Gekoelde glazen

Mijn vraag over het glas in de soepkommen op een 18e-eeuws schilderij heeft leuke reacties opgeleverd, onder andere via Twitter. Van Astrid kreeg ik deze fraaie foto's opgestuurd van een glazenkoeler uit het begin van de 19e eeuw (rond 1810), afkomstig uit Engeland. Grappig hè, in een tijd zonder elektrische ijskasten goot je dus een schaaltje vol ijskoud water (of stukjes ijs, uit de ijskelder op het landgoed) en koelde daarin je glazen. Voor de flessen waren er overigens ook koelers! Daarvan leg ik een database aan van alle schilderijen waarop ik ze tegenkom.
Maar deze glazenkoelers kende ik nog niet. Het zit er dik in dat die soepkommen van een week geleden dus ook als koeler dienden!

N.B. Ik lees een uurtje later in La Cave de Josephine, over de wijnkelders van keizerin Josephine, echtgenote van Napoleon. Deze prachtige catalogus bevat afbeeldingen van diverse glazenkoelers én flessenkoelers. Een van de glazenkoelers is een rond bakje precies groot genoeg voor één glas. Het lijkt wel wat op de soepkommetjes op het schilderij van Jean-Francois de Troy!

Arrels Blanc Jove - Wijn met wortels

Je zou het soms vergeten, maar rondom Barcelona maken ze niet alleen bubbelende cava, maar ook stille wijnen. Die traditie gaat eeuwen terug, nog verder dan de Romeinen. In een grot in het dorpje Begues, op het terrein van cavahuis Montau de Sadurní, zijn nog niet zo lang geleden zelfs druivenpitten gevonden uit circa 1500 voor Chr.

Cava is er sowieso pas sinds de tweede helft van de 19e eeuw. Veel cavahuizen van nu zijn nog weer later ontstaan: na de Tweede Wereldoorlog bijvoorbeeld (veel middelgrote bedrijven), of zelfs pas in de jaren '70-'80 van de 20ste eeuw (kleine familieondernemingen).

En dan zijn er ook nog de huizen die al sinds eeuwen wijn maken, maar pas in de jaren '80 dankzij Spanje's toetreding tot de EU overgegaan zijn op commercialisatie en gebottelde wijn. Zo'n huis is het hierboven genoemde Montau de Sadurní, in Begues. Al in 1542 wordt de familie Sadurní genoemd, in een oude oorkonde die nog altijd trots in het restaurant van het landgoed getoond wordt. Eeuwen werd op de masia alleen wijn voor eigen gebruik gemaakt (en misschien wat voor verkoop aan de buren). In en om het oude huis staan nog allerhande werktuigen en persen opgesteld die getuigen van die lange wijnmaakgeschiedenis. In de 20ste eeuw werd ook wijn in bulk geproduceerd, om pas rond 1980 met kwaliteitswijn en cava te beginnen.

Van Montau de Sadurní proefde ik recent de Arrels Blanc Jove 2009, een frisse witte wijn van hoofdzakelijk xarello. In de neus heel bloemig, met hints van perzik, bloesem en andere zachte tonen. In de mond fris en vol, met een prettige afdronk. Echt een wijn voor alledag en ieder moment, zonder simpel te zijn. Arrels bekent 'wortels' in het Catalaans. De naam verwijst naar lange geschiedenis van de Sadurní-familie en de uitgebreide stamboom, waar de familie uitermate trots op is. Niet iedereen kan zijn stamboom tenslotte terugvoeren tot 1530!

De wijnen en cava's van Montau de Sadurni zijn nog niet in Nederland verkrijgbaar.

Boekrecensie: Wat proef ik?

Het verbaast me altijd hoeveel boeken er over wijn verschijnen. Is alles niet al een keer beschreven? Zijn er niet al genoeg informatieve boekjes? Maar titels raken uitverkocht, nieuwe generaties wijnliefhebbers groeien op en de behoefte aan handige en compacte informatie blijft. Op die behoefte speelt het boek Wat proef ik? van Peter van der Meer en Frederike van Oostveen in.

De ondertitel luidt: Wijn is zoveel lekkerder als je er meer van weet. En om meer te weten, kun je als beginnend wijnliefhebber inderdaad goed uit de voeten met dit aardige boek. Stijlvol en verhelderend geïllustreerd, rustig vorm gegeven, met een vrij complete inhoud, dat karakteriseert het boek in één regel. Veel onderwerpen worden behandeld: aroma's in wijn, de smaak van wijn, wijn kiezen en beschrijven, wijn bewaren, etc.... Vooral aan proeven en proeftechniek wordt veel aandacht besteed, zodat de proever en lezer van het boek leert te omschrijven wat hij of zij in een wijn meent te ruiken en te proeven. De flaptekst spreekt dan ook over een praktisch opzoekboek 'als gebruiksaanwijzing bij wijnkeuze en als 'werk'-boek bij het thuisproeven.'

De informatie in het boek is over het algemeen correct, al zouden in de détails soms nog wat nuances aangebracht kunnen worden. Maar ik ga niet zeuren over pietluttigheden: al met al is Wat proef ik! een aardig boek, waar wijnliefhebbers die meer willen weten over het proeven van wijn veel aan zullen hebben.

Peter van der Meer en Frederike van Oostveen, Wat proef ik!, Unieboek / Het Spectrum 2010
isbn 978 90 475 1331 5
prijs € 14,99


Wat proef ik?
P. van der Meer & Oostveen, F.



Verkrijgbaar in boekhandel en bij Bol.com

World Synchronized Tasting: Sud de France-wines

A synchronized world-wide tasting, of wines from the south of France. What an interesting initiative of the promoting body of wines from Languedoc-Roussillon, Sud de France. I received my invitation to participate nearly two months ago, and was very honoured. My blog is read internationally! Always nice to find out.

Synchronized in this case means that 90 bloggers and journalists publish their articles about the selected wines on the same day and time: Monday June 21st, 11 am.
I tasted my wines over the course of several weeks, mostly with a meal. That way, you get a better impression of a wine's possibilities than tasting it by itself.

Sparkling
Three weeks ago I received a big carton with five intriguing bottles of wine. Four were new to me, but the Grande Cuvée 1531, Crémant de Limoux Brut from Sieur d'Arques was not. Only a couple of weeks earlier we finished a bottle. We tried the new sample bottle for the synchronized tasting last week: fresh, lots of sweet apple scents, a hint of citrus in the nose. On the palate an easy-going, not to difficult wine, with not too aggressive bubbles, slight notes of yeast and a little bit too much residual sugar for my taste. But with only 12% alcohol a good wine to enjoy during the week, when work starts early again the next day.

Why a synchronized tasting, you may wonder? Sud de France, the umbrella brand for wine and food products from Languedoc-Roussillon, is celebrating its fourth anniversary. With the Sud de France brand, wines and food of the South of France are becoming more and more visible throughout the world. And with reason, because the quality is mostly very good.


Red
The red wine included in the carton, Dromadaire 30670 from 2006, a vin de pays, or better, IGP (Indication Géographique Protégée), went with me to a BBQ with knowledgeable wine friends. And we all agreed: this is a very good example of what a red Languedoc wine should be. A blend of syrah and grenache, with lots of forest fruit in the nose and on the palate. Someone even compared the nose to Forest Fruit Tea, which I considered a very nice description. Easy to drink, but with enough complexity to please also the more advanced wine lover. Tannins and fruit are balanced very well, and the sun is coming through with every sip, without the wine becoming too jammy or overripe. Just lovely!

White
Red wines make up 69% of the production in Languedoc-Roussillon, followed by rosé at 18% and white at 13%. Red grape varieties include local ones like syrah, grenache, carignan, mourvèdre, but also pinot noir and cabernet sauvignon. For white wines, the local grapes have stiff competition from chardonnay and sauvignon blanc. The Cigalus 2008 by Gerard Bertrand is mostly made up of chardonnay, while viognier and sauvignon blanc give very nice 'extras' to the wine. We tried the wine with an adapted kedgeree: rice, smoked mackerel, boiled egg and Indian spices. And the combination was extremely good! Light yellow in the glass, tropical fruit and citrus on the nose and on the palate fresh acidity mixed with tropical fruit, lemon, vanilla. Complex and exciting, with a good finish.

Rosé
Languedoc-Roussillon is a very popular holiday area. The sun, the landscape, the wines, the Mediterranean, picturesque harbours and worldly resorts all add to the attraction. Very popular on the campsites and terrasses is of course rosé. The Fruité Catalan which was included in the box was a nice, fruity and well-structured rosé, but not too memorable. Luckily there was almost no residual sugar, so it's a good wine for parties and picknicks.

Sweet
The last bottle to taste was the sweet wine, Mas de Madame 2006, Muscat de Frontignan. Sweet wines, or vins doux naturels as this type is called in French, are not only drunk with desserts, as we do in The Netherlands, but also as an aperitif, lightly chilled of course. The wine is made from the grape variety Muscat à Petit Grains; the maximum yield per hectare is 28 hl for Muscat de Frontignan. During fermentation of the must, the winemaker adds alcohol to the grape juice, halting the transformation of sugar into alcohol and thus retaining some of the fruit's natural sweetness.
We tasted our bottle of Mas de Madame with fresh raspberries from the garden, strawberries and ice cream. This wine disappointed us: although it smelled intriguing, with hints of basil and cloves, and not too sweet, on the palate it turned out to be uninteresting, just sugar and alcohol. The wine lacked a balancing acidity and had no after-taste whatsoever. A sad ending of the Sud de France tasting. But on the positive side: we have discovered two new wines to remember: Dromadaire 30670 and Cigalus!

Over cava met chardonnay en met kaas

Een evenement met 18 importeurs of producenten van cava, dat mocht ik natuurlijk niet missen! Op 16 juni organiseerde Vinos de Espana in samenwerking met Ghislaine Melman een eerste cava-event in het Scheveningse Kurhaus. Na mijn cavaspeurtocht van afgelopen anderhalf jaar en het reisje naar San Sadurní d'Anoia en Vilafranca stemt het me heel tevreden dat cava nu toch eindelijk meer bekendheid in Nederland gaat genieten. En het evenement heeft me ook weer nieuwe dingen geleerd. Zoals het feit dat ik cava met chardonnay toch wel ben gaan waarderen én dat cava uitstekend combineert met kaas!

Chardonnay
Het liefst drink ik een Brut Nature van de drie traditionele druivenrassen: parellada, macabeu en xarel.lo. Maar een paar procent chardonnay erbij kán ook best interessant uitpakken!
Bijvoorbeeld in de prettige en frisse Brut Nature van Bodegas Parato (Icarius), waar 7% chardonnay aan de bekende mix is toegevoegd. Waarom ze dat doen? De antwoorden verschilden nogal. Bij Bodegas Parato vertelden ze me dat het om de volheid van de wijn ging, dat beetje extra, de bite. Dat laatste vind ik niet overtuigend, maar goed.


Bij Heretat Mas Tinell (Van Broekhuizen) – met hun geweldige Brut Nature Reserva Carpe Diem 2004 en de Extra Brut Cristina Gran Reserva 2004, geschonken bij het huwelijksdiner van de Infante Cristina - gaf men gewoon eerlijk toe dat iedereen het doet, dus zij ook. Sinds Codorniú er mee begon, om een stijl cava te maken die dichter bij champagne ligt, zijn velen hen gevolgd, uit marketingoogpunt.
Bij de stand van Castillo Perelada (Noordman), waar ik apart nog op terug kom, gaf men er nog een andere reden: door chardonnay zou cava langer houdbaar blijven. Hmm, al helemaal niet overtuigend, want ik heb cava's op van alleen parellada, macabeu en xarel.lo die vijf jaar op de latjes (rima) hebben gelegen, en geweldig waren. De waarheid ligt waarschijnlijk ergens in het midden, zoals zo vaak.

De beste cava's waar chardonnay aan toegevoegd was, waren voor mij de Gran Reserva Extra Brut Cuvée Antonio Mascaró en Reserva Brut Monarch, beide van Mascaró (CasaCava) én diverse cava's van het biodynamisch werkende huis Eudald Massana Noya (Bourgondisch Lifestyle). Dit huis vond ik echt een ontdekking. Alle cava's waren heel zuiver en fris. Bovendien trof ik vooral in deze cava's weer die zon, die ik zo typerend voor een goede cava vind.

Kaas
Daarbij kwam verder nog dat de cava van Eudald Massana Noya geweldig combineerden met de diverse kazen die René Koelman erbij serveerde. Nooit gedacht dat kaas en cava zo'n goede combinatie zouden vormen. Als absolute topcombinatie was er de Cava Brut Nature Mil.leni Ecologico (met chardonnay!), met een stukje IJsselsteinse Romero: to die for! Romero is een harde rauwmelkse boerenkaas uit IJsselstein en heeft 6 maanden gerijpt in rozemarijn. De IJsselsteinse kaasmaker liet zich inspireren door een Spaanse kaas! Deze cava combineerde ook prima met Napoleon, een schapenkaas uit de Pyreneëen.

Dan was er nog de Cava Brut Familia, een frisse, wat appelige cava met citrustonen, die uitstekend combineerde met een cabra granja, geitenkaas uit midden-Portugal. Tsjonge, wat zijn er toch een lekkere en bijzondere kazen, en wat combineert dat goed met cava.


Als laatste nog één kaas-cavacombinatie: Cava Brut Nature Familia met Achels Blauw, een Nederlandse blauwschimmelkaas. De cava had tonen van koffie in de neus, was fris en opwekkend en gemaakt van de traditionele drie rassen. De combinatie met een blauwschimmelkaas verraste me enorm. Ik vroeg René hoe hij de combinaties maakt: gewoon op gevoel! Hij kent de kazen en de cava's, gaat in zijn hoofd de smaken af en combineert dan. Ik heb nog een boel te leren!

N.B. Toevoeging 20 juni: via Twitter leerde ik nog meer kaas-cavacombinaties. @grapesflavours meldde mij nog een favoriete combinatie: Gorgonzola met cava (maakt het geheel romig in je mond) of Langres met cava! Ze dronken er Cava Zeta bij.

Soepkom met glas

Op een schilderij van Jean-Francois de Troy, De oesterlunch, uit 1735, afgebeeld in het Vinseum in Vilafranca del Penedès, trof ik een intrigerend détail. De wijnglazen die aan tafel gebruikt werden, lagen in soepkommetjes! Ik zag dit nooit eerder. Waarom zouden die glazen op die manier op tafel aanwezig zijn? Zijn de kommetjes gevuld met water, en kun je daar je glas mee spoelen? Zijn de kommetjes eerder gebruikt om de vingers te wassen, en gaf je zo aan dat je klaar was met eten?

Cava-spijscombinaties

Over tocinillo met cava semi-sec heb ik al geschreven. Net als met stille wijn kunnen de verschillende soorten cava met verschillende gerechten gecombineerd worden. Een eerste kennismaking met cava-spijscombinaties beleefde ik bij het bezoek aan cavahuis Mascaró in Vilafranca del Penedes, waar we ongelooflijk gastvrij werden ontvangen!

Na een rondleiding door de kelders en het 'museum', waar onder andere verouderde apparatuur gebruikt in het bottelingsproces wordt bewaard, genoten we in het proeflokaal van vijf verschillende soorten cava, die we combineerden bij een rijke hoeveelheid hapjes die op tafel verschenen. Al pratend over cava en wijnmaken leerden we veel van Maria, verantwoordelijk voor de verkopen van het cavahuis, en eigenaresse Montserrat Mascaró en haar gezin.

We startten met Brut Nature (Pure), mijn absolute favoriet: gemaakt van 80% parellada en 20% macabeo. Fris, droog, geen enkele gram toegevoegde dosage, heerlijk dorstlessend, geweldig als apéritief. Ik vond deze cava uitstekend passen bij de ham die op tafel stond, en bij de overheerlijke huisgemaakte tortilla (dikke omelet met aardappel). Montserrat Mascaró vond echter dat de Brut Nigrum eigenlijk nog beter bij de omelet paste. Brut Nigrum bevat 60% parellada, 30% macabeo en 10% xarel.lo. Dit laatste druivenras zorgt voor wat meer structuur in de wijn. Inderdaad was deze iets rondere cava geschikter om te drinken bij de romige omelet, waarin de stukjes aardappel wat zoet overkomen.

De Brut Rubor Aurorae, een rosé cava gemaakt van trepat, ging weer uitstekend met stevige kazen. Om zo te drinken ervoer ik deze cava als iets te lief, waarschijnlijk vanwege de enorme fruitigheid, die na de twee eerste Bruts even wennen was. Maar bij de wat scherpere gele kaas die op tafel stond, was de combinatie uitstekend.

Dan was er de grande seigneur van de avond: Cuvée Antonio Mascaró, een Gran Reserva van 50% macabeo, 35% parellada en 15% chardonnay, uit het oogstjaar 2002. Een zeer serieuze, droge cava, met in de neus tonen van gist en in de mond het kenmerkende kinine-bittertje en wat oxidatiefs. Echt een cava om goed bij te eten: kreeft bijvoorbeeld! Over de vijfde cava, de Ambrosia, schreef ik al eerder.


Het is echt iets om verder mee te experimenteren: cava in combinatie met diverse gerechten. De diversiteit in cava's is dan ook groot, groter dan de Nederlandse bubbelliefhebber beseft. Hopelijk kan het komende cava-event in het Kurhaus daar verandering in brengen. Jammer eigenlijk dat dat alleen voor professionals is. Maar goed, als sommeliers en restaurant-eigenaren daar alvast de vele mogelijkheden van cava leren kennen, is er misschien al een slag gewonnen. Uiteraard zal ik er verslag van doen, van dit event. Wordt vervolgd!

Cava van Mascaró wordt verkocht bij CasaCava.

Geproefd: Louis de Grenelle Crémant de Loire Brut

In het glas: bleekgele wijn met stevige mousse.
In de neus: fris citrusfruit, maar ook met wat zon erover heen; een citroen op een muurtje in het zonnetje, eigenlijk
In de mond: droog, stevige zuren, erg fris, wat groene kruiden als oregano of marjolein; na enige tijd in de mond wat notigheid, mooie afdronk.
Druivenrassen: chardonnay, chenin blanc en cabernet franc.
Rijping: de wijn rijpte 24 maanden 'op de latjes' (sur lattes). Hij bleef dus 2 jaar liggen met de gistcellen en suiker erin; pas na die tijd werd de fles op zijn kop gezet en werd de prop met dode gistcellen verwijderd (het dégorgement).

Conclusie: Uiterste fraai bubbels, wel voor gevorderden (vanwege de stevige zuren); lijkt meer op een cava dan op een champagne, maar is natuurlijk zichzelf: Crémant de Loire, Louis de Grenelle Brut Plantine van de Caves de Grenelle, verkrijgbaar bij Taste&Tintle voor € 15,70.

De Caves de Grenelle bevindt zich in Saumur, een fraaie middeleeuwse stad aan de Loire. Het bedrijf stamt al uit 1859, en is anno 2010 het laatste onafhankelijke bedrijf dat Saumur Brut maakt.

Aan Saumur hebben we goede herinneringen. De vakanties op een camping langs de Loire behoren tot de leukste met het gezin. Ook de stad Saumur heeft een plaatsje in ons hart, al zijn we toen, met kleuters en teenagers, nooit naar een wijnmaker die crémant maakte geweest. Vreemd eigenlijk, blijkbaar waren we toen nog niet zo 'into' bubbels. Maar bij een volgend bezoek aan de Loire zullen we de Caves de Grenelle zeker meenemen.

Foto: bootjes in de Loire

Hypocras in het privévertrek

Foto: Vinseum in Vilafranca del Penedes; informatiepanelen over wijn aan tafel en in gezelschap.

Naar aanleiding van de tentoonstelling over de keuken van hertogin Katherina van Kleef, afgelopen winter in Nijmegen, vroeg ik me onder andere af waarom hypocras en andere zware zoete wijn alleen in de privévertrekken van de hertogin werd gedronken. Bij Alan Davison, in The Pleasures of English Food, vond ik het antwoord. De vermaarde Engelse historicus, gespecialiseerd in eten, zegt er dit over in het lemma Banquet:

[...] the word 'banquet', at that time (16th and 17th centuries) referred to the final, sweet course or episode of the feast. This often took place in a separate room, not the one in which the main part of the feast had been consumed; and its character was different. In medieval times, it had been common for wine and spices to be served as the finale to any important meal, after the tables had been cleaed. The purpose of this ceremony, called the 'voidée' in accordance with its French origin, was originally medicinal. The spices and the spiced wine were selected and prepared in a manner thought to aid digestion.

Katherina's gewoonte om hypocras in haar privévertrekken te nuttigen, past exact in dit verhaal! Het was voor haar de finale van een belangrijke maaltijd. Zij trok zich terug, met een aantal getrouwen, en dronk nog een glaasje wijn op smaak gemaakt met kruiden, om de spijsvertering te helpen. Altijd leuk, als stukjes van een puzzel weer op hun plaats vallen.

Alan Davidson, The Pleasures of English Food, Penquin 2009 (in de reeks English Journeys). Dit aardige boekje, voor een euro of zeven te koop, bevat gedeeltes uit Davidson's veel omvangrijkere The Penquin Companion to Food.
Het is onder andere te koop bij Bol.com.


The Pleasures of English Food
Alan Davidson

Ondersteun de bubbelpetitie

Dagje alcoholvrij

Helaas, er zijn van die dagen dat het echt alcoholvrij moet zijn voor mij. Balen, maar je went er (langzaam) aan. Alleen, als zo'n dag samenvalt met je trouwdag, is het wel dubbel balen. Zo niet dit jaar! Wij hadden bij toeval twee flessen alcoholvrije wijn in huis, van Domaine de Fleur: Sparkling Rosé en Vita Nova Sparkling Secco. Toegezonden door de eigenaren van Domaine de Fleur, als proefflessen.

Nu zijn we in het verleden wel eens heel onaardig geweest over alcoholvrije en alcoholarme wijnen. Die arme Ilja beeft er nog van, misschien wel ;-) Maar gelukkig, de ontwikkelingen gaan verder. Alcoholvrije wijnen ontwikkelen zich, wij ontwikkelen mee. En als zelfs Nico zegt dat hij van de Sparkling Rosé wel een doos in huis wil hebben, dan is er toch echt iets aan de hand! Beide mousserende wijnen smaakten ons uitstekend! Vooral de Vita Nova Secco had voor mij een goed 'wijnig' karakter, al was de mousse iets agressief en waren de zuren wat aan de hoge kant. Maar dat was wel verfrissend. Vita Nova Secco is gemaakt van biologisch geteelde sauvignon blanc en semillon uit Bordeaux.

De Sparkling Rosé, gemaakt van sauvignon blanc en semillon, met daaraan toegevoegd een vleugje merlot en cabernet sauvignon, had een tikje meer een frisdrankkarakter, of misschien wel wat kriekenbier-achtigs. Maar met dit voordeel: geen spoortje suiker, alleen fruitigheid!. Voor het eerst ben ik zo'n alcoholvrije dag een stuk minder chagrijnig doorgekomen ;-)

Domaine de Fleur is een Nederlands wijnlabel voor alcoholvrije wijnen en levert aan zowel consumenten als zakelijke grootafnemers (wellness- & congrescentra, horeca, slijterijen, detailhandel gespecialiseerd in delicatessen en supermarkten) en groothandels.

Samen met internationale wijnkenners selecteert Domaine de Fleur goede wijnen uit landen als Frankrijk, Italië en Duitsland. Volgens oprichter Alexander Nijeboer, in een interview , is het voor de smaak van alcoholvrije wijnen echt nodig de betere categorieën te nemen, 'anders blijft er een waterige substantie over'.
Deze wijnen worden gedealcoholiseerd volgens een in 1908 in Duitsland gepatenteerd proces. Deze techniek is sindsdien sterk geëvolueerd tot een high-tech destillatieproces waarbij de wijnen onder vacuüm tot maximaal 28°C worden verwarmd. Tijdens dit proces worden de alcohol en de andere aromahoudende bestanddelen van de wijn van elkaar gescheiden. Volgens Europese wetgeving mogen alcoholvrije wijnen maximaal 0,5% alcohol bevatten. De alcoholvrije wijnen van Domaine de Fleur bevatten 0,3 tot 0,5% alcohol.

Die bestelling is de deur uit – naast Sparkling Rosé bestelde ik ook een proefpakket stille wijnen. Ik ben erg benieuwd hoe die uitpakken!

Lekkere PX, uit Malaga!

Laatst werd ik gevraagd of ik wijnen kon aanraden bij chocolade. Niet zo maar chocolade, maar de handgemaakte bonbons van Fine Chocolates. Dat bleek nog knap lastig. Ik kwam niet verder dan Banyuls, PX en madera. En van PX hou ik dan eigenlijk niet echt; de meeste hebben te weinig zuren om een mooie gebalanceerde wijn te vormen.

Er schijnen ook goede combinaties van chocolade en droge rode wijnen te zijn, maar waar je dan op moet letten: geen idee! Toevallig ontdekte ik gisteren een aardig filmpje van Vindict hierover. Zij verkopen sinds kort Brix-chocolade, speciaal ontwikkeld voor een combinatie met ‘gewone’ rode wijnen, geen zoete of versterkte. Het geheim schijnt hem in de soort cacaobonen te zitten….

Pedro Ximenez
Terug nog even naar PX. Deze tandbederf bevorderende, mierzoete wijn uit het zuiden van Spanje wordt rond de feestdagen in Nederland nogal veel aangeprezen bij desserts met chocolade. De druif waarvan PX wordt gemaakt is de pedro ximenez; PX is een van de soorten sherries, wijnen uit Jerez dus. Maar even noordelijker van Jerez ligt Malaga, en daar wordt eveneens al eeuwen wijn gemaakt. De zoete wijnen van Malaga treft je bijvoorbeeld zeer prominent aan in prijscouranten van Nederlandse wijnhandels uit de 19e en begin 20ste eeuw. En ook in de Gouden Eeuw werd de wijn al naar Nederland aangevoerd.

Twee hedendaagse Malaga-wijnen mocht ik onlangs proeven: Pajarete 1908 Dulce, DO Malaga, van Bodegas Antiqua Casa de Guardia en Moscatel Guardia, DO Malaga, van de dezelfde makers. De Pajarete is een PX, van pedro ximenez gemaakt dus, uit een solera. Meer informatie hierover op de website van de Bodega.

Deze PX vond ik nu eens wel aangenaam! Pajarete blijkt een speciale soort Malagawijnen te zijn, met iets meer alcohol (16%), iets donkerder van kleur dan andere soorten, en minder zoet. En dat bleek ook bij het proeven. Wij noteerden: donkerbruin met groenige tint, neus van gedroogde pruimen en goed roggebrood, zuren duidelijk aanwezig, chocoladebittertje in de afdronk; niet zo sticky als andere PX.

Middeleeuws genieten
Ook de Moscatel, eveneens 16% alcohol, beviel goed: donkerbruingeel, ruikt stevig naar muskaatdruiven, gekruide honing, heeft iets weg van hierbas, een kruidenlikeur die we op het Baleareneiland Formentera leerden drinken; lange, pittige afdronk.
Ik stelde me zo voor dat dit nu echt een wijn was die de middeleeuwers in hun raadhuizen en kastelen ook wisten te waarderen. Met wat zoute amandelen erbij, om lekker weg te knabbelen.

Ik heb de Pajarete 1908 Dulce snel getipt aan Fine Chocolates. De beide wijnen worden geïmporteerd door Original Andalusia; een fles van 750 ml kost in beide gevallen € 11,98

Geproefd: Rosso di Montalcino DOC ‘Saporoia’ 2007

Het loopt een beetje de spuigaten uit met die proefflessen. Ik moet sneller en korter schrijven, vrees ik ;-) Gelukkig ontving ik over de Rosso di Montalcino die ik onlangs van Marie Florence kreeg, wat leuke informatie. Een eerdere Saporoia fles was helaas gekurkt, maar op de Grootse Wijnen-beurs kreeg ik een nieuwe mee. Marie Florence importeert op beperkte schaal Italiaanse wijnen en delicatessen, en organiseert ook wijnreizen.

Deze Rosso beviel ons uitstekend: lekker veel fruit – pruim, kers - en een stallige lucht in de neus, beetje boers. Maar dat pastte heel goed bij ons doordeweekse woensdagse eten. In de mond zachte tannines, een prima structuur. Een wijn om lekker van te genieten, maar ook weer niet al te moeilijk over te doen.

De Rosso di Montalcino DOC Saporoia is afkomstig van een ambachtelijke wijnproducent, Baccinetti. De kleine (3,5 ha) wijngaard van Baccinetti is gelegen in de voor wijnbouw zeer geschikte ‘terre rosse’ in het gebied tussen de dorpjes Sant’ Angelo in Colle en Castelnuovo dell’ Abate, ten zuiden van Montalcino.
Eigenaar Giovanni begon in 1999 met het aanleggen van een wijngaard volgens de strenge regels van het Consorzio del Vino Brunello di Montalcino. In 2006 kwam de eerste Rosso op de markt, in 2009 de eerste Brunello, beiden uit het topjaar 2004.

Aangezien de wijngaard zo klein is, wordt geen onderscheid gemaakt tussen de druiven voor de Rosso of de Brunello. Beide wijnen rijpen in enorme fusten van Slavonisch eikenhout, maar de Rosso wordt al na ongeveer een jaar rijpen gebotteld. Prijs: €12,95