Beringer Dry Riesling uit DE doos

Inmiddels is de eerste uit Amerika meegebrachte fles uit DE doos genuttigd en ik moet zeggen: we werden niet teleurgesteld. Bij een karbonade van de barbecue, gemarineerd in een mosterd-honingsaus dronken we de Napa Valley Dry Riesling 2005 van Beringer. Met zijn 13,2% alcohol een stevige Riesling, maar zeker nog te vergeleken met sommige Europese Rieslings. Je moet dan niet denken aan de fijnere Rieslings uit de Moezel of de Mittelrhein, maar meer aan een stevige uit de Elzas.
We vroegen ons bij opening van de fles in eerste instantie af of we nu eigenlijk wel Riesling herkenden. Het duurde even voordat we daar ja op konden zeggen. Maar na een tijdje in het glas kwam de wijn los, en na proeven en drinken besloten we dat dit een heel goed glas wijn was en definitely een Riesling.
Toen we de wijn proefden bij Beringer zelf hadden we al genoteerd: abrikozen, citrus, fris. Lange afdronk, met een prima verhouding tussen zuur en fruit. Een heel lichte zoete indruk, met herkenbaar de indruk van mineralen die je bij Europese Rieslings ook aantreft.
Vanwege die licht-zoete indruk hadden we de wijn uitgekozen bij de mosterd-honingmarinade, en die combinatie bleek uitstekend.

Beringer is het oudste wijnbedrijf in Amerika dat continu in bedrijf is geweest sinds de oprichting. Zelfs de Drooglegging heeft het bedrijf overleefd, door bijvoorbeeld wijn voor religieuze doeleinden te maken (mis, avondmaal en sjabbatsmaal). In 1868 verliet Jacob Beringer zijn geboortestad Mainz, in Duitsland, en voegde zich in New York bij zijn broer Frederick. Jacob was echter een wijnmaker in hart en nieren, en reisde al snel door naar het land van de golden opportunities, sunny California. Daar vond hij in de Napa Valley de ideale plek om een wijngaard en wijnkelders te beginnen. Samen met broer Frederick, die later voor zaken als verkoop en marketing verantwoordelijk werd, vestigde Jacob Beringer in 1876 de Beringer Winery. Tegenwoordig maakt het bedrijf deel uit van de Foster's Group.

De bedrijfspanden in St. Helena in de Napa Valley staan op een lijst met 'National Historic Places' en men is in Californië zeer trots op het complex. Het is dan ook zeer goed onderhouden en het is een genot daar rond te lopen en de diverse gebouwen te bezoeken. Uiteraard ontbreekt ook de 'gift shop' niet; de producten zijn er echter stijlvol en vallen in de categorie 'hebbedingen'. Zo kun je mij nog wel eens tegenkomen in mijn Beringer Napa Valley Girl-topje...

Vanwege de kinderen konden wij alleen deelnemen aan een korte inleidende tour over het terrein; voor de uitgebreidere tours moest je 21 jaar of ouder zijn. Maar we zagen wel de oude wijnkelders en historische persen en kregen een vlot marketingverhaaltje over de geschiedenis van het bedrijf voorgeschoteld. Voor de proeverij moesten we 5 dollar per persoon betalen. We kozen voor de simpele versie, maar hadden eigenlijk voor 20 dollar ook wel willen deelnemen aan de Reserve-proeverij, in het historische Rhine House, het oude woonhuis van Frederick Beringer. Maar op zoveel clementie van de kids kunnen we niet altijd rekenen.... Voor dat proefgeld mag je dan drie wijnen uit een lijst kiezen. Als je het slim doet en met zijn tweeën telkens een andere wijn kiest, kun je zo zes wijnen proeven ;-) (Wat een Hollanders hè...)
Gelukkig bleken ook de eenvoudigere wijnen erg de moeite waard. De alcoholpercentages bleven met ongeveer 14 % binnen de perken (voor Amerikaanse begrippen zeker), en de wijnen waren zeker niet te zoet. Uiteraard sloegen we wijnen waarvan gezegd werd dat ze off-dry waren over. Hiermee worden halfzoete wijnen bedoeld, die meestal helemaal op de Amerikaanse smaak toegesneden zijn. Lees hier: voor onze smaak veel te zoet!
Zowel de Pinot Noir als de Merlot en de Cabernet Sauvignon waren geconcentreerde wijnen met veel fris fruit, goed in balans en prettig drinkbaar. Goede wijnen voor prijzen die tussen de 30 en de 40 dollar lagen. De Riesling was met 16 dollar echter het prettigst geprijsd, en aangezien de prijs-kwaliteit verhouding hiervan het beste beviel, is de eer aan deze wijn te beurt gevallen in onze doos mee te gaan.

Dag 0 - Start van de vinologenopleiding

Maandag 27 augustus 2007 - eindelijk was het zo ver: de start van mijn opleiding tot vinoloog van de Wijnacademie. Ruim 130 cursisten verzamelden zich vandaag in een restaurant in Renkum, om daar van Jan Oude Voshaar alle ins en outs van de Nederlandse wijnbouw te horen én zijn wijngaard De Wageningse Berg te bezoeken. Nog niet zo lang maakt een excursie naar een Nederlandse wijngaard deel uit van de vinologenopleiding, en dit jaar was het zelfs het eerste jaar dat de cursus met een excursie begón.
Volgende week begint mijn groep, groep A, pas echt met de cursus en het proeven, maar vandaag mochten we nog als uitgelaten vakantiegangers (Nederlandse) wijn drinken in plaats van proeven en genieten van een wijngaard midden in de bossen.

Eerlijk gezegd vond ik het drinken van die Nederlandse wijn - gemaakt van regent (rood) en een assemblage van merzling en johanniter (wit) - niet echt een genoegen. Al eerder constateerde ik dat regent niet echt mijn druif was, en dat werd vandaag weer bevestigd. Maar van de lezing van Jan Oude Voshaar heb ik, en velen met mij, zo beluisterde ik, wel heel veel geleerd.

Nooit eerder besefte ik het verband tussen de grote meeldauwplagen van de tweede helft van de 19e eeuw en de opkomst van de Nederlandse wijnbouw. Jan Oude Voshaar legde ons uit dat er rond 1890 als gevolg van de meeldauwplagen druk gezocht werd naar druivenrassen die resistent(er) waren tegen deze ziekte. Men begon de Amerikaanse wilde druivenrassen - volledig resistent - te kruisen met de Europese gecultiveerde Vitis Vinifera-soorten - niet resistent -, in de hoop rassen te creëren die zowel tegen valse als echte meeldauw bestand waren én ook nog goed smaakten. Pas na tientallen generaties van kruisen en terugkruisen slaagde men hier rond 1990 in.

Prettig bijkomend voordeel van deze nieuwe resistente rassen was de vervroegde rijping. Regent en later johanniter bijvoorbeeld rijpen zeker drie weken vroeger dan de traditionele druivenrassen. Hiermee kon in een koud klimaat als Noord-Nederland ook wijnbouw begonnen worden! De wijnbouwgrens lag rond 1990 ineens niet meer in Zuid-Limburg, maar 300 km noordelijker, in Friesland. Niks te klimaatverandering, de wijnbouw in Nederland is te danken aan het beschikbaar komen van meeldauwresistente druivenrassen die toevallig ook nog eens vroeger rijpen.

Na het uitstekende verhaal over de Nederlandse wijnbouw volgde een lunch. Na de lunch wandelden we in twintig minuten door het bos naar wijngaard De Wageningse Berg, waar Oude Voshaar op 2.3 ha voornamelijk regent, maar ook johanniter, merzling, solaris en nog nieuwere druivenrassen als pinotin, cabernet cortis en het nog naamloze VB 91-26-5 (de druif die Hof van Twente voor zijn winnende rosé gebruikt) verbouwt. Vol enthousiasme werden we er rondgeleid en leerden veel over biologische wijnbouw, wintersnoei, wijngaardmanagement etc...

Met al deze kennis al basis moeten we nu aan de zes eerste hoofdstukken van ons boek beginnen. En daar heb ik nog maar een week voor..... Een stimulerender start is echter niet denkbaar: met dit bezoek aan een wijngaard in het achterhoofd zal het ongetwijfeld makkelijker zijn allerlei zaken over wijnbouw, snoeien, bodem en terroir te onthouden dan zonder. Zelfs als je, zoals ik, al diverse andere wijngaarden hebt bezocht.

De komende maanden dus iedere twee weken op Wijnkronieken: verslag van de opleiding tot vinoloog van de Wijnacademie.

Jacob's Creek Sparkling

Een fles wijn meenemen naar vrienden of kennissen en die dan gelijk willen drinken kan natuurlijk verkeerd uitgelegd worden: als kritiek op hun wijnkeuze bijvoorbeeld. Gelukkig is dat risico veel kleiner als je een fles mousserende wijn meebrengt.
Zonder schroom namen wij dit weekend dan ook de fles Jacob's Creek Sparkling Chardonnay Pinot-Noir mee naar onze mahjongg-partners, die recent van Utrecht naar Leeuwarden verhuisd zijn.
En als aperitief in de tuin deed deze 'Champagne' uit zuidoost Australië het uitstekend, moet ik zeggen. Deze Jacob's Creek is er één uit het middenklasse segment: voor 9 euro kun je hem in de supermarkt kopen. Maar vergeleken met sommige echte Champagne's is hij zeer de moeite waard.

Jacob's Creek is één van de oudste en grootste wijnmerken in Australië. Het bedrijf is gevestigd in de Barossa Valley. De naam van het bedrijf is afkomstig van een riviertje dat genoemd is naar William Jacobs, die in 1839 in het gebied op ontdekking kwam.
De eerste druiven langs dit beekje werden geplant door een Duitse immigrant, Johann Gramp. Hij vestigde er in 1847 de eerste commerciële wijngaard van de Barossa Valley. De originele wijnkelders van Gramp worden door het huidige bedrijf nog steeds in ere gehouden.
Jacob's Creek maakt anno 2007 deel uit van Pernod Ricard en is druk bezig zijn marktaandeel in Nederland op te bouwen. Volgens eigen zeggen worden er dagelijks wereldwijd maar dan 2 miljoen glazen Jacob's Creek gedronken, en daar moeten er nu dus in Nederland weer een aantal duizenden bijkomen. In Engeland is Jacob's Creek al jaren het bekendste en meest verkochte supermarktmerk in de wijn.

Wij roken gisteren in ons glas in eerste instantie kaas: de wijn had de geur van bekende Franse witschimmelkazen als Brie of Camembert. Uiteraard was dit de geur van de gist. We proefden vervolgens zure appeltjes en noten (Nico en ik verschillen hierover van mening: hij proefde cashewnoten, ik walnoten); de wijn had ook een zekere romigheid, die samen met de geur van witschimmelkaas goed harmonieerde. Verder is het alcoholpercentage slechts 12%. Al met al was het een prima fris glas droge mousserende wijn.
Er schijnt een trend te zijn waarbij steeds meer mousserende wijnen worden gedronken. Denk bijvoorbeeld aan de Prosecco's van deze zomer! Ik vermoed dat deze uiterst betaalbare en kwalitatieve mousserende wijn van Jacob's Creek het daarom wel eens goed zou kunnen gaan doen in Nederland. Als ik op een feestje wijn geschonken krijg, zou ik met deze bubbels heel, heel blij zijn. Hij krijgt van mij dan ook een 2 met een sterretje in ons wijnwaarderingssysteem.

Jacob's Creek Sparkling, verkrijgbaar bij AH, Makro en diverse slijterijen voor € 8,99.

Proeven bij Arista

De eerste winery die we in Sonoma County bezochten was de Arista Winery, vlak bij Healdsburg. De tasting room en het bezoekadres zijn prachtig gelegen langs de groene Westside Road, waarlangs vele andere wijnproducenten gevestigd zijn. Een semi-Japanse tuin is nog aangelegd door de vorige eigenaren, waarbij de aanwezige rotsformaties op schitterende wijze in de de tuinaanleg zijn verwerkt. Het was een genot daar te proeven en te picknicken!
Arista is eigendom van de familie McWilliams en is opgericht in 2002. Typerend voor vele Californische wijnproducenten is het feit dat Al McWilliams met Arista aan een tweede carrière is begonnen: van oorsprong is hij orthodontist en afkomstig uit Texas.
De familie stelt zich ten doel elegante Pinot Noirs te maken die volledig het terroir van de Russian River tot uiting laten komen. Net als vele startende Californische wijnmakers vóór hen kopen ze regelmatig fruit in van kleinere druiventelers. Ondertussen wordt het eigen wijngaardbezit ontwikkeld, zodat in de toekomst meer en meer fruit van eigen grond gebruikt kan worden.

De Russian River is een sterk kronkelende rivier die bij Jenner in de Stille Oceaan uitmondt. Aan de monding huist een kolonie zeeleeuwen, de rivier zelf is omzoomd met prachtige bossen en kan door middel van kano en kayaktochten worden verkend. Het dal ligt open voor de wind en mist vanuit de oceaan, waardoor er in de ochtenden en avonden een aangename verkoeling optreed. Mede daarom is het dal uitermate geschikt voor druivensoorten die houden van een koeler klimaat, zoals pinot noir. Na Oregon en Washington State is de Russian River misschien wel Amerika's bekendste pinot noir-gebied.

Bij Arista proefden we drie wijnen: een Gewurztraminer en twee Pinot Noirs. Voor het eerst werden we ons hier bewust van twee dingen: de stevige alcoholpercentages van de Californische wijnen én de hoge prijzen. Het eerste wordt vooral veroorzaakt door het zeer rijpe fruit: hoe rijper het fruit, hoe meer suikers, hoe meer alcohol (als je de wijnen tenminste droog wilt vinifiëren). Waarom de prijzen van de Californische wijnen zo hoog liggen, is mij eigenlijk nog steeds onbekend. We betaalden voor de Arista Pinot Noir $ 28, omgerekend zo'n € 20. Het kan goed zijn dat de Amerikanen gewoon bereid zijn te betalen voor een goede fles: Californische wijnen hebben in het hogere segment weinig concurrentie van wijnen uit andere streken. Bijna alle goede Californische wijn wordt dan ook in eigen land geconsumeerd. In de supermarkten tref je wel wijnen uit andere gebieden, maar vooral in de lagere prijsklassen: ik zag er goedkoop Frans en Italiaans bocht naast Australische Yellow Tail en Chileense wijn. Maar ook hier overheersen de 'home products'.

We proefden:
Gewurtztraminer 2006. Droog gevinifieerd, maar met een alcoholpercentage van 14.2% is de indruk toch zoetig en zwaarder dan een Europese wijnliefhebber gewend is van Elzas-wijnen. Mooie wijn, aangenaam bij onze picknick-lunch. Zeer koel drinken, anders gaat de alcohol het fruit overheersen.

Sonoma County Pinot Noir 2005. Opnieuw een hoog alcoholpercentage, 14.3%. We moesten er echt nog even aan wennen. Qua stijl eenvoudig en licht, fruitige neus, maar niet opvallend vergeleken met Franse Pinot Noirs. Toch leuk om te zien dat dit in Californië ook mogelijk is. Deze wijn heeft duidelijk aanwezige tannines, is dus geen doetje.

Longbow Pinot Noir 2005. Qua alcohol vergelijkbaar met de Sonoma County-versie, maar een veel steviger wijn, zowel in geur als in smaak. Aards, stal, tannines.

Van Arista namen we één fles Sonoma County Pinot Noir mee naar huis. Uiteraard zullen we binnenkort melden of hij ons ook hier net zo goed beviel als daar.

Nog meer dozen wijn

Voor mijn vakantie meldde ik al de glossy doos Rosemount-wijnen die bij mij bezorgd werd.
Bij terugkomst uit Amerika stond er opnieuw een doos voor me klaar, dit keer van landgenoot en concurrent Jacob's Creek. Zij pakten steviger uit dan Rosemount: drie flessen stille en één fles mousserende wijn staan nu in mijn proefvoorraadje. Blijkbaar moeten de Australische wijnen stevig gepromoot worden. Er schijnt daar nog altijd een wijnplas weggewerkt te moeten worden....
Bij de barbecue afgelopen zondag zijn we maar begonnen deze supermarkt-wijnen te proeven. Voor de proefnotities is dit keer mijn echtgenoot Nico verantwoordelijk, die vanaf nu regelmatig zelf zijn aantekeningen op Wijnkronieken zal publiceren. Ik laat Nico verder aan het woord over de Rosemount Shiraz 2005 en de Jacob's Creek Shiraz-Cabernet 2005.

Dit keer proeven we twee prettig drinkbare, bescheiden geprijsde wijnen, waarvan de druiven afkomstig zijn uit diverse regio's van Zuid-Australie. Het is massaproductie, maar van de goede soort. Op het etiket is dit herkenbaar door de aanduiding South-East Australia; dit is een soort superregio bestaande uit North South Wales, Victoria, Tasmania, een deel van Queensland en deel van South Australia. De druiven voor deze wijnen worden aangekocht door heel dit gebied en in grote fabrieken verwerkt tot jaar-in-jaar uit dezelfde assemblages.

Rosemount Shiraz 2005 Diamond Label
De wijn is diep kersenrood van kleur en heeft een geur van donkerrood fruit (bramen) en peper. Het alcoholpercentage is 13.5%, de zuren zijn niet al te opvallend, de wijn is zwoel en heeft een beetje restzoet. Als afsluiting is een schroefdop gebruikt - waarom ook niet, gezien het feit dat dit het type wijn is dat binnen een jaar na de oogst gedronken moet worden? De inkoopprijs voor de horeca is 7,95 euro. Deze Diamond Label Shiraz is een aardige wijn voor feestjes en recepties.

Jacob's Creek Shiraz-Cabernet 2005
Dit is een wijn uit de Traditional-reeks; de prijs voor de consument ligt rond de 6 euro en hij is verkrijgbaar bij AH, Makro en diverse slijterijen. Ook hier is het alcoholpercentage 13.5%. Shiraz-Cabernet is in Australië de number 1 populaire druivenblend. In Frankrijk trekken ze er hun neus voor op, maar hier werkt de combinatie blijkbaar goed. De kleur is helderrood, iets lichter dan de Rosemount; in de neus is naast de bessen de cabernet-sauvignon duidelijk aanwezig (cederhout). Smaak: een goede dosis rood fruit, zachte tannines, de cabernet-sauvignon is niet overduidelijk aanwezig, maar wel een forse hoeveelheid vanille. De wijn heeft een mooie afdronk. De flessen hebben een kunststof kurk als afsluiting, maar dat had net zo goed een schroefdop kunnen zijn.

Beide wijnen zijn aangenaam, Wijnkronieken's categorie 2, maar de Jacob's Creek is vanwege zijn frissere karakter waarschijnlijk breder inzetbaar bij allerhande eten.
Nico

Op de foto: Druivenoogst bij Rosemount

Wineries in Sonoma en Napa

Hoe pak je nu zo'n bezoek aan een onbekende wijnstreek aan? Hoe weet je waar je welkom bent om te proeven en hoe maak je je keuze uit het aanbod? In Europa weten wij zo langzamerhand onze weg wel: daar gebruiken we wijngidsen als de Guide Hachette e.d. Maar voor ons bezoek aan Sonoma en Napa moesten we toch ook even nadenken hoe we dat zouden aanpakken.

Gelukkig had ik in het verleden wel eens met Alder Yarrow, van Vinography.com, gecorrespondeerd. Alder is Amerika's bekendste én beste wijnblogger: hij heeft een professionaliteit in zijn artikelen die wij hier in Nederland zelden halen. Zelfs 'gevestigde' media kunnen nog wat van hem leren. Aan Alder richtte ik de vraag: waar moet ik nu heengaan als ik de omgeving van Healdsburg bezoek? En al snel kwam er een lijstje terug met tips van bedrijven waar de wijn een goede prijs-kwaliteitverhouding had en die makkelijk te bezoeken zouden zijn.

Van Alder's lijstje hebben we er drie uitgezocht: Arista in Healdsburg zelf, aangeraden vanwege de Pinot Noirs; Martinelli in Windsor, aangeraden vanwege Pinot Noirs en Zinfandels; en Ridge Lytton Springs, opnieuw in Healdsburg zelf, voor de assemblages met Rhône-druiven.
Daarnaast hebben we een tip van Eric Asimov op zijn blog The Pour opgevolgd; Asimov schrijft voor The New York Times, geen kleintje in de wijnwereld dus. Hij beschreef afgelopen februari op lovende wijze de Rieslings van Trefethen, in de Napa Valley. Aangezien wij grote Rieslingfans zijn, moest Trefethen op ons lijstje! Tot slot bood ook de Lonely Planet gids voor Californië leuke tips: we kozen Beringer en Gundlach Bundschu op basis van de beschrijving in deze gids. Bovendien moest ik als wijnhistoricus naar Beringer: het is de oudste continue in bedrijf zijnde firma in Californië.

Ook het toeval heeft ons een handje geholpen: op 5 augustus werd in Sonoma op de Plaza het jaarlijkse Salute to the Arts Festival gehouden. Een fors aantal wijnmakers presenteerde zich daar, waaronder KAZ, Gloria Ferrer, Mazzoco, Ravenswood en Roshambo. Op deze manier voegden we weer vijf wineries aan onze proeflijst toe.

Voor al deze bedrijven gold dat we er professioneel werden ontvangen. Aanmelden was niet nodig, al zijn er ook in Wine Country wineries waar dit op prijs gesteld wordt. Bij sommigen moesten we betalen om te proeven, bij andere was het gratis. Vooral bij de laatste categorie worden dan wel heel kleine proefglaasjes geschonken, nauwelijks voldoende om een indruk van de wijn te krijgen.
Sommige bedrijven hebben een winkeltje met allerhande wijnhebbedingetjes, voor andere is design en strakke vormgeving belangrijk en kun je alleen een fles wijn kopen. Maar allemaal zijn ze heel erg bereid een praatje te maken, over de wijn te praten en informatie te geven. En als je uit Europa blijkt te komen en iets van wijn lijkt te weten, worden er soms wel eens gratis extra glazen wijn geschonken....

De komende tijd zal ik de diverse wineries en hun wijnen gaan behandelen. Als eerste zal deze week nog Arista aan de beurt zijn. En ben je meer geïnteresseerd in het eten van de streek, kijk dan even bij mijn Belgische collega van Culinair Atelier. Food Fan is ook in Sonoma en Napa geweest en heeft er uitstekend gegeten....

Goede, droge rosés (of toch niet?)

Terwijl de rosé hier in Europa niet aan te slepen is, moet je in Californië toch wel enige moeite doen om een fles te vinden. Maar er wordt rosé gemaakt, en nog goede ook.
Bovendien lijkt rosé ook in Amerika aan populariteit te winnen, zo vertelden ons de medewerker van de tasting room van Trefethen en de mensen van de Roshambo Winery. Steeds meer producenten gaan over tot experimenten met wijnen speciaal voor de zomer, waaronder vooral rosé. We dronken en proefden in totaal vier verschillende rosés op onze vakantie, waarvan er drie echt goed waren en één acceptabel.

De eerste fles rosé was de acceptabele en ging open bij een bord paella, op het terras van de Oakville Grocery in Healdsburg. Deze Balletto 2006 rosé van pinot noir was, zoals je van een Californische wijn verwacht, licht zoet, maar niet onaangenaam. Het bedrijf is gevestigd in de Russian River Valley, bekend om zijn goede Pinot noirs. We kochten deze fles in de wine bar van deze in de wijde omtrek bekende delicatessenwinkel. Je kunt er niet alleen gekoelde flessen kopen om mee te nemen naar het terras (of naar huis of een feestje), maar ook wijnen per glas.

De tweede rosé was een masterpiece, zowel wat betreft de wijn als wat betreft het etiket. De SIN 2006 is evenals de Balletto gemaakt van pinot noir, maar nu van druiven verbouwd in de Napa Valley. De wijnmakers van Trefethen Family Vineyards hebben met deze wijn echt ingespeeld op een zich ontwikkelende trend: SIN staat voor Summer in Napa, en de wijn wordt ook gepromoot als 'fun', als zomerwijn. Zo smaakte hij ons dan ook: vrolijk, zomers, goed in balans, niet te veel restzoet en met genoeg pit en kruidigheid om tegen een stevige Amerikaanse pizza op te kunnen.

Op 5 augustus waren op het jaarlijkse kunstfestival in Sonoma ook diverse wijnmakers aanwezig. Voor 20 dollar kon je er zes wijnen proeven en kreeg je een gegraveerd proefglas cadeau. Eén van de aanwezige producenten was het tamelijk alternatieve en tegendraadse Roshambo. Het logo van het bedrijf is afgeleid van het bekende spelletje Rock Paper Scissors. Van hen proefden we een bijna Zuid-Franse rosé van syrah, getiteld 'imoan' - Naomi, één van de oprichtsters, spelled backwards....

Tot slot hebben we een rosé gekocht om mee te lunchen in de tuin van het wijndomein: een 2005 Tempranillo rosé van Gundlach Bundschu, gevestigd net buiten Sonoma. Ook deze rosé was weer uitstekend in balans: goede zuren, niet te veel restzoet. Bij de sandwiches met kaas en worst smaakte deze wijn uitstekend.

De prijzen van een fles rosé liggen lager dan die van flessen rood of wit van dezelfde wijnmaker. Voor onze begrippen echter zijn die prijzen nog steeds vrij hoog: elk van de genoemde vier flessen kostte tussen de 15 en de 20 dollar (10-15 euro). Op die hoge prijzen én op de diverse genoemde bedrijven kom ik nog uitgebreid terug.

Achteraf gezien is het wel opvallend dat wij met deze rosés zo weinig last lijken te hebben gehad van één van de 'kwalen' van de Californische wijnen: de hoge percentages restzoet. Vandaag las ik in Perswijn een mogelijke verklaring hiervoor: Jancis Robinson beschreef in haar bijdrage het fenomeen van de gewenning van je gehemelte en smaakpapillen, en de gevaren daarvan voor wijncommentatoren en hun lezers. Het is heel goed mogelijk dat wij tijdens onze vakantie gewend zijn geraakt aan de toch wat zoetere wijnen, en dat wij het na die eerste fles van Balletto - die we inderdaad wat zoet vonden - gewoon niet meer proefden! Hadden we een fles rosé meegenomen naar Nederland, en die geproefd na enige weken 'gewone' Europese wijn, dan had ons die rosé misschien wel helemaal niet zo 'droog' meer geleken. Als ik dus de komende tijd lyrisch de een na de andere Californische wijn beschrijf, hou dan zeker in de gaten dat: 1. wij op vakantie waren en 2: wij heel waarschijnlijk steeds meer gewend zijn geraakt aan een zekere mate van 'zoetheid'.
Onbewust van deze redenering hebben wij dit gevaar in Californië wel erkend: het is één van de redenen dat we wijnen mee naar huis namen, zodat we die in onze eigen vertrouwde omgeving nog eens kunnen beoordelen. DE doos zal nog een belangrijke rol gaan spelen in ons definitieve oordeel over de Californische wijnen!

Op de foto: de wijnbar van de Oakville Grocery in Healdsburg