Nog even nagenieten

Foto's van de diploma-uitreiking Vinoloog van de Wijnacademie, 24 maart 2010 in restaurant Sensa te Den Dolder.
Foto's door alba | fotografie, met dank!

Cava's van Mont-Ferrant

Mont-Ferrant Berta Bouzy Extra Brut
Gemaakt van 28% macabeu, 29% xarel•lo, 28 % parellada en 15% chardonnay gerijpt op hout. Alcoholpercentage 12%, minimaal 24 maanden kelderrijping
Ondanks (of dankzij, waarschijnlijk) het tikje restzoet (vreemd in een extra brut, eerlijk gezegd) een zeer prettige wijn: vol, fruitig en zeer dorstlessend. Het deel Chardonnay in de wijn rijpte zo'n drie maanden op Frans eiken vaten, wat de cava inderdaad een wat donkerder kleur en aroma's van vanille meegaf. De afdronk is wel een beetje kort, maar dat mocht de pret bij de Kedgeree (een aangepast Indiaas gerecht waarin makreel, kerrie, wortel en rijst de hoofdrol spelen).



Mont Ferrant Brut Rosado
Gemaakt van 100% monastrell, alcoholpercentage 12%.
Dat rosé cava ook van monastrell gemaakt mag worden, was ik even vergeten. Maar achteraf verklaart dat natuurlijk die kleur.... Voor dit soort cava's moeten ze misschien een nieuwe categorie invoeren: rode cava ;-)

We proefden zo maar door de week Mont-Ferrant Brut Rosado, opnieuw bij een Indiaas recept, met naan (Indiaas plat brood). De combinatie was niet optimaal, maar de wijn hield stand tegen de pittige curry en de naan met koriander en knoflook.
Verbaasd waren we door de kleur: tamelijk cassisrood; met ook in geur en smaak heel licht een hint van zwarte bessen, zonder een moment zoet over te komen. Deze zijdezachte cava bleek elegant en rond, en zeer prettig om te drinken. En weer met zo'n prettig alcoholgehalte, slechts 12%. Ik let er steeds vaker op, zeker door de week!

Conclusie
Mont-Ferrant in Blanes (bij Girona) maakt mooie cava's. Niet de allerbeste die we het afgelopen jaar gedronken hebben, wel de moeite waard om te leren kennen. Jammer dat de website van het huis zo weinig informatie biedt. En dat terwijl Mont-Ferrant een zeer oude en gerenommeerde firma is, daterend uit 1865, las ik elders. Mont-Ferrant is verkrijgbaar bij Vinos i Cavas; prijs van de rosé is circa 11 euro (zeer goede prijs-kwaliteitverhouding!), de extra brut is circa 17 euro.

Foto hierboven: druivenverwerking bij Mont-Ferrant, afkomstig van deze website.

'Waardevolle' Rhônewijnen

Op 11 en 12 april komen meer dan 50 kleine wijnimporteurs bij elkaar om hun wijnen te presenteren in het Groothandelsgebouw vlakbij het NS-station Rotterdam Centraal. Een klein voorproefje van de kwaliteit die we daar ongetwijfeld gaan proeven, mocht ik afgelopen zaterdag ervaren.

In Restaurant Lemongrass, aan de Scheveningse haven, schonken vier kleine importeurs hun wijnen; de keuken van Lemongrass maakte er mooie hapjes bij. Aanwezig waren Proeflokaal Lemongrass zelf, Bolomey Wijnimport, Rhône Value Wines en Wine from the Alps. Vooral voor die laatste twee importeurs was ik gekomen, hoewel Bolomey natuurlijk ook fantastische wijnen heeft en Lemongrass een aantal leuke verrassingen bleek te schenken. In drie afleveringen een verslag van deze kleine maar fijne proeverij.

Stroomgebied van de Rhône
Dat er langs de rivier de Rhône prachtige wijnen gemaakt worden, wist ik natuurlijk wel: van krachtpatsers als Hermitage en St. Joseph en de Mourvèdres van Bandol tot de rosés van Tavel, bijvoorbeeld. Maar ook hogerop in het stroomgebied, in de Savoie en in Zwitserland, waar de rivier ontspringt, vind je mooie en verrassende wijnen. Bovendien vormen ze een origineel concept voor het starten van een wijnhandel: wijnen uit het stroomgebied van de Rhône. Dat concept werkte vinoloog Marga van Winsen uit, en met succes! In 2009 ging ze na een grondige voorbereiding definitief van start. Met ongelooflijk veel passie presenteerde ze Nico en mij op 20 maart haar wijnen, waarvan een deel overigens uit de Provence komt. Het stroomgebied van de Rhône is hier een daar een klein beetje opgerekt, maar van ons mag dat gerust. Het betekende bijvoorbeeld dat we na jaren weer eens twee rosés proefden om van te watertanden: Château Les Valentines, AOC Côtes du Provence 2008 en de La Badiane Mourvégue, AOC Bandol 2006, beide biologisch. Het was lang geleden dat we die tere kwaliteit van een bleekroze Provençaalse rosé ervoeren! En ook de Bandolrosé wist ons te bekoren: met je ogen dicht hou je deze stevige en kruidige rosé absoluut voor een rode wijn. Wij gaan hem eens proberen bij spiesjes van hertenbiefstuk.


Wit en rood
Marga had naast deze fraaie rosés ook een uiterst origineel en fris aanbod witte wijnen, van de La Badiane Deux Soeurs, AOC Cassis 2007 (zilt en met de geur van rondom de wijngaard gelegen pijnbomen) en de Château Miraval Terre Blance 2008 (vol en fris) van onder andere clairette en bourboulenc tot de topper uit Saint Peray, de Domaine Bernard Gripa Les Figuiers 2007, van marsanne en roussanne (aroma's van caramel, enorm lange afdronk). Al jaren wilden we meer witte (noordelijke) Rhône drinken, en hier was dan een interessante en betaalbare kandidaat. De prijs van € 21,75 is niet niks, maar vergeleken met prijzen van grote huizen uit de noordelijke Rhône is deze wijn zijn geld meer dan waard.

Ook stevige rode wijnen had Marga meegenomen, waaronder de kruidige Domaine des Bousquets, AOC Gigondas 2007 en de bewaarwijn La Tache Cuvée Bladel, AOC Saint Joseph 2007.

Zoals dat gaat op dit soort proeverijen is de aandacht na een wijn of tien, twaalf wel weg; we besloten dan ook een mooi doosje samen te stellen om een aantal wijnen nog eens rustig na te kunnen proeven en er natuurlijk van te gaan genieten bij het eten. Want de wijnen van Rhône Value Wines die we proefden zijn wel stuk voor stuk eetwijnen. Ik verheug me al op ons doosje én op een nadere kennismaking op Grootse wijnen.

Anja Vondenhoff Wijncursussen

Nog een paar dagen, dan krijg ik mijn diploma Vinoloog van de Wijnacademie. Oplettende lezers hebben wel gerealiseerd dat het laatste onderdeel, het proeven, me niet is komen aanwaaien.

Voordat ik weer deelnam aan het examen Proeven in februari heb ik de afgelopen winter dan ook zeer intensief getraind, bij een werkelijk fantastische leraar! Vier keer ben ik afgereisd naar Apeldoorn, waar ik ten huize van mijn docent, Anja Vondenhoff, telkens 12 wijnen of meer proefde, en waar ik stevig door de mangel ben gehaald. Toen bleek opnieuw wat ik al eerder ervaren had: bij de Wijnacademie leer je onvoldoende analytisch proeven. (Ik laat in het midden om welke reden dat is. Het grote aantal deelnemers en de beperkte tijd voor dit onderdeel zijn er in ieder geval debet aan.) Onder andere leer je niet te benoemen wat je in de wijn proeft als effect van een specifiek wijngaardmanagement of een speciale vinificatietechniek. Dat dat wel degelijk mogelijk is, leerde ik van Anja.

Anja is docent aan een groot ROC en recent geslaagd voor de zware Diploma Course van WSET. Op dit moment is zij nog bezig met een scriptie, om van de bekende Duitse wijnuniversiteit Geisenheim de titel Weinakademiker te verwerven. En dat gaat haar zeker lukken!

Anja leerde mij bijvoorbeeld dat je de lange inweking van de schillen in de most wel degelijk kunt zien en proeven. Bij langere inweking komen meer kleur- , geur- en smaakstoffen uit de schil vrij, waaronder tannine. Witte wijnen die langer op hun schillen hebben geweekt, zijn dan ook donkerder van kleur en hebben vaak in de afdronk een bittertje. Lang niet alle druivenrassen kunnen dergelijke inweking goed doorstaan; tref je zo'n bittertje aan, dan moet je in gedachten al een aantal witte druivenrassen uitsluiten of juist bovenaan je lijst zetten.

Ik leerde van Anja ook veel beter te letten op druivenrassen met wat 'vettigheid' in de mond; een Riesling (zonder die vettigheid) is op die manier veel beter van een Grüner Veltliner (met die vettigheid) te onderscheiden. En ook een druif als roussanne (met vettigheid) is hiermee weer iets beter te beoordelen.

Anja heeft niet alleen mij maar ook andere vinologen door het examen technisch proeven geholpen. Ik leerde haar heel toevallig kennen in de tram naar en van het Wijnmarketing Symposium vorig jaar. Veel bekendheid heeft zij nog niet aan haar activiteiten gegeven. Maar aangezien zij haar bijlessen en proefcursussen meer wil gaan uitbouwen, heb ik om haar te bedanken voor het positieve resultaat van mijn lessen, dit stukje geschreven. Ik kan het iedere wijnliefhebber die goed wil leren proeven van harte aanbevelen: Anja Vondenhoff Wijncursussen! Haar website is nog in de maak, maar je kunt haar bereiken onder dit emailadres

Kwartet Franse wijnen

Het ligt al maanden op mijn bureau, en nog steeds weet ik niet wie de gulle gever is! Ergens in de winter van vorig jaar vond ik een kwartetspel op de deurmat, met als onderwerp 'Franse wijnen, van goede komaf'. Het is in prima conditie, en als de kinderen kleiner waren geweest, had ik het zeker al gespeeld. Maar wie gaf me dit leuke reclameding? Wil de echte gulle gever zich melden?
Het kwartet lijkt uit de jaren '70-80 te dateren, als ik af ga op de fotografie en de typrografie. Het werd uitgegeven door Sopexa. Wie meer weet over de achtergrond van dit kwartet: ook daarvoor hou ik me aanbevolen.

In de schaduw van de bosrand

Wandelen door de wijngaarden geeft je een bredere kijk op de aard en de smaak van een wijn dan erover lezen in je luie stoel. Je ervaart dan namelijk zelf hoe een stuk wijngaard ligt: op een helling of in de vlakte, in de schaduw van de berg of in de volle zon, bezaaid met kiezels of juist niet, enzovoorts.

Neem nou de Lage Musenhang in Forst, in de Pfalz: een smal stuk helling, direct onder de bosrand, slechts 8,63 hectare groot. Onder andere Weingut Lucashof bezit er stokken riesling en gewürztraminer.

Moeite met rijp worden
Op de Musenhang hebben de druiven soms echt moeite rijp te worden, vanwege het feit dat de stokken eerder op de dag in de schaduw van de berg komen te staan. Druiven op deze akker blijven regelmatig tot november hangen, om optimale rijpheid te bereiken. Op de Lage Ungeheuer daarentegen, net iets lager op de helling en buiten de schaduw van het bos, staan de druiven een groter deel van de dag in de zon, en kunnen dus veel eerder voldoende suikers ontwikkelen en helemaal rijp worden.

Een Riesling van de Musenhang kan daardoor frisser smaken en hogere zuren hebben. Meestal zijn de wijnen van de Musenhang wat slanker dan die van de Ungeheuer. Daar komt nog bij dat de Musenhang meer kalksteen in de bodem heeft, tegenover bijvoorbeeld basalt in de bodem van de Ungeheuer. Die kalksteen levert een uitgesproken mineralig karakter in de wijnen op.
In 2008 haalden de druiven op de Musenhang door die beschuttere plek nét niet de kwaliteit van een Spätlese, waardoor Hans, zijn broer Klaus en diens vrouw Christine Lucas besloten een Kabinett Trocken te maken, en geen Spätlese.

Combinatie met quiche lorraine
Mij beviel deze Riesling Kabinett Trocken 2008 van de Musenhang zo goed, dat ik twee flessen ervan meenam naar Nederland. Vorig weekend ging er één open, bij de quiche lorraine. Het bleek een geweldig combinatie: de zuren van de wijn konden uitstekend op tegen het vet van kaas, eieren en spek. De mooie fruittonen van de Riesling gaven bovendien een heerlijke afwisseling met de toch wel heftige smaken van de quiche.

Wilde zwijnen
Overigens geeft zo'n akker net onder de bosrand nog meer speciale zorg: in sommige jaren werken de wilde zwijnen zulke hoeveelheden druiven weg, dat de oogst verloren gaat. Dat was in 2009 het geval: er zal geen Gewürztraminer 2009 van de Musenhang zijn op de Lucashof. De zwijnen hebben een feestje gehouden!

Ook nog aan te raden van de Lucashof: Spätburgunder Rosé Sekt! Een heerlijke fruitige Sekt, met veel zacht rood fruit. Jammer dat ik er niets van heb kunnen meenemen.

Meer aanraders: gewoon gaan slapen op de Lucashof, in een van de fraaie kamers, en genieten van het zeer uitgebreide ontbijt. En vervolgens een mooie proeverij bijwonen. Alle wijnen van de Lucashof zijn top!

Bossche erewijn

Net als Utrecht kende ook 's Hertogenbosch zijn stadswijnkannen. Een prachtig exemplaar staat opgesteld in de vaste opstelling van het Noordbrabants Museum, in een van de ruimtes die de leefwereld van de schilder Jheronimus (Jeroen) Bosch illustreren.

In 1398 voerde hertogin Johanna van Brabant het gebruik in om voorname bezoekers te verwelkomen met een bokaal erewijn. In 1630 mondde deze traditie uit in een opdracht van het stadsbestuur van 's Hertogenbosch aan de plaatselijke tingieter Hans Reynniers Rogghe. Hij moest zes tinnen wijnkannen maken, voorzien van het stadswapen en ontving in januari 1631 als beloning 138 gulden, 19 stuivers en 1 oort. Het gebruik om voorname gasten wijn te schenken uit de stadskan, hield stand tot in de 18e eeuw.

De hoogte van de kan is 65.2 cm, de breedte 28.5 cm, meldt de database van de collectie van het Noordbrabants Museum; de inhoudsmaat van de kan weet ik niet precies, maar wordt geschat op zo'n 2 liter. Dat komt aardig overeen met de kannen in Utrecht, die 1,7 liter konden bevatten. (De hoogte daarvan is 67,5 cm).
Je vraagt je dan af hoe dat in zijn werk ging? Werd er een dienaar op uitgestuurd met op zijn handkar een kan wijn? Want een tinnen kan met inhoud moet tamelijk zwaar geweest zijn.
Vanuit mijn studie van de Utrechtse rekeningen weet ik dat de kannen opgehaald werden in de herberg waar de gasten logeerden. En er werd ook een poetsvrouw betaald om de kannen regelmatig te schrobben! Hadden we maar een tekening of prent waar we zo'n dienaar met kan zagen sjouwen...

Foto: Noordbrabants Museum, 's-Hertogenbosch

Cava's van Castell d'Or

Hoeveel cava's ik het afgelopen jaar heb ontdekt in Nederland, weet ik op dit moment niet. Het zijn er in ieder geval heel wat: er is absoluut meer, veel meer dan Codorniú en Freixenet. En eigenlijk ben ik in al die cava's nog zelden echt teleurgesteld. De ene cava is wat expressiever dan de andere; sommige hebben meer restsuiker, andere hebben vooral stevige zuren. Maar allemaal hebben ze zon en vrolijkheid, waar we erg gesteld op zijn geraakt. Zozeer zelfs dat we die zon en vrolijkheid misten in een fles andere bubbels die we laatst dronken – een champagne notabene.....

Castell de la Comanda
Diezelfde zon trof ik ook weer in de cava's van Castell d'Or, onder de naam Castell de la Comanda. Ik kreeg er drie toegezonden van Schouten Import, en proefde er inmiddels twee, een Brut en een Brut Rosé. Beide waren het wat strengere cava's dan ik inmiddels heb leren kennen, met stevige zuren. Voor sommige mensen misschien iets te zuur, maar ik vond ze heerlijk verfrissend. Ook het alcoholpercentage van slechts 11,5% beviel goed, evenals de druivenrassen. De Brut is gemaakt van 50% macabeo en 50% parellada, de Brut Rosé van 100% trepat.

Macabeo levert bloemigheid en een matig alcoholpercentage, parellada frisheid en levendigheid. Dat in de assemblage van de Brut geen xarel.lo zat, was wel te merken. De wijn miste iets aan structuur, en ik zou hem niet al te lang laten liggen. (Over het algemeen zorgt toevoeging van xarel.lo voor meer rijpingspotentieel). Het was verder een wijn waarbij je graag iets eet: schaal- en schelpdieren bijvoorbeeld!

De trepat was uitzonderlijk kersenrood voor haar doen: meestal heeft trepat een bleekrose kleur. Waarschijnlijk hebben de schillen hier wel enige tijd meegeweekt, wat ook het kleine bittertje zou kunnen verklaren. De trepat viel zeer in de smaak bij mijn collega's (en bij mij), die hem ter ere van mijn behaalde examen afgelopen donderdag geschonken kregen. 'Niet zo zoet', en 'lekker fris', waren enige van de commentaren.

Tien coöperaties
Castell d'Or is een samenwerkingsverband van tien Catalaanse coöperaties die tussen 1900 en 1950 zijn opgericht. De aangesloten wijnbedrijven willen door gezamenlijke inspanning beter functioneren. Het doel van een speciaal opgeleid team van specialisten is een zo hoog mogelijke kwaliteit te bereiken die tevens optimaal aan de eisen van de consument voldoet.
Voor het wijnmaken, het bottelen en de verkoop wordt nauw samengewerkt, om zowel de nationale als de internationale markt goed te kunnen bereiken. Wijnmaken vindt plaats op diverse plaatsen in Catalonië; iedere plek heeft zijn eigen karakteristieken wat betreft bodem, klimaat, hoogte enzovoorts. De wijnen van Castell d'Or dragen geen algemeen stempel, maar zijn een uitdrukking van het gebied waar ze gemaakt worden, en vallen onder de desbetreffende DO. De coöperaties werken hoofdzakelijk met inheemse druiven.

De kelders van de groepsleden zijn bovendien vaak architectonische hoogstandjes, in veel gevallen ontworpen door tijdgenoten of volgelingen van Antoni Gaudí, zoals Cèsar Martinell en Domènec i Muntaner. De inrichting van de kelders is uiterst modern, met nieuwe installaties en machines. Vooral de kelder waar de cava's van Castell de la Comanda worden gemaakt, El Cellar Barberà de la Conca, is beroemd: hij staat bekend als 'kathedraal van de wijn', ontworpen door Cèsar Martinell. Castell de la Comanda is gevestigd in Conca de Barberá, een wijngebied net even ten zuidwesten van de Pénèdes, waar de meeste cava gemaakt wordt.

Glad en gepolijst: de wijnen van de Nieuwe Wereld

Het is opvallend hoe dingen soms samenkomen. De afgelopen weken las ik het boek van Alice Feiring, The Battle for Wine and Love. In dit boek schrijft Feiring, onder andere wijnschrijfster voor The New York Times en de San Francisco Chonicle, over haar zoektocht naar ‘authentieke’, traditionele wijnen. 'I want my wines to tell a good story. I want them natural and most of all, like my dear friends, I want them to speak the truth even if we argue'.

Feiring zet zich daarmee af tegen wijnen die steeds meer op elkaar gaan lijken, die gedreven worden door overrijp fruit, moderne technologie, toegevoegde gisten en enzymen. Ook moet ze niets hebben van de drang om Parkerpunten te verzamelen. De ondertitel van haar boek luidt dan ook: How I Saved the World from Parkerization. Zelf is ze ervan overtuigd dat het wijncriticus Robert Parker jr. is die verantwoordelijk is voor het verdwijnen van de ‘traditionele’ wijnen: wijnen die je met plezier drinkt, waar je niet van op je kop gaat staan en die niet vervelen. Of dat ook echt zo is, is een discussie die ik (nog) niet wil aangaan. Waar het me hier om gaat, is iets anders.

Nieuwe Wereld
Zelf heb ik natuurlijk ook dat verschil wel opgemerkt tussen wijnen van een ambachtelijke, biologische werkende wijnboer in Duitsland of Frankrijk en de fruit-, alcohol- en/of tanninebommen van andere werelddelen dan Europa. We noemen die andere werelddelen meestal de Nieuwe Wereld, hoewel ze in Chili en Argentinië al in 1550 wijn produceerden en in Zuid-Afrika in 1652 de eerste stokken de grond in gingen.

Recent heb ik dat verschil opnieuw ervaren in een proeverij waar een twintigtal wijnen uit de Nieuwe Wereld op tafel stonden: uit Zuid-Afrika, Californië, Australië, Chili, Argentinië en Nieuw-Zeeland. Het waren niet de kleinste namen die we proefden: Banrock Station, Villa Maria, De Rothschild, Bernardus, Vergelegen...

Geen extra glas
Nadat we alles geproefd hadden, keken we (Nico, een bevriende vinologe en ik) elkaar aan en constateerden dat we nou niets écht geweldig vonden. Van geen enkele wijn hadden we de neiging er nog eens lekker een glas van in te schenken. We hadden wel onze voorkeuren: de Mapu Reserva 2007 van De Rothschild en de twee wijnen van Jean Bousquet, Chardonnay en Cabernet Sauvignon. Maar dat waren nu net de meest Franse van al die wijnen! Beide huizen zijn in Zuid-Amerika opgericht door Franse moederbedrijven, en maken wijnen die veel Europeser zijn dan veel andere Nieuw-wereldse wijnen.

Alle andere wijnen waren of te zoet (Lorendona, Californië), hadden te veel hout (Bernardus, Californië), waren te alcoholisch of te overrijp. Vrijwel geen van de wijnen bood spanning, elegantie (met uitzondering van de genoemde drie), geen wijn nodigde uit tot nog een glas. Er hing een soort ‘sameness’ over al die wijnen, er miste een bepaald fris karakter dat ik nauwelijks in woorden kan vatten. Ik denk aan de geproefde wijnen als glad en gepolijst, zonder uitdagingen. Dit in tegenstelling tot wijnen met verborgen kantjes, kleine hoekjes, smaken waarover je iets meer wilt nadenken, die tot nadenken aanzetten. Niet dat de geproefde wijnen slecht waren, integendeel. Het waren allemaal keurig gemaakte wijnen. Maar misschien was dat het wel: ze waren soms te perfect, te glad….

Niet spannend
Het lijkt me dat Nieuw-wereldse wijnen dus echt een ander karakter hebben dan veel Europese wijnen. Een karakter bovendien dat mij niet tegenstaat, maar dat ook niet speciaal aantrekkelijk is. De wijnen zijn voor mij niet spannend genoeg: ze missen iets.
Of dat komt door alle bewerkingen die Alice Feiring aan dergelijke wijnen toeschrijft? Het toevoegen van zuurstof tijdens de rijping, het bewerken met enzymen en gemodificeerde gisten en het de-alcoholiseren? Ik denk het wel, maar ondanks mijn net verworven vinologenschap weet ik het niet zeker. Hoe meer je leert, hoe meer je beseft hoe weinig je toch eigenlijk weet....

Overigens een echte aanrader, dat boek van Feiring: The Battle for Wine and Love or How I saved the World from Parkerization, Boston – New York 2008.

Spannende wijnen op unieke beurs

Voor mij zijn de leukste wijnen de wijnen die je 'vindt', die je weghaalt bij een speciaalzaakje of kleine importeur, en die niemand anders kent. Nou ja, niemand..... je snapt wel wat ik bedoel. Ik hou gewoon van het spannende, het ongewone, het verrassende in wijn. Die wijnen vind je niet in de supermarkt, maar wel bij kleine, gespecialiseerde importeurs, die uit een passie voor de wijnen van bijvoorbeeld Hongarije, Duitsland of Catalonië een bedrijfje gestart zijn, soms nog naast een andere (fulltime) baan.

LinkedIn
In de afgelopen jaren heb ik veel van deze kleine importeurs ontmoet, en met een aantal heb ik geproefd, geluncht en uitgebreider kennisgemaakt. Sommigen zijn zelfs opdrachtgevers geworden. Hun passie staat voorop, geld verdienen met de wijn is vaak van ondergeschikt belang – al is het natuurlijk wel handig ;-)
Daarom vind ik het ook heel erg leuk dat vijftig van die liefhebbers elkaar gevonden hebben via LinkedIn. Net zoals ik mijn Vrouwen in de wijn-groep heb kunnen oprichten via de sociale media, zo hebben deze mensen elkaar gevonden dankzij de mogelijkheden van internet. Enkelen zetten het initiatief op, dat al snel enthousiast opgepakt is door Perswijn. Met de vakkundige ondersteuning van André Sauerbier, verantwoordelijk voor alle Perswijn-evenementen, is binnen een paar maanden een idee omgezet in actie. Kleine importeurs, die normaal gesproken geen geld hebben om zich te presenteren op dure beurzen en chique proeverijen, hebben zich aaneen gesloten en organiseren op 11 en 12 april in het Groothandelsgebouw in Rotterdam een spetterende proeverij. Er is zelfs een YouTube filmpje gemaakt ter promotie.

Op de proeverij laten de importeurs hun wijnen proeven aan consumenten (zondag) en aan vakhandel en horeca (maandag).

Bijzondere wijnen
De kleine wijnimporteurs (KWI) bieden wijnliefhebbers en professionals iets bijzonders: ze werken met kleine producenten, die veel aandacht besteden aan het terroir, om de smaak van de regio in de fles te krijgen. Door de kleine schaal van een KWI – meestal zijn het eenmanszaken met minder dan 75.000 flessen import - kan de importeur bovendien veel persoonlijke service leveren. De wijnen zijn vaak uniek en op beperkte schaal verkrijgbaar. Het traject van wijngaard naar consument is kort. Deze importeurs kennen hun leveranciers én hun klanten vaak nog persoonlijk. De meeste importeurs hebben zich gespecialiseerd in een land of een streek, waarin ze volkomen thuis zijn. En hoewel ze allemaal anders zijn, is de passie en de gedrevenheid bij iedereen hetzelfde.

Daarom: komt allen op 11 of 12 april naar Rotterdam, en proef wat er nog meer is aan wijn in Nederland!

Kaartverkoop en informatie
Kaarten voor het evenement zijn verkrijgbaar via www.perswijn.nl/kwi waar ook alle informatie te vinden is.
Data: 11 april 2010 (consumenten) en 12 april 2010 (pers en horeca)
Tijd: 12.00 uur – 17.30 uur (beide dagen)
Locatie: Zalencentrum Engels (Groothandelsgebouw) 8e etage, Rotterdam
Prijs: € 17,50

Bacchus uit Esch

Het Noordbrabants Museum heeft in de collectie diverse voorwerpen die met wijn te maken hebben. In het najaar zal daar één en ander van te zien zijn op de tentoonstelling A la c'Arte. Het Bacchus-beeldje hieronder heeft echter een plaats in de vaste opstelling, en is van prachtig oranjerood barnsteen. In een oude krant, verschenen ter gelegenheid van de opening van het museum op de huidige locatie, in 1985, vond ik dit artikeltje. Het spreekt voor zich, maar je vraagt je wel of in wat voor contekst het gebruikt is.... Klik even op de afbeelding om het artikeltje beter te kunnen lezen.

Vinoloog van de Wijnacademie

Dit is natuurlijk geen blogonderwerp, maar voor alle mensen die niet op Twitter zitten en al die jaren met mij meegeleefd hebben: ik heb zojuist het bericht gehad dat ik geslaagd ben voor het proeftechnisch examen van de vinologenopleiding. Hiermee ben ik officieel vinoloog!

Mijn rondedansje door de kamer was vast komisch om te zien, en de buren zullen wel gedacht hebben dat er een indianenstam ronddanste achter die muur.
Maar vanavond gaat de champagne open! Het wordt die heerlijke biologische champagne van Leclerc Briant. Nu nog leuker om te drinken, omdat het boek van Alice Feiring, The Battle for Wine and Love, me heeft doen beseffen hoe bijzonder biologisch werken in de Champagne wel niet is. (Over dat boek later meer.)

Proost allemaal, en bedankt voor alle steun de afgelopen jaren!

Cava Marc Mir

Zo af en toe moet je je mening bijstellen: een heel jaar heb ik beweerd dat cava's van niet-traditionele druivenrassen niet zo hoefden voor mij. Onlangs openden we er echter eentje van de firma Rosell Mir, een brut nature gemaakt van pinot noir, chardonnay en macabeo. Tsjonge, dat was genieten!

In het glas een licht amberkleurige wijn, met een roze gloed en een stevige mousse; notige aroma's, met een beetje gist en een tikje zacht rood fruit. In de mond was deze cava fris, vol en vlezig, met een bittertje van kinine, misschien zelfs meer iets van bitter lemon. Wat mij betreft: een erg mooie cava, waar uitstekend een toast mee uit te brengen is. Of die je opentrekt na een dagje zeilen in het zonnetje; of als er plots vrienden langskomen die je lang niet gezien hebt; of als je een nieuwe opdracht hebt binnengehaald; of....

Rosell Mir is een huis met een lange traditie, gevestigd in Subirats, net even buiten het cavacentrum Sant Sadurni d'Anoia. Vijftig hectare wijngaard zijn in eigen bezit, met een mix van traditionele en internationale rassen. Voor rode stille wijnen worden soms druiven aangekocht. Volgens de website gaat de familiegeschiedenis terug tot 1474. De naam van deze cava, Marc Mir, verwijst naar een beroemde voorvader uit de 19e eeuw.

Marc Mir i Capella werd in 1851 in Barcelona geboren. Hij werd burgemeester en parlementslid, schreef over landbouwaangelegenheden en was de drijvende kracht achter de grote wijngaard-herplantingen na de ravage van de druifluisepidemie aan het eind van de 19e eeuw. Marc Mir was verder de organisator van het eerste Spaanse wijncongres, gehouden in 1898 op Can Guineu, in bezit van de familie Mir. Marc Mir stierf op 29 december 1903 en liet acht kinderen na.

De cava's van Rosell Mir zijn te koop bij Vinos i Cavas. De prijs ligt rond de 14 euro. Hoe doen ze dat toch, daar in Spanje....

Geproefd: Gallo en Saint Paul le Marseillais

Een van 's werelds grootste spelers in de wijnindustrie is E.&J. Gallo. In Californië probeerden we af en toe een wijn van deze gigant, maar meestal vonden we ze te zoet of te hoog in alcoholgehalte. Over het algemeen zijn ze wél goed gemaakt, maar gewoon niet onze smaak. Toen Gallo onlangs in een persbericht aankondigde dat ze hun lijnen vernieuwd hadden, raakte ik echter nieuwsgierig naar de proefflessen.

Het werd een week van uitersten: enerzijds proefde ik de ongelooflijk zuivere biodynamische wijnen van La Vialla, anderzijds waren er de fabriekswijnen van Gallo, die hun eigen plek op de wijnmarkt hebben. Ik hoop dan altijd maar dat Gallo-drinkers ooit een stapje gaan 'upgraden', en leren openstaan voor wat meer karakter in wijn bijvoorbeeld.

Saint Paul le Marseillais
We hebben de hele reeks doorgeproefd, soms met bezoek, soms met zijn tweeën, en soms ook naast een paar wijnen uit Frankrijk. Dat betrof de wijnen I, II, III en IV van Saint Paul le Marseillais, om precies te zijn. Zoveel de Amerikaanse als de Franse wijnen vielen naar mijn inschatting in dezelfde categorie van 'makkelijk drinkbaar'; daarom vond ik het wel leuk ze naast elkaar te zetten.


Om met de Franse wijnen te beginnen: die haalden we er blind direct uit! Allemaal correct gemaakte frisse wijnen, maar met een heel andere fruitstructuur dan de Amerikanen. Veel 'slanker', 'wijniger' zou ik bijna zeggen. Voor alle wijnen van Saint Paul le Marsaillais geldt: heerlijk op de camping, uitstekend bij de barbecue. Maar aan kwaliteit valt hier ook nog te winnen. Bijvoorbeeld de witte, nummer I, van de druivenrassen terret en bourret. Beide zijn druiven met zeer hoge opbrengsten in de wijngaard; waarschijnlijk levert een iets strengere aanpak van de wijngaarden hier betere wijn op. Als ik echter op de camping van Saint Paul le Marseillais (in het Franse departement Hérault) zou staan, zou ik 's avonds niet ver hoeven lopen voor een glaasje bij het eten: prettige wijnen zijn er onder handbereik.

Negen maal Gallo
Dan de Gallo's. Hier bleken er ondanks het toch sterk fabrieksmatige karakter wel een paar te zijn die in de smaak vielen (inclusief bij dochterlief). Voor wit was dat de Pinot Grigio, een recente toevoeging aan het assortiment. Pinot Grigio is aan een opmars bezig in de VS en ieder zichzelf respecterend wijnbedrijf lijkt Pinot Grigio te moeten maken. In niets lijken deze wijnen op de Italiaanse naamgenoten, en eigenlijk ook niet op wat wij Pinot Gris noemen. Maar deze wijn had een volheid die nu eens niet alleen van alcohol kwam, maar ook van prettig rijp fruit. De Pinot Grigio mocht blijven van ons.

Voor rosé viel onze keuze op de Syrah, de droogste van de drie. De White Zinfandel en Grenache zoals Gallo ze maakt zijn eerlijk gezegd niet onze smaak: veel te zoet! En dat terwijl grenache elders heerlijke pittige rosés kan opleveren. Ook dochterlief verkoos de pittige Syrah. Haar hoef je dus in ieder geval al niet te lokken met dat zoete spul...

Bij de rode wijnen hadden we lichte voorkeur voor de Zinfandel, al vonden we hier de rode jammigheid in al de wijnen iets te veel overheersen om ze prettig te laten zijn. Tussen de Merlot en Cabernet Sauvignon viel nauwelijks onderscheid te proeven, maar beide zouden op een tuinfeestje nog wel te genieten zijn.

E. & J. Gallo
De portfolio van E. & J. Gallo Winery bestaat uit de Californische merken Gallo Family Vineyards, Turning Leaf, Redwook Creek, Barefoot en Carlo Rossi. E. & J. Gallo Winery heeft haar hoofdkantoor in Modesto, Californië en is nog altijd een familiebedrijf, met meer dan 4.500 medewerkers wereldwijd. Vandaag de dag werken er 16 familieleden van drie generaties in het bedrijf. In 1974 heeft het bedrijf Gallo International opgericht dat inmiddels kantoren heeft in Tokyo, London, Frankfurt, Miami, Mexico City en Toronto. September 2009 heeft E. & J. Gallo Winery Walraven|Sax aangesteld voor de marketing en distributie van haar wijnen in Nederland.

De Gallo Family Vineyards wijnen 2008 zijn verkrijgbaar bij Dirk van den Broek, Jumbo, C1000, Super de Boer, Sanders, Poiesz, Plus, Coop, MCD, Vomar, Hoogvliet, Spar.