook. Dit alles korte roerbakken en serveren met rijst. Glaasje top Riesling erbij: fantastisch. Dit was klassieke Riesling, Riesling zoals Riesling moet zijn. Overigens wordt dat halbtrocken voor de schoonzus nog lastig. Als dit al halbtrocken is, hoe trocken zal trocken dan wel niet zijn?

Tot slot een oproep: in ons gezin is het geld voor het vuurwerk al naar giro 555 voor de slachtoffers in zuidoost Azië gegaan. Maar ik ben ook erg geraakt door alle particuliere initiatieven in het land. Zo las ik een oproep om op Nieuwjaarsborrels geld in te zamelen voor de mensen in het getroffen gebied. Een prachtig initiatief. Als je zoals ik niet veel borrels hebt, maar wel van een glaasje houdt: neem je voor om tot bijvoorbeeld 10 januari voor elk glas dat je drinkt een bepaald bedrag opzij te zetten. Waarschijnlijk heb je dan over 12 dagen een aardig sommetje om over te maken bij elkaar.

Voor het geval ik voor morgenavond 0.00 uur niet meer aan een weblogje toekom: een mooie jaarwisseling en een goed en gezond 2005!

Oude spreekwoorden

In water one sees one's own face; but in wine, one beholds the heart of another.
An Old Frech proverb

Vandaag ontving ik de nieuwsbrief van Blasted Church, een wijnproducent in de Okanagan Valley, Brits Columbia, Canada. De wijnen die in de nieuwsbrief voor kerst aangeraden worden, kun je in Europa helaas niet krijgen. De uitspraken over wijn die ze verzameld hebben, daar heb ik echter wel iets aan. De mooiste vond ik diegene die ik bovenaan dit logje heb gezet. Vrij vertaald: in water zie je je eigen gezicht, in wijn echter het hart van een ander. Om nog eens diep over na te denken.

Een andere mooie, ook een oud Frans spreekwoord: de beste manier om een slechte wijn te gebruiken is om arme verwanten te verjagen. In het Engels staat er ‘poor relations’, mijns inziens ook te vertalen als ‘ongewenste kennissen’.

Dinerdrankje vandaag was een rosé. Ja ja, rosé midden in december. Bij de vissoep met eigen gebakken brood smaakte de Corsicaanse Réserve du President 2003 uitstekend. Bekroond met een medaille d’or in Parijs: geen grote wijn, maar heerlijk simpel. Zuiver, kruidig, fris. Wonderlijk smaakvol na een dag van boodschappen doen en kerstboom optuigen. Een aanrader voor als je nog wat veilige wijn wilt inslaan bij Appie.

A dream come true

Sommige dromen komen nog steeds uit. Op het Wijnprikbord las ik vandaag dat iemand het onlangs weer heeft aangedurfd de sprong te wagen en zich volledig op zijn wijngaard wil gaan richten. Fantastisch, gefeliciteerd, ook namens mij. Tijdens het uitwerken van saaie notulen droom ik dan ook weg, van mijn pandje met boekhandel annex wijnbar. Voor die wijnbar zal wel markt zijn, want in heel Utrecht weet ik geen adresje waar ze – los van lunch of diner – meer dan twee soorten wijn open hebben staan (rood en wit). Maar of het met die boeken zal lukken? Alleen boeken over wijn is ongetwijfeld niet genoeg. En dan moet ik er ook Jamie aan toevoegen, en Nigela. En hoe geweldig hun recepten ook zijn, waar ligt dan de grens..
Alleen een wijnbar dan, met een paar wijnboeken om te lezen en in te kijken? Kan ook natuurlijk. Had ik nou maar ondernemersbloed (en kapitaal, ook niet onbelangrijk).

Wijnfilms

Sideways, de film die ik op 22 oktober beschreef, heeft 7 Golden Globes ontvangen. Eind februari 2005 komt íe in de Belgische bioscopen, aldus Wijnidee. In Nederland zou hij volgens een internet bron op 17 februari in premiere gaan. Volgens sommige Amerikaanse critici is het de beste film van het jaar. Op Wijnplein wordt de speelfilm in één adem genoemd met Mondovino, een documentaire die ik zelf nog niet gezien heb, maar die ook hoge ogen schijnt te gooien. Bekroond in Cannes dit jaar. In de trailer zag ik al Michel Rolland en ook Michael Broadbent heeft een rol. Hoe kan ik Mondovino nog ergens zien? Lang leve Google: vanavond, morgen, zondag, maandag en dinsdag a.s. in het Filmmuseum Amsterdam.
Wie vertelt me of het echt de moeite waard is? Misschien toch maar wachten op de dvd?

Oude wijn in oude flessen

Het is ongelofelijk: overal kom ik ineens wijngeschiedenis tegen. Eerst meldt Wijnplein de vondst van 9000 jaar oude wijn. Gisteren komt Jan Rook met de oudste wijnfles, gevonden in Duitsland en te zien in het Historisches Museum der Pfalz.
Die stokoude 'wijn' werd gevonden in China, in de vorm van residu op de scherven van een aardewerken pot. Chemische analyse toont aan dat de drank heeft bestaan uit gegiste honing, rijst en fruit, mogelijk druiven. Tot nu toe werd door de specialist op dit gebied, Patrick McGovern van het Museum of Archaeology and Anthropology van de Universiteit van Pennsylvania, aangenomen dat aardewerken potten in Hajji Firuz in Iran het oudste residu van een alcoholische drank bevatten. Chateau Hajji Firuz werd gedateerd op zo'n 5400-5000 jaar voor Christus.
Andere spectaculaire vondsten in China betreffen bronzen vaten waarin nog gefermenteerde vloeistof aanwezig was! De vaten waren zo vakkundig afgesloten dat een deel van de vloeistof nog steeds te proeven was. Volgens McGovern hadden de Chinese wijnmakers 3000 jaar geleden (dus rond 1000 voor Christus) hun technieken sterk verbeterd: van rijst en gierst werd wijn gemaakt, die op smaak gebracht werd met allerlei aromatische kruiden, bloemen schorsen.
De fles in Duitsland is heel wat jonger: uit 325 na Christus. Maar ook deze schijnt nog vloeistof te bevatten, dit keer afgesloten met olie, een techniek die de Romeinen wel vaker toepasten. De olie bleef boven op de wijn drijven en sloot blijkbaar goed af. Hoe ze beide vloeistoffen dan vervolgens van elkaar scheidden alvorens een glaasje uit te schenken, wordt er niet bijverteld. Moet een nauwkeurig klusje geweest zijn.

Vorige week woonde ik voor mijn werk een lezing bij van trendwatcher Rob Creemers
Zijn boodschap hield onder andere in dat wij in het rijke westen op allerlei terreinen de concurrentie met de lage lonen in India en China niet aan zullen kunnen. In plaats van ons daarom te bekreunen moeten we ons juist gaan richten op dingen die niet elders gedaan kunnen worden, maar lokaal moeten gebeuren. Zo zul je niet snel naar de kapper in India gaan, dus kappers moeten we blijven opleiden. Maar een programmeur kan zijn werk net zo makkelik vanuit India doen dan hier in Nederland. Bovendien spreekt hij beter Engels en is hij goedkoper. Dus: geen programmeurs meer opleiden.
Vandaag zag ik ineens de analogie met de wijnwereld, dankzij een artikeltje dat mijn collega mij toestuurde. In dat artikeltje is een Italiaanse wijnmaker aan het woord, die het volgende zegt: ‘It is impossible to think of the wine without the culture that generated it ... That's the mistake of most technicians. They think that a wine is like a wheel, like a car you can build anywhere ... But you can't produce this wine somewhere else.’
En daar kan ik het alleen maar volledig mee eens zijn. Bovendien zouden veel wijnmakers deze uitspraak eens in het hoofd moeten knopen. Misschien dat veel problemen dan opgelost kunnen worden. Maak in Oostenrijk geen wijnen met merlot of cabernet sauvignon, maar gebruik zweigelt en blaufränkisch. Gebruik in de Languedoc de druiven die daar al eeuwen verbouwd worden en laat de chardonnay en de cabernet sauvignon links liggen.

Ik geef toe dat mijn verhaal in de Nieuwe Wereld dan een beetje stuk loopt, maar ook daar geldt: richt je op de druiven die het er goed doen en voeg er de eigenheid van de wijnmaker of het terroir aan toe. Er is geen behoefte aan plassen vol ondefinieerbaar rood of wit. De toekomst zit mijns inziens in wijn met een verhaal, een geschiedenis, van druiven die zonder al te veel technische poespas groeien in het klimaat waar ze thuishoren. Streekeigenheid, ambachtelijke producten, producten die met aandacht en liefde zijn gemaakt, daar kun je consumenten nog mee verleiden.
Maar ik ben geen trendwatcher en kan het mis hebben natuurlijk. Ik hoop het niet.

bron: Reveries Magazine, Cool News of the Day, Friday December 10 2004

De roze champagne van de Prins

Vele webloggers hebben al geschreven over het overlijden van prins Bernhard. Ze hebben daarbij ook zijn voorliefde voor roze champagne vermeld. Moet ik het er dan ook nog over hebben? Ja, misschien toch even wel. Om allerlei redenen: allereerst omdat ik in mijn ‘jonge’ jaren een groot fan was van het koninklijk huis. Sinds de vele affaires de afgelopen jaren is dat sterk veranderd, maar ik heb nog hele collecties met ansichtkaarten.
Wat ik aan Bernhard’s overlijden ontroerend vind is het volgende. De berichten over de relaties tussen Bernhard en Juliana waren de laatste jaren niet altijd even positief. De man zou buitenechtelijke relaties en kinderen hebben (gehad). Toch heeft hij de dood van zijn echtgenote met maar slechts zeven maanden overleefd. Ze hadden blijkbaar toch een zeer hechte band, en zonder Juliana had het voor Bernhard mogelijk niet echt meer zin.
Ten tweede heb ik ook nog een aardige herinnering aan Bernhard: ooit heb ik de prins in levende lijve meegemaakt, bij een opening in het Joods Historisch Museum begin jaren negentig. Bernhard zou de opening verrichten van een tentoonstelling met moderne kunst. De kunstenaars gaven hun visie op de Tweede Wereldoorlog. Erg geïnteresseerd kwam Bernhard niet over: tijdens de speeches leek het of hij sliep. Na de officiële opening volgde uiteraard de borrel. Normaal gesproken wordt er in het Museumcafé alleen kosjere wijn geschonken. Meegebrachte drank en etenswaren zijn niet welkom. Maar voor de prins werd natuurlijk een uitzondering gemaakt. Zijn roze champagne mocht uiteraard wel uitgeschonken worden, alleen voor hem zelf. Wij, personeelsleden en gasten, moesten het doen met gewone kosjere witte en rode wijn.
Toch kan ik wel met de prins meevoelen: het leven is tenslotte te kort om slecht wijn te drinken.

Wat was dan die roze champagne: Cuvée Louise Pommery Rosé. Helaas ben ik geen champagne kenner en kan er dus weing over zeggen. Het
AD heeft er gelukkig meer info over. Zou die champagne eigenlijk betaalbaar zijn voor de gewone man? Ik heb al diverse tips voor een fles champagine met Oud en Nieuw, maar ik zal toch ook eens deze in de gaten houden.