Eiswein

Twee dingen dit weekend. Allereerst de tips van het Volkskrant Magazine voor als je Duitsland bezoekt. Tip 10 luidt: 'Bestel eens een wijntje' (het woord alleen al, wijntje). Ik citeer: "Jarenlang schromelijk ondergewaardeerd als bocht met bubbeltjes, geldt Duitse witte wijn vandaag de dag onder kenners als absolute Weltspitze [mee eens, mb]. Van de fruitige Riesling uit het Moezelgebied tot de krachtige Weissburgunder uit Baden: stuk voor stuk genieten. Vergeet ook de Duitse rooie (zoals de Eiswein) niet. Die maakt al een kwart uit van de totale Duitse wijnproductie."
Zie je de misser? Moet toch wel, als wijnliefhebber. Duitse rooie is inderdaad steeds beter. Duitse Eiswein is genieten met een grote G. Maar om Eiswein als een van de Duitse 'rooien' te kwalificeren, huh......

Tweede puntje: ik las op een avond de bundel In vino veritas. Aardig leesvoer, met een paar prachtige verhalen. Helaas ook een paar saaie en een paar slechte. Maar goed. In een van die verhalen kwam ik het volgende tegen: in de vorige eeuw, 'toen dames champagne nog uit brede coupes dronken', zou er een kwastje hebben bestaan waarmee de belletjes uit de champagne geveegd konden worden... (verhaal van Kees Klerks uit 1992). Dit kwastje 'uit oma's kast' intrigeert mij mateloos. Bestond het echt? Werd het echt gebruikt? Zijn er foto's van? Wie er meer van weet, reageer aub!

De Bremer Ratskeller

Als surfend kwam ik onlangs de Bremer Ratskeller tegen: een kelder onder het stadhuis in Bremen die al 600 jaar in gebruik is als wijnlokaal. Dit klinkt misschien wel erg simpel, maar ga maar eens kijken op de website. Het is niet zomaar maar een wijnlokaal, maar een heel complex van restaurant, proeflokaal, wijnwinkel e.d. Hadden we dat in Utrecht onder het stadhuis ook maar! Tenslotte schijnen daar ook de stadswijnkelders geweest te zijn, al heb ik daar nog geen echt hard bewijs van gevonden. Er is in Utrecht wel een rekening uit het midden van de zestiende eeuw waarin de stadswijnbewaarder zijn uitgaven verantwoordt, maar daarin is weinig te vinden van de exacte plaats van die kelder.
Terug naar Bremen: de huidige Raadskelder dateert uit 1405 en bevat nog wijnen uit 1653. Deze wijn, uit Rüdesheim, wordt bewaard in een speciale kelder. Hij wordt helaas niet meer uitgeschonken. Jammer, maar ook wel begrijpelijk. Welke wijnliefhebber zou zoiets nu niet willen proberen?
Sinds de zomer van 2004 staat het stadhuis van Bremen (en dus ook de wijnkelder) op de Werelderfgoedlijst van de Unesco.

White Lie

Hoewel vrouwen al 60% van de wijndrinkers vormen en 80% van de wijn-aankoopbeslissingen maken, schijnt er toch nog speciaal voor vrouwen wijn op de markt gebracht te moeten worden. In Amerika is onder andere White Lie Early Chardonnay op de markt, met minder alcohol en minder calorieën. Zouden er nu echt vrouwen zijn die daar in trappen: 97 calorieën in plaats van 125; 9.8 procent alcohol in plaats van 14.5?

"For all of us who are sort of running around and balancing our families and our careers and all that crazy stuff we have going on, we thought, 'Wouldn't it be great to have a lighter chardonnay that was lower in alcohol that we could feel good about consuming every day and still be able to get up at 5 (a.m.) and take care of the kids or go to the gym?'" said Tracey Mason, of Berringer Wines.

Zie je het voor je: de avond daarvoor een fles White Lie, en dan kun je toch 's morgens om 5 uur op! Maar waarom moet je een hele fles op? Je kunt je ook gewoon beperken tot één of twee glaasjes bij het eten, als je de volgende dag weer vroeg op moet.
Enfin, weer een wijnmerk erbij. En iets om over de schrijven, dat is waar....

Wijn in blik part 2

Tsja, wat zullen we ervan zeggen? Vliegtuigwijn. Veel toast, veel toasty flavors, weinig 'wijn'. Het had alcohol en deed denken aan zwaar geeikte chardonnay. En daar is alles mee gezegd.
Vanmiddag kocht ik twee blikjes Barokes Premium Australian Wine, bin 243, chardonnay semillon. Niet de bubbly variant, die was uitverkocht. 'The taste delivers rich, nutty chardonnay flavours and semillon fruitiness. Nose of honey from classy wines, with a distinctive peach aroma.' Dat staat er op het blikje. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat deze beschrijving bewust zo vaag is gemaakt. Chardonnay flavours: zou er überhaupt wel echte chardonnay aan te pas gekomen zijn? Zeker geen eiken vaten. Dit is mijns inziens een typisch geval van het gebruik van een zakje met houtchips. Het smaakte naar niks. Hooguit geschikt voor bij een sterk rokend kampvuur midden in de bush. En het was nog duur ook: € 3.25 voor 250 ml.
Maar oké, ik ben weer een ervaring rijker. Positief blijven!

Wijn in blik

Drankje van de toekomst? 

De laatste Wijnsuggestie Nieuwsbrief had een item over nieuwe verpakkingen voor wijn. Dat herinnerde me aan het feit dat ik zelf zo'n drie weken geleden al een foto had genomen bij Oil en Vinegar in Utrecht: blikjes chardonnay met bubbels op de toonbank. Ze zien er goed vormgegeven uit. Beter dan menig blikje bier. Misschien smaakt het ook wel zo aangenaam als bier uit blik op een picknick of meegesmokkeld in de bioscoop. Ik ga ze maar eens proberen, die bubbly chardonnays. Moet wel goed koel, vermoed ik. Maar dat zal in blik niet zo'n probleem zijn.

Americana

Allereerst: ik had een proefnotitie van de Estancia Pinnacles 2002 Pinot Noir beloofd. Hier volgt íe dan.
Bij een coq au vin hoort natuurlijk een Bourgogne. Maar als je net een Amerikaanse Pinot Noir hebt gekregen, is het verleidelijk die open te maken bij dit typisch Franse gerecht.
Het viel ons niet tegen, eerlijk waar. We hebben nog wel wat goede Franse Pinot Noir’s liggen, maar ik moet zeggen, deze Amerikaanse mocht er ook wezen. Pinot Noir zoals Pinot Noir moet smaken. Prachtig rood fruit (kersen), elegant, geparfumeerd. Ook een lichte zweem van eiken, die minder werd naarmate de fles langer open was. Ik vond het niet hinderlijk, het was goed in balans met de wijn. Zeker prettig drinkbaar, fris, ook goed te drinken zonder begeleidende maaltijd. Konden we in Europa maar meer van deze Pinot Noirs krijgen! Hoewel… ik weet niet exact wat de prijs is geweest, maar als ik naar de andere wijnen op de website van Estancia kijk zal dat toch zeker zo’n 20 dollar zijn geweest. Niet goedkoop. Maar in Frankrijk heb je voor dit bedrag ook nauwelijks goede Bourgogne meer, helaas. De uitzonderingen natuurlijk daargelaten.

In Amerika zelf wordt het mogelijk makkelijker wijnen via internet te bestellen. Het Hooggerechtshof heeft op 16 mei jl. bepaald dat staten die wel directe verzending naar de wijndrinker binnen de staat toestaan, niet het recht hebben directe bestellingen van consumenten bij een wijnproducent buiten hun eigen staat te verbieden. Iemand in New York mocht tot voor kort alleen rechtstreeks wijn bestellen bij een wijnproducent uit eigen staat. Via internet een doosje uit Californië laten komen was onmogelijk. Deze staten moeten nu beslissen: of ze staan ook verzending van buiten de staat toe, of ze verbieden rechtstreekse verzendingen helemaal, zowel van binnen als van buiten de eigen staat. Er zijn op dit moment twaalf staten waar directe verzending van producent aan consument verboden is.
Rare jongens toch, die Amerikanen.

Benjamin Franklin on wine

Na enige weken onderbreking ben ik onlangs weer verder gaan lezen in het boek Benjamin Franklin: An American Life van Walter Isaacson. Een intrigerende biografie, van een man die veel voor Amerika heeft betekend. Hij was medeopsteller van de Declaration of Independence, verdedigde de Amerikaanse belangen in Londen en Parijs en was daarnaast ook nog eens een praktisch wetenschapper.
En… belangrijk voor dit verhaal: een liefhebber van goed eten en goede wijn. In Amerika dronk Franklin vooral madeira, een wijn die de overtocht goed overleefde en heel oud kon worden. Madeira was dan ook onder diegenen die het konden betalen de meest gedronken wijn in de Amerikaanse koloniën.
Na het opstellen van de Onafhankelijkheidsverklaring en de goedkeuring daarvan op 4 juli 1776 werd Franklin naar Parijs gestuurd om daar de Fransen te bewegen de Amerikanen in hun strijd tegen de Engelsen te steunen. In Passy, bij het Bois de Boulogne, werd Franklin een liefhebber van goede bordeaux en legde hij een aanzienlijke kelder aan, met meer dan duizend flessen sherry, champagne, bordeaux en andere wijnen. Wat zou ik daar graag eens rondgekeken en geproefd hebben….
Franklin’s liefde voor wijn was mij vorig jaar al opgevallen, op ons bezoek van een halve dag aan Philadelphia (veel te kort natuurlijk). We bezochten er Franklin’s Court, de plek waar Franklin's huis op Market Street heeft gestaan. In een ondergrondse tentoonstellingsruimte waren ook wat geschriften van Franklin tentoongesteld, met onder andere een paar uitspraken over wijn. Helaas heb ik die toen niet genoteerd, maar na het lezen van zijn biografie kwam dit alles weer boven. Gelukkig bood ook nu internet weer uitkomst. Op de fantastische website van Lisa Shea – die ik nog eens serieus verder moet gaan doornemen – trof ik een paar uitspraken van Franklin over wijn aan:
'Wine makes daily living easier, less hurried, with fewer tensions and more tolerance' bijvoorbeeld en 'Take counsel in wine, but resolve afterwards in water'.
Bovendien blijkt Franklin zelfs instructies voor het maken van wijn nagelaten te hebben, ook te lezen op Lisa Shea’s website.
Eakins Press, een bibliofiele uitgeverij in New York, geeft een boekje uit getiteld The Bagatelles from Passy, geschreven door Franklin voor zijn Parijse ‘vriendinnen’. Daarin legt hij ondermeer uit waarom de elleboog op een bepaalde afstand van de hand geplaatst is. Een hilarisch stukje proza, waarmee tevens de wijn geprezen wordt.
Hopelijk kom ik in de toekomst meer werk van en over Franklin tegen waarin wijn een rol speelt. Het beeld dat Amerikanen barbaren zijn wat betreft eten en wijn wordt hiermee gelukkig grondig onderuit gehaald.