Harry Potter bij de Silwerstroom

Actie voor werknemers van bedrijven die bij Centraal Beheer hun verzekeringen hebben lopen: bestel een doos Zuidafrikaanse wijn van Silwerstroom bij World of Wines en je krijgt er een dvd van Harry Potter bij. Vreemde actie. Voor welke doelgroep zou dit nu bestemd zijn? Ouders met opgroeiende kinderen? Ikzelf dus. Gek, ik voel me geheel niet aangesproken door zo’n aanbieding. Het klinkt mij een beetje als: we hebben die wijn ingeslagen, niemand koopt hem, wat gaan we eraan doen om hem toch aan de man te brengen. Misschien is het wel prima wijn hoor, 12 flessen van allerlei cépages voor € 58,00. Maar het trekt me in het geheel niet.
Wijn associeer ik nu eenmaal niet met De gevangene van Azkaban, überhaupt niet met film en dvd. Vreemd eigenlijk. Wel met een goed boek. Als ze er nu een spannende Dan Brown cadeau bij gaven…

Wijnblogs

Ik ben niet alleen! Wat een geruststelling, er zijn nog minstens 59 andere wijnbloggers in de wereld. Via Quacktrack vond ik een lijst van – voornamelijk Amerikaanse – bloggers die over wijn schrijven. Er is zelfs een professor van UCLA bij. Helaas zijn het voornamelijk proefnotities, een enkeling schrijft over wijn en marketing. Tochleuk leesvoer op een rustige zondagmiddag.

Wijnkloosters

Wijn als een manier om Europa in de middeleeuwen in te delen, wauw, dat is wel heel erg interessant. Het schijnt dat de beroemde Franse medievist Jacques Le Goff dit scheidend principe toepast in zijn nieuwste boek. In het Engels heet het boek The Birth of Europe; Kees Fens recenseerde het gisteren in de Volkskrant.
Europa is in de middeleeuwen in te delen in een wijn- en een biergedeelte, later zelfs ook nog een cidergedeelte (Engeland?). Franciscanen zouden hun kloosters zelfs indelen in wijn- of bierkloosters. De eerste lagen (uiteraard) in het zuiden, de tweede in het noorden. Meer meldt de recensie helaas niet, maar geïnteresseerden moeten maar snel het boek lezen: 274 pagina’s voor € 33,90, isbn 0 631 22888 8. Het gaat op mijn verlanglijstje!

Waar Oostenrijkse wijn al niet toe leidt....

Enige dagen geleden gaf ik op het wijnprikbord wat informatie door over Oostenrijkse wijnen. Iemand vroeg naar Grüner Veltliners en ik vertelde wat ik daarvan wist. De vraag zette me aan het denken: wat is er eigenlijk in Nederland over Oostenrijkse wijn te vinden? Een zoektocht op het web leverde weinig op, behalve een artikeltje van eigen hand. In het Engels bestaat een mooi boek van Philipp Blom, The Wines of Austria, echter niet vertaald. Ook Hubrecht Duijker heeft wel eens over Oostenrijk geschreven, meende ik. Ik was ervan overtuigd dat ik dat boekje had, ooit gekocht in een uitverkoop. Ik kon het niet zo snel vinden, dus liet ik het even voor wat het was.

Al verder fantaserend bedacht ik me dat ik dan misschien zelf dat boek maar moest gaan schrijven. Zelfoverschatting natuurlijk, zeker van iemand die voor het laatst ergens in de jaren zeventig in Oostenrijk is geweest en dan nog in Karinthië.
Toch heeft dat idee voor een boek over Oostenrijkse wijn iets anders moois opgeleverd: via allerlei gedachtenkronkels kwam ik dit weekend uiteindelijk uit bij het besluit mijn eigen bedrijf in de steigers te zetten. Vinifera Text heb ik het gedoopt. Ik bied mijn diensten aan voor correctie en redactie van teksten over wijn. Ook artikelen in opdracht wil ik gaan schrijven, voor Nieuwsbrieven, prijscouranten, websites en dergelijke. Daarnaast wil ik wijnhandelaren graag helpen met de redactie van hun websites, zowel tekstueel als inhoudelijk. En voor een mooi verhaal over de geschiedenis van een wijnfirma bent u bij mij ook aan het juiste adres. Zodra mijn homepage in de lucht is, ben ik van plan actief te gaan werven. Wordt vervolgd dus.

En wat betreft die Oostenrijkse wijnen: vandaag dook het boekje van Duijker toch gewoon op in de boekenkast: De Donaulanden, verschenen bij Het Spectrum naar aanleiding van de AVRO-serie Passie voor wijnen in 1997. Wel een veelzeggende titel: in 1997 werden de Oostenrijkse wijnen gepresenteerd als onderdeel van de wijnen uit heel Midden-Europa. Roemenië, Bulgarije en Hongarije worden ook behandeld. Verdienden de fantastische Oostenrijkse wijnen geen eigen boek? Volgens mij wel, zowel toen als nu. Perswijn schrijft gelukkig ook regelmatig over Oostenrijkse wijnen, maar een boek, nee, dat is er toch echt (nog) niet in Nederland.

Eik in de Assyrtiko?

Onze wijk heeft sinds enkele maanden een Griekse speciaalzaak waar je kant-en-klare hapjes en – wonder boven wonder – ook wijnen kunt kopen. Van de wijnen haalde ik al eens de zoete van Samos, die wel aardig maar niet groots was.
Dit weekend besloot ik om bij de hapjes (bladerdeeg met spinazie, boerensalade met feta, stokbrood, tzaziki) een droge witte van Santorini uit 2003 mee te nemen. Santorini heeft vooral vulkanische bodem, wat ook in de wijnen tot uiting komt, aldus mijn bronnen. Maker is J. Boutari & Son, een goede producent die vele andere wijnen uit diverse andere gebieden in Griekenland in zijn portfolio heeft. De AOC Santorini (Appelation d’Origine de Qualité Superieure) bestaat uit wijnen van de assyrtiko, volgens sommigen de beste druif van Griekenland. De wijnen zijn uitermate droog, hebben een bleek romige kleur en een ‘grijze’ toon. (De beschrijving pik ik hier even van Nico Manessis in het archief van www.decanter.com).
Hoewel de wijn prima smaakte, zeker als je toch van de documentaires bij The Return of the King zit te genieten, begon me op een gegeven moment iets tegen te staan. Eik, besloten we, een duidelijke overheersende toets van nieuw eik, vanille, die bij het eerste glas nog niet zo was opgevallen (de wijn was iets te koud uitgeschonken), maar bij het bereiken van de standaard drinktemperaturen naar voren kwam.
Jammer, besloten we, jammer. We blijven zitten met de vraag: waarom toch altijd dat eik? Hebben we nu echt het karakter van de Assyrtiko geproefd? Was het eigenlijk wel eik? Iemand ervaring met deze wijn?

Nederlanse wijn

Op de meest onverwachte plekken kom je tegenwoordig artikelen over wijn tegen. Het winternummer van Platteland heeft nu een goed artikel over Nederlandse wijn en dan niet over de reeds bekende domeinen als Apostelhoeve en De Linie, maar over wijnbouw in Nederland in het algemeen. Zelfs een kleine maar informatieve alinea over de geschiedenis van wijn in Nederland, hoera!
Zo langzamerhand komt de wijnbouw in ons land uit de hobbysfeer en begint er een serieuze en professionele tak van landbouw te ontstaan. Er is inmiddels ook al een wijninstituut, opgericht in 2003 om als onafhankelijke stichting de wijnbouw in Nederland te bevorderen. Denk daarbij aan het stimuleren en begeleiden van onderzoek, het verzorgen van publicaties, het organiseren van de Nederlandse Wijnkeuring, het houden van lezingen en dergelijke.
Of die groei van de wijnbouw in Nederland mogelijk is door een stijging van de gemiddelde temperatuur in ons land of door de ontwikkeling van druivenrassen die bestendig zijn tegen ons kikkerklimaat, laat ik maar even in het midden. De geleerden zijn het hier geloof ik ook nog niet over eens.

De wijnbouw biedt niet alleen nieuwe emplooi in de landbouw, ook het toerisme begint er aardig bij te varen, heb ik het idee. Regelmatig zijn er open dagen en proeverijen ter plekke mogelijk. Vooral in de sfeer van eco- en plattelandstoerisme worden bezoekjes aan wijngaarden getipt.

Het aantal druivensoorten dat in ons land is toegestaan is aanzienlijk (ik zeg niet hoeveel, doe maar mee aan de aardige wedstrijd op de website van de Vrienden van het Platteland). Of al deze soorten ook drinkbare wijnen opleveren, is overigens wel de vraag. Hopelijk vindt er in de komende jaren een selectie plaats en ontwikkelen de instanties een soort kwaliteits- en herkomstsysteem zoals dat in België ook al bestaat. Of dat ook per streek georganiseerd moet zijn vraag ik me af. Daar is Nederland toch eigenlijk te klein voor.
De website van de Vrienden van het Platteland biedt nog meer informatie, onder andere een overzicht van artikelen over Nederlandse wijnbouw in de pers. Weer voldoende leesvoer voor saaie momenten op het werk ……

Wijnen van de Vanderbilts

Het hebben van een wijngaard is voor de rijken dezer aarde altijd al een onderscheidend element geweest. Franse koningen bezatten wijngaarden in de Bourgogne, rijke families als de Rothschilds konden zich door middel van het bezit van een wijngaard meer status aanmeten.
Ook in de Nieuwe Wereld gold deze regel. Recent nog las ik in Thomas Pinney’s A History of Wine in America over rijke ‘Amerikanen’ die in de jonge staat California hun geld in druivenaanplant staken. Namen als Stanford, van de Stanford University, komen dan voorbij.
Wel heel bijzonder is de winery van Biltmore Estate, het familie landgoed van de Vanderbilts in North Carolina. Oorspronkelijk zijn de Van der Bilt’s van Nederlandse afkomst. De stamvader was boer op Staten Island, bij New York (toen nog Nieuw Amsterdam). Nazaten bouwden rond 1900 in North Carolina een huis dat geïnspireerd was op wel vier Franse kastelen. Rond 1900 was het echter niet de tijd om een wijngaard te planten: de Verenigde Staten zaten midden in het proces dat in 1919 zou leiden tot Prohibition: grondwettelijk mocht er geen alcoholhoudende drank meer vervoerd worden in heel de VS.
Pas in 1933 volgde Repeal, maar toen had het land wel wat anders aan zijn hoofd dan wijngaarden planten. Economische depressie werd gevolgd door vier jaar oorlog.
Pas in 1971 planten de Vanderbilts hun wijnstokken. Opvallend genoeg, in een staat die voor Prohibition beroemd was om zijn Virginia Dare, een zoetige wijn van de Scuppernong-druif, plantten zij voornamelijk vinifera. Van Pinot Noir tot Cabernet Sauvignon, van Chardonnay tot Riesling. Biltmore Estate heeft zo’n vijftien wijnen, verdeeld over vier ‘merklijnen’.
De website van Biltmore Estate biedt veel interessante informatie. Het lijkt me zeker iets om te bezoeken als je ooit in North Carolina bent, alleen al om de Rivendel-achtige architectuur van de winery-gebouwen. Ik hoor graag de reacties.