Ooit van de Okanagan Valley gehoord? Nee, ik ook niet tot vorige week. De Volkskrant had in Traject een artikel over deze populaire vakantiebestemming in Canada, zo'n 320 oostelijk van Vancouver in British Columbia. Bovendien blijkt het één van Canada's meest groeiende wijngebieden te zijn. Na lezing van het artikel had ik gelijk emigratie-neigingen: een stuk land kopen in Canada, wijnstokken planten en laat het lekkere leven maar beginnen. Natuurlijk weet ik ook wel dat een wijngaard ontwikkelen en goede wijnen maken heel hard werken betekent, maar ze kunnen het vaak zo prachtig beschrijven....
Welke wijnen er gemaakt worden, werd niet vermeld, maar wat speuren op het net leverde wat interessante sites op. Canada blijkt begin jaren tachtig zijn wijnindustrie grondig gereorganiseerd te hebben. Amerikaanse hybriden werden geruimd, vinifera druiven geplant. Met als gevolg dat er nu goede Chardonnay, Pinot Noir, Syrah en zelfs Riesling Ice Wine vandaan komt. Toevallig (nou ja, toevallig, serendipiteit heet dat geloof ik) kwam ik twee dagen later bij het lezen van de oktober- en november-nummers van Decanter weer de Okanagan Valley tegen. In de lijsten van de Decanter World Wine Awards (DWWA) kwamen ook wijnen voor van Mission Hill: een Syrah uit 2001 ontving in de categorie wijnen boven de 10 pond een bronzen medaille. Een Pinot noir uit 2002 werd aanbevolen in de categorie wijnen van minder dan 10 pond. Een Riesling Ice Wine 2001 en een Chardonnay vielen ook in de prijzen. De wijnen van Mission Hill zijn ook in Nederland, via Canadafood, te koop.
Een andere interessante wijnmakerij werd al in de Volkskrant genoemd: Blasted Church. De nog niet zolang uit de grote stad Vancouver vertrokken eigenaren hebben in korte tijd een naam weten te maken met goede wijnen, originele etiketten en bijzondere verpakkingen. Achter bijna al hun wijnen die op hun website vermeld worden, staat 'uitverkocht'. Helaas zijn de wijnen niet in Nederland verkrijgbaar. Maar van het lezen van hun website krijg je wel dorst....

Mijn collega op het werk speelt mij regelmatig leuke links toe die leiden naar allerlei wijnsites. Onlangs had hij weer een erg aardige verwijzing gevonden: in de VS komt binnenkort een film uit waarin wijn een hoofdrol vervult. De film Sideways is de verfilming van een boek van Rex Pickett en gaat over de twee vrienden Jack en Miles. Jack staat op het punt te gaan trouwen en als een soort vrijgezellenuitje gaan de twee vrienden op een wijntour door de Californische Santa Ynez vallei. Volgens het nieuwsberichtje dat ik toegespeeld kreeg, spelen de wijnen en wijngaarden van de Santa Ynez vallei een belangrijke rol. Wijn dient echter in de film ook als metafoor voor Jack en Miles en voor het leven zelf. Jack is 'een goedkope merlot, veel charme, weinig diepgang. Miles is echter meer pinot noir, overgevoelig en moeilijk, maar soms van een zelfzame schoonheid.
Enfin, zo gaat het nieuwsberichtje nog even door, ik ga eerst maar eens zelf kijken of deze film ooit in Nederland te zien zal zijn, in bioscoop dan wel videotheek.
Het berichtje deed me wel realiseren dat wijn en de wijnwereld nou niet zo heel vaak achtergrond zijn van een film of boek. Er zijn wel eens wat wijngoedeigenaars in films, maar niet vaak. Wel kan de vermelding van een enkele wijn in een film groot effect op de verkopen van een wijn hebben: nadat Demi Moore in Disclosure een fles Pahlmeyer Chardonnay voor Michael Douglas had gekocht, was de Pahlmeyer niet meer aan te slepen. En het feit dat James Bond Bollinger champagne drinkt, zal dit Champagnehuis ook geen windeieren leggen.

Op dit moment schiet me echter maar één boek te binnen waar een wijnboer en wijn een prominente rol in spelen: The Vintner's Luck door Elizabeth Knox. In deze bijzondere roman ontmoet de Franse wijnboer Sobran Jodeau in 1808 een engel, die verder van belang zal blijken voor de ontwikkeling van Jodeau's wijngaard.
Ik hou me aanbevolen voor tips over andere boeken en films met wijn in de hoofdrol.

Wijn in het vliegtuig

Alvast een goed voornemen voor 2005: minder ergeren aan Perswijn. Net las ik het artikel 'The sky is the limit' van de hand van wel twee redacteuren in nummer 6 (oktober 2004). Zeer geërgerd heb ik het tijdschrift daarna weggelegd. In dat artikel staat eigenlijk helemaal niets! Drie tijdschriftpagina's lang hebben de heren nodig om ons te vertellen dat de wijnen die in het vliegtuig geschonken worden toch zo abominabel zijn. Aan het eind van het artikel volgt ook nog een kader. Ha, denk je dan, eindelijk echt informatie. Het kader heeft als titel 'Wijn in de lucht, verschillende achtergronden'. Ik verwachtte dus eindelijk wat informatie over de (on)mogelijkheden van het proeven van wijn hoog in de lucht. Over dit onderwerp las ik ooit eens een goed verhaal van iemand, jammer genoeg weet ik niet meer van wie. Dat artikel had als strekking dat wijnen in het vliegtuig over het algemeen wat meer body moesten hebben om goed geproefd te kunnen worden. Graag had ik daar in dit kader in Perswijn eens wat meer over gelezen, maar nee hoor. Helemaal nul komma nul informatie. Jammer dat er in Nederland in gedrukte vorm weinig alternatief is als je over wijn op de hoogte wilt blijven.

Internet bied gelukkig wel diverse alternatieven, bijvoorbeeld Wijnplein, maar helaas kom ik er te weinig aan toe om daarop alles te lezen. Misschien moet ik dat toch maar eens wat meer doen.
Een leuke andere wijnsite met informatie voor de 'gewone' wijndrinker is Wijnsuggestie, van een aantal enthousiaste wijnliefhebbers die zonder veel poeha hun kennis van wijn willen delen. Naar mijn mening zit daar toekomst in. Wijn is tenslotte nog steeds in, en steeds meer mensen willen meer informatie over wijn. Met een abonnement op hun Nieuwsbrief, Wijnplein als startpagina en wat andere los-vaste bronnen zou je toch ook op de hoogte moeten kunnen blijven....

In de Volkskrant van 21 augustus jl. werden de wijnen van het Chinese label Dragon Seal omschreven als in meerderheid hele nare producten, duistere brouwsels met gemeen smakende chemicaliën. Wel zou er uit China op andere plaatsen fatsoenlijke wijn gemaakt worden.

Waar had ik die naam Dragon Seal eerder gezien… Ah, ik herinnerde me de laatste mailing van Van Wageningen en de Lange, met een keur aan ‘wereld’wijnen. Daaronder zaten verrassend genoeg ook een aantal wijnen uit China, van het label Dragon Seal. Ik kon me echter niet voorstellen dat ze bij Van Wageningen en de Lange slechte wijnen zouden verkopen, dus ik was zeer geïnteresseerd toen ik een fles Dragon Seal Gamay cadeau kreeg. We dronken deze Gamay uit 2002 bij geroosterde procureurlapjes van de barbecue, met zelfgebakken knoflookbrood. Een heerlijke combinatie, de wijn was een grote verrassing. Een zeer afgeronde, uitgebalanceerde wijn, met voldoende zuren, net genoeg tannines en geen zoetje. Als je me had vertelt dat het een goede Beaujolais was, had ik het onmiddellijk geloofd. En dat voor maar € 7,95. Je vraagt je af hoe ze de wijn voor dat geld naar Europa kunnen halen.

De wijnen van Dragon Seal worden overigens gemaakt door een Franse wijnmaker uit de Languedoc. De winery gaat terug tot 1910, toen een Franse pater het kerkhof van de kerk in Heishanhu (in de buurt van Beijing) veranderde in een wijngaard. Met hulp van een Franse wijnmaker produceerde hij rode en witte wijn voor de mis en voor dagelijks gebruik. Deze wijngaard werd later genationaliseerd tot Beijing Winery. Dragon Seal is een dochter van de Beijing Winery en maakt opnieuw bewust gebruik van Franse wijnmakers. De eerste fles Dragon Seal wijn werd in 1988 geproduceerd.

Uit deze ervaring blijkt weer hoe kritisch je (kranten)artikelen over wijn moet lezen: geloof er niets van en trek bij voorkeur je eigen conclusies. Proef zo veel mogelijk zelf en sta open voor nieuwe ervaringen en ontdekkingen.

Reageren:m.beukers@xs4all.nl

Een van Canada’s beste ‘viticultural areas’ – vergelijkbaar met een Franse appellation – is het Niagara schiereiland in Ontario. En als je als wijnliefhebber de Niagara watervallen bezoekt, moet je natuurlijk ook even het Canadese achterland bezoeken en naar minstens één winery gaan. Voor ons was de keuze snel gemaakt: wij kenden Inniskillin uit de wijntijdschriften en besloten voor dit bedrijf een korte excursie over de grens te gaan maken.
Inniskillin produceert op Europese leest geschoeide wijnen en is beroemd om zijn ijswijnen, onder andere van de vidal. Dat Europese is overigens niet zo verwonderlijk, aangezien een van de oprichters en wijnmakers een Oostenrijker is, Karl J. Kaiser. Bovendien vonden wij de hele sfeer in Canada, in ieder geval op die paar vierkante kilometer die wij bezochten, heel Europees.

We proefden een aantal zeer indrukwekkende wijnen, waaronder diverse ijswijnen, onder andere een ongelofelijk rijke Cabernet franc. Daarnaast was er Pinot Noir, Viognier en Riesling. Graag hadden we er dozen vol van meegenomen, maar budget, Amerikaanse invoerrechten en vervoersproblemen weerhielden ons daarvan. Uiteindelijk kozen we voor een fantastische Icewine, Oak Aged Vidal 2002, voor het lieve prijsje van 110 Canadese dollar. Daarnaast gingen er vier flessen viognier mee, Silver Label Servos Vineyard Viognier 2002, een wijn die werkelijk geweldig was. Vooral heel vol (de wijnbeschrijving noemt dat creamy texture) en toch ook mineralig. De laatste fles had eigenlijk mee naar huis gemoeten, maar we besloten hem wegens ruimtegebrek te drinken op een van de laatste avonden van onze vakantie, bij de sushi die we supervers gehaald hadden in Boston's Quincy Market Food Court. Vast geen geaccepteerde combinatie, maar het smaakte ons heerlijk. Jammer dat deze wijnen in Nederland niet te koop zijn (bij mijn weten).

Reageren: m.beukers@xs4all.nl

Helaas brengt een bezoek aan een winery ook wel eens teleurstellingen. Maar ik moet toegeven, het was voor het eerst dat we maar twee flesjes meenamen van een proeverij.
Hoewel genoemd in een reisreportage in Decanter over de Finger Lakes en hoewel in het bezit van een indrukwekkende hoeveelheid wijnen, viel Glenora ons tegen.
Niet wat de ligging en de ambiance betreft. Je hebt er prachtige uitzichten over Lake Seneca, het langste van het handjevol meren in upstate New York. En een ruim proeflokaal met vriendelijk personeel, dat echter wel heel kleine hoeveelheden schonk. Soms te weinig om goed te proeven.
Maar wat proefden we dan? Aangezien je per persoon maar vijf wijnen mocht proeven, kozen mijn man en ik uiteraard verschillende wijnen. Ik geef hieronder de oordelen die we bij de geproefde wijnen hebben genoteerd:
- Cayuga White (Am. hybride): heeft iets weg van Clairette de Die; het zoet overheerst echter het zuur te veel.
- Alpine White: bestaat uit 75% cayuga (Am. hybride) en 25% chardonnay; droog, fruitig, goed zuur; twee flessen van meegenomen, die je echter heel koud moest drinken, anders werd het een laf wijntje.
- Gewürztraminer: wel aardig, maar weinig zuur, geen diepte.
- Meritage: cabernet sauvignon, cabernet franc en merlot; weinig diepgang, wel lekker drinkbaar, veel tannines.
- Cabernet Franc: ééndimensionaal, lijkt op goedkope chinon.
- Classic Blush: gepromoot als hun versie van witte zinfandel, maar gemaakt van cayuga; geen zuur, verdunde aardbeiensmaak; aardig maar niet bijzonder.
- Catawba: mooie roze kleur, subtiele geur, jammig, wel voldoende zuur, toch te zoet.
- Glenora Port: cabernet sauvignon en baco noir; te zoet, te veel alcohol, ‘groene’ geur, mist finish.

Gelukkig maakte het dinner op het terras van het bijbehorende restaurant Veraisons veel goed. En tijdens het eten proefden we nog enkele wijnen die beter waren en goed bij de gerechten pasten. Bijvoorbeeld een Pinot gris en een Riesling. Maar als geheel viel ons deze winery tegen en bevestigde de proeverij alle vooroordelen over Amerikaanse wijnen: te zoet!

Wijnbouw in New York

De eerste Amerikaanse koloniën in de zeventiende eeuw verschilden in vele opzichten van elkaar. Maar er waren ook diverse overeenkomsten. Eén daarvan was de wens om zo snel mogelijk wijn, olijven en zijde te produceren, zodat de kolonisten hiervoor niet afhankelijk waren van aanvoer uit soms vijandige verafgelegen naties.
Met die wijnbouw is het pas in deze eeuw goed gekomen. Er werden in de zeventiende, achttiende en negentiende eeuw in het noordoosten van de Verenigde Staten vele pogingen ondernomen om wijn te maken van zowel geïmporteerde vinifera stokken als van inheemse druiven. De vinifera wijnstokken hielden het er zonder moderne chemicaliën hooguit een of twee seizoenen uit en de inheemse druiven leverden geen drinkbaar product. De negentiende eeuw zag wel enige verbetering, maar de drooglegging aan het begin van de twintigste heeft de locale wijnindustrie geen goed gedaan. Pas in de jaren tachtig is de wijnbouw met vinifera stokken hier weer serieus van de grond gekomen.
Anno 2004 kent de staat New York een tweetal interessante wijnbouw-gebieden: de Hudson-vallei en de Finger Lakes. In de Hudson-vallei waren we op onze Amerika-reis helaas te kort om er een winery te bezoeken, maar aan Lake Seneca en Lake Cayuga, in het gebied van de prachtige Finger Lakes, proefden we een aantal interessante ‘wijnen’.
Eén daarvan is volgens Europese normen strikt genomen geen wijn: Glen Haven Blueberry Wine mag volgens de wetten in de Oude Wereld eigenlijk geen wijn genoemd worden, omdat de drank niet van druiven maar van bosbessen is gemaakt. Deze vruchtenwijn smaakte echter verbluffend goed. De wijn had stevige tannines, een volle smaak en rijpingspotentieel. Ik heb nog geen idee waarbij we ons flesje gaan drinken, maar voorlopig ligt íe goed in onze wijnkast.
Een andere interessante fles, evenals de bosbessenwijn gekocht op de farmers’s market in Ithaca aan Lake Cayuga, was een droge Riesling 2002 van Sheldrake Point. De winery is prachtig gelegen aan het meer (volgens de folder) en de Rieslings zijn bekroond met diverse prijzen. Wij vonden de Riesling inderdaad zeer de moeite waard, zowel bij het eten als als aperitief. Jammer dat we maar één fles kochten. Bij een volgend bezoek aan het gebied zullen we er zeker opnieuw naar op zoek gaan.